Ben yanlız 15 yaşında bir kızdım ailemi 6 yaşında kaybetmiştim 11 yaşındayken herkez benle dalga geçerdi bende küçük kız kardeşimi suçlardım onu yanlarında götürdüler beni burda tek başıma bıraktılar diye ama alıştım 5. Sınıfta sevdiğim bi çocuk vardı adı cem di mavi gözleri sarı saçları vardı çok tatlı gülüyordu ama çocuğa herkez hastaydı okulumuzun en güzel kızı benimle arkadaştı gözlük takıyor saçını bağlıyor inek ti ama yinede benden güzel di tatlı cem ona aşıktı kızın adı Melis melisi seviyodum ama cem ona aşık diye kıza kötü şeyler yaptım kız bana çok iyi davranıyor du. Kızın annesi babası onu çok seviyodu kıskanıyodum Ağlıyordum bir gün cem beni ağlarken gördü geldi bana dediki noldu sana tatlı kız ağlayarak yüzüne baktım o bana baktı ben ona Cem dediki neden bakıyorsun. cevap vermedim sustum anlaşıldı cevap vermeyeceksin sana bişe dicem Melis dediki sen beni seviyomuşsun dedi bana ben o an yerin dibine girdim kızı kıskansamda benim arkadaşımdı ben ona bir sır vermiştim ve o beni arkamdan bıçakladı cem beni yanagimdan öptü gitti yanaklarim kızardı ama hayla yalnız dım herkez beni bırakıp gidiyordu artık tek kalmaktan bıkmıştım cem in yanına gittim evet seni seviyorum hemde çok ama sen melisi seviyosun dedim cem:tatlı kızsın ama Melis senden daha tatlı dedi gitti arkamda eda vardı bana dedi ki üzülme kardeş hatta bizde saf gibi aşık oluyoruz. Boşver değmez dedi. Bunlar için ağlamayada değmez sen sadece hayata gülümse önemsiz kişiler için kendini harcama oda okulun zengin bebesinin teki hayata yeni başlangıç yap yeni arkadaşlar edin mutlu ol gülümse dedi bana eda doğru söylüyordu haklıydı hayata yeniden başlama zamanı gelmişti herkeze iyi davranarak mutlu olabilirim keşke annem ve babam ölmeseydi. Ama kader kadere katlanmak lazım işte bu günden belli düşüncelerim değişti ben hep gülmsemeye karar verdim şimdi 1000 lerce arkadaşım var. Hayatan ders çıkarmak gerekir.....
