တိမ္ညိုမင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူကအေတာ္ေလးပင္ပန္းလို႔ေနသည္။ ကေလးကိုေက်ာင္းပို႔ၿပီးကတည္းက စာရင္းေတြလုပ္ရတာ ေန႕လည္စာကိုေတာင္ သုံးနာရီေလာက္မွစားရသည္။ လကုန္စာရင္းေတြကို ဒီေန႕အၿပီးသတ္လုပ္ေပးရမွာမို႔ သူအလုပ္ေတြအကုန္ စာရင္းျဖတ္ေပးေနရတာ။ ေန႕လည္စာထမင္းစားၿပီး လိုအပ္တဲ့ဖိုင္ေတြကို အန္ကယ္ဆီအပ္ၿပီး ခနအေမာေျဖ၊ ကိုယ္လက္ဆန့္ၿပီးေတာ့ ကေလးကိုေက်ာင္းေျပးႀကိဳရတယ္။ ဒါေတာင္လမ္းမွာကားေတြကၾကပ္ေနတာမို႔ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ကေလးကအေဆာင္ေရွ႕မွာ ဘဲလိုႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ကေလးကိုေခ်ာ့ရေအာင္ ကေလးႀကိဳက္တဲ့ milk teaေလးကမပါမျဖစ္ဝင္ဝယ္ရပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္စိတ္ေကာက္ကမေျပ။
ကေလးကသူ႕ကိုပန္းေရာင္စာ႐ြက္ကေလးတစ္႐ြက္လက္ထဲကိုလာထည့္ေပးတယ္။ ကေလးကိုစေနာက္လို႔ ကေလးစိတ္ဆိုးတဲ့အခါ ရယ္ခ်င္စရာမ်က္ႏွာေလးျဖစ္သြားတက္တာေၾကာင့္ သူအၿမဲစေနာက္မိတယ္။ စိတ္ဆိုးရင္ ႐ုပ္ရင့္တယ္၊ အေရးအေၾကာင္းေတြထတယ္ဆိုေတာ့ ကေလးကျပာသလဲ ဖုန္းထုတ္ကာမွန္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕မွာဟန္မေဆာင္နိုင္ေအာင္ရယ္မိပါေသးတယ္။ ဒါကိုကေလးက ရယ္ရမလားဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းေလဝင့္ကာထိုးလာေတာ့ သူ႕မွာအရယ္သတ္ရပါေသးတယ္။
အၾကည့္နဲ႕တင္အလိုက္သိရသည္။ မဟုတ္ရက္ နဂါးမ်က္ေစာင္းေတြ၊ က်ားမ်က္ေစာင္းေတြေျပးလာမွ လူကေနစရာမရွိျဖစ္မွာကို။
ဒါနဲ႕အေစာနက ကေလးေပးတဲ့စာ႐ြက္ကေလးကို ျဖန့္ၾကည့္ေတာ့ စာ႐ြက္ထဲမွာ ဂဏာန္းသုံးလုံးကိုေရးထားလို႔ သူမေနနိုင္စြာေမးမိတယ္။
" ဒါကဘာလဲ။ ကိုယ္ခ်ဲလ္မထိုးဘူး " လို႔ေျပာေတာ့ ကေလးမ်က္လုံးေတြကစိတ္ပ်က္သြားတာကို သူျမင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီဂဏာန္းေတြက ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲဆိုတာ သူစဥ္းစားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွအေျဖရွာမရ။ ဘာအဓိပၸါယ္လဲဆိုတာကိုမသိပါ။ ကေလးကဘာေၾကာင့္ အခုလိုစာလုံးဂဏာန္းေတြေပးရလဲဆိုတာလဲမေတြးတက္။ ကိုယ္ကပဲ တုံးအလြန္းတာလားမသိ။ ညက်မွအေျဖကိုရွာၾကည့္မယ္လို႔ေတြးကာ အိတ္ကပ္ထဲထည့္ခဲ့မိတာ။
" ေယာက္ဖေရ ေယာက္ဖ "
ညီမင္းယံအခန္းတံခါးကိုထုရိုက္လို႔ အထဲကေယာက္ဖျဖစ္သူကိုေခၚေလေတာ့ အထဲကထူးသံျပန္မၾကားပါ။
