☄️kalan son ışık☄️

~çocukluğum~

Irmak ben bende her çocuk gibi yaşamak isterdim cocukluğu mu ama malesef insan doğduğunda seçemiyo ailesini. Benim ailem hep kendileri için yaşardı ikiside asla birbirleriyle anlaşamazdı. Beni bi kere bile parka götürmediler benim hem içimde yatan küçük bi çocuk var ben annemi çok seviyodum şu an ikisinden de nefret ederim. Bi kere durup neyin var demediler.Ben yaşadığım her şeyi tek başıma atlattım. annem çalışırdı evde çalışabilirdi ama benimle ilgilenmek istemediği için o hep işe giderdi ben büyüdükçe babamda benden uzaklaştı oda yurt dışına çıkar bir kaç ay gelmezdi. Ben onları çok özlerdim ne zaman kötü bi durumda olsam onları yanımda isterdim ama malesef kimse yoktu yanımda biri hariç eylül benim kardeşim gibi o hep bana yardım ederdi biz beraber büyüdük. Eylül bizde kalıyordu.Eylül'ün ailesi onu bırakıp gittiği gün eylül 17 yaşına giricekti benim sadece bir kaç ayım vardı eylül bizle kaldığında benim aklıma hiç annem yada babam gelmezdi. Bende onların aklına gelmiyordum zaten bi gece eylül ve ben uyuyoduk kapı tıkırtısı duydum ve içeri annemle babam girdi birbirlerine bagırıp duruyolardı Eylül'e biz yataktan kalkıp yanlarına gittik ve annem bağıra bağıra

"kızın yaşındaki kadınlarla yatmaya utanmıyomusun"

diyodu babama ben ilk inanmadım daha çok bağırdılar sonra bağırışları şiddete döndü babam anneme tokat attı. Annemde babamın yakasına yapışmıştı ilk kez babam anneme vuruyodu gerçi ben öyle biliyodum biz ayırmaya çalıştıkça babam anneme daha çok vuruyodu eylül dayanamıyıp polisi aradı annem maf olmuş bi şekilde yerdeydi babama dönmemle yüzüme yediğim tokat bir oldu şaşırdım ve birden bagırdı

"sen olmasan böyle olmazdı"

diye ben ne yapmış olmalıyım ki diye düşünürken beni yere fırlattı ve vurmaya başladı eylül olanları görünce babama saldırdı bagırdı

"yapma o senin kızın"

dedi ama onuda dövdü babam ben ayağa kalkıp bagırdığımda bana bakıyolardı sanki zaman durmuş gibiydi kimse hareket etmiyor bana odaklanmış gibilerdi. Ben kendimi durduramadım  ve ağlaya ağlaya ne zaman bana aile olup olmadıklarını sordum ne zaman bi kere gelip sarıldıklarını sordum ben ağlarken babam

"sana niye sevgi gösteriyim ki sonuç ta sen benim kızın değilsin ben annenle sevgiliyken annen hamileymiş meğer seni başkadından peydahlamış bende evlendikten sonra anladım"

  dedi ben donmuştum Eylül'de öyle ikimizde şoktaydık buz kesmiştim annem yerde kıvranıyodu ağrıdan siren sesleriyle hareket ettim annemi kaldırdım gözlerimden dökülen yaşlarla annem beni itip

"istemez dokunma bana"

dedi ve polisler geldi babam ve annemi aldılar eylül ve benide ifade için alıdılar biz ikimiz irademizi verip eve geldik annemi düşünüyodum duyduklarıma hala inanamıyodum eylül pansuman için malzeme getirdi ben onun kaşına pansuman yaptım sonra oda dudağımın kenarındaki yaraya yaptı ikimiz toparlanıp eşyalarımızı aldık bizim biraz paramız vardı . Evden çıktık ama nereye gittiğimizi bilmiyorduk en sonunda üniversitemizin yanındaki öğrenci yurdunda kalmaya kara verdik tabi bu kısa bir süre içindi çalışıp para kazanıp kendi evimizi tutucaktık .

2 gün sonra

Bilinmeyen bir telefonla uyandım arayan babamdı gel eşyalarını al

"annenle boşanıyoruz annen gidicek eşyalarınızı istemiyorum burda gelin alın"

dedi ben tahmin etmiştim ama biz eşyaları almadık sadece son bi kez anneme sarılmak istiyodum ve eve gittim bana bakıp

"ne istiyosun"

dedi ben bi kez sarılmak istediğimi söyledim güldü dalga geçer gibi

"halamı yaptıklarımdan sonra da mı zavallısın"

dedi ve birden beni kendine çekip sarıldı hiç beklemezdim sonra itti ve eşyalarını alıp gitti istemsizce gözümden yaş akmaya başladı. Babam bana gülüp evden çıktı ben küçük kutumu aldım ve Eylül'e çıktık son bi kez daha baktım o eve küçüklüğümde yaşadığım eve hep gitmek istediğim parka ve ordan uzaklaştık bir daha gelmemek üzere.

Şimdi size ne ara yaşandı ne ara bitti kabulledin diye bilirsiniz ama ben daha çok küçükken babam zaten anneme şiddet uyguluyomuş ben büyüdükçe şiddet durmuş taki o akşam. ne biçim bi kızsın hiçmi üzülmedin mi böyle kolay anlatıyosun diyosunuz dur ben  alıştım evet o zamana çok kötüydü mü eylül le yaralarımızı birlikte sardık bu olaylar bizim için hiç iyi olmadı ailemi gün geçtikçe özledim, ağladım, dayanamadım ama yapıncak bişey im yoktu artık. Hem onlar bensiz daha mutludur annemi bilmem ama babam evlenmiş ve çok mutluymuş bir oğlu ve bir kız olmuş  ama annemden hiç ses alamadım araştırdım aradım ama ama bulamadım şuan nasıl ve ne yapıyor bilmiyorum.