ENDING (oneshot)

One Shot Story

"ခင်ဗျားက အရမ်းကြောက်စရာကောင်းတယ်"

သူ့အား နာနာကြည်းကြည်း ပြော၍ ထိုင်နေရာမှထထွက်သွားသော မက်သရူး​၏ ကြောပြင်ကို ဟန်ဘင်းစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ကျလုဆဲ မျက်ရည်များအား မျက်တောင်တို့ကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ခြင်းဖြင့် တားဆီးလိုက်သည်။ ဟန်ဘင်းမငိုချင်။ ဒါသူရွေးချယ်ခဲ့သည့်လမ်းပင်။

_______________________________

(၁)

သဲသဲမဲမဲရွာချနေသည့် မိုးသံတွေကြောင့်ပဲလား.. ဆူညံနေတဲ့ စိတ်ထဲကအတွေးတွေကြောင့်ပဲလား..ဆိုင်ထဲမှာဖွင့်ထားသည့် သီချင်းသံက ဟန်ဘင်း​၏နားထဲတွင် ကြားတချက်မကြားတချက် ဖြစ်လို့နေ​၏။ ဘေးနားတွင်ရှိနေသော ဂွန်းဝု​၏အသံကလည်း နီးသွားလိုက် ဝေးသွားလိုက်နှင့်။

မတုန်မလှုပ်ထိုင်နေသော ဟန်ဘင်းကို ဂွန်းဝုက စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ထအော်​၏။

"ရား! ဆောင်းဟန်ဘင်း ငါပြောနေတာကြားရဲ့လား"

"ဟင်! မိုးသံတွေနဲ့ဆိုတော့ ငါသိပ်မကြားလိုက်လို့"

ပြောမိပြီးမှ သူတကယ်ပဲမကြားလိုက်တာလား ဒါမှမဟုတ်မကြားချင်တာများလားဟု ဟန်ဘင်းတစ်ယောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဝေခွဲမရဖြစ်နေမိသည်။

"မင်းရဲ့မက်သရူးကို ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့လိုက်တယ်လို့ ပြောနေတာလေ"

သူမကြားချင်သည့်စကားကို အလိုက်ကန်းဆိုးမသိစွာနှင့် ဂွန်းဝုတစ်ယောက်ထပ်ပြောနေသည်ဟု ဟန်ဘင်းတွေးလိုက်မိပြီး ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိသောကြောင့် အပြင်ကိုသာ ငေးကြည့်နေလိုက်​၏။

တည်ငြိမ်လွန်းနေသည့် သူ့အား ဂွန်းဝုက အားမလိုအားမရဖြစ်စွာနှင့် -

"မင်းဘာမှမဖြစ်ဘူးလား"

"ငါကဘာဖြစ်ရမှာလဲ..တနေ့ဒီလိုဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ငါကြိုတွေးထားပြီးသားပဲဟာ"

"ဘာ! မင်းကကြိုတွေးပြီးသားဟုတ်လား"

"အင်း....."

ဘာမှမဖြစ်တဲ့အတိုင်း ပြန်ဖြေနေပေမဲ့ ဟန်ဘင်းရင်ထဲမှာမွန်းကျပ်ပြီး ခေါင်းတွေရှုပ်ထွေးလို့နေလေသည်။