Het verhaal Van een gewoon meisje.

De weeral nieuwe school.

De dagen erna moesten we alles inpakken en we mochten pas zondag vertrekken en dan gingen maandag aankomen. Want het is best wel ver. De dagen erna kregen we les in een apart lokaal en de leerkrachten kwamen naar ons in plaats wij naar hen. We waren en schande volgens de leerkrachten en directie omdat we niet de juiste manieren hadden.
De dagen erna kregen we super veel preken over dat we daar beter gaan opgevoed worden en dat de maatschappij kinderen die zoals ons niet nodig had. We waren volgens hun zo’n een schande dat we zelf niet naar buiten mochten of naar onze oude klasgenoten.
Het is zondag ochtend. En we gaan vertrekken. We worden streng bewaakt. We moeten in een auto zitten waar ijzerdraad tussen de eerst rij en de tweede rij. We kunnen ook niet ontsnappen want de deuren op de tweede rij hebben kinderslot. Dus we zitten opgesloten en hebben geen keuze.
We zijn er we kwamen iets vroeger aan dan we hadden gedacht. En we werden ‘vrolijk’ opgewacht door de directie. Ik en Robin mogen elkaar niet meer zien. Blijkbaar hoort dat niet. Robin moet bij de prinsen en ik bij de prinsessen. Maar ja we voelen wel voor elkaar broer en zus.
Ik slaap op de afdeling ‘de nieuwtjes’. Robin ook maar dan bij de jongens. Ons uniform is echt raar nog erger dan op alle scholen waar ik al heb op gezeten. De lessen zijn nog anders dan normaal. We hebben nu maar 1 uur de hoofdvakken. En de leuke vakken op de prinsen en prinsessen school zijn allemaal verdwenen.
We hebben nu alleen maar chique en koninklijke vakken. En in onze vrije tijd hebben we hobby’s gekregen die we niet een zelf mochten kiezen Ik moet naar: viool, ballet, borduren, naaien, haaken en het ergste van al moet ik ook Koninklijk dansen. Robin heeft als hobby’s erbij gekregen: paardrijden, boogschieten, schermen en ook Koninklijk dansen.
Ik vind het hier dus niet echt fijn. En ze zeggen tegen me al een hele tijd. Als je ouders je hier komen ophalen dan gaan ze fier zijn. Want wat in je zat was echt schandalig.  Na een tijdje werd ik me zelf niet meer. Ik ging anders doen dan hoe ik was ik deed gewoon hoe het hoorde zo kan ik sneller naar huis. Maar oorspronkelijk was ik gewoon mezelf. Maar dat wisten ze niet.