ရန်ရင်းရဲ့ကျောင်းတက်ချိန်တွေကအရင်လို ပုံမှန်မဟုတ်တော့ပေ။
တစ်ချိန်လုံး မက်စွန်ရဲ့ ရိုင်းစိုင်းတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ မဟုတ်တာတွေကိုအလုပ်ခံနေရပြီး မထိတထိလည်း စော်ကားခံနေရသေးသည်။
ဘုန်း
လွယ်အိတ်ကိုဆောင့်ချပြီးသူ့ဘေးကခုံမှာဝင်ထိုင်တဲ့ ကောင်ကို မျက်လုံးဝိုင်းတွေနဲ့ကြည့်လိုက်မိသည်။အဲ့တာ သူ့နေရာလည်းမဟုတ်ပါပဲ
“ဘာဖြစ်လို့လည်း?မကျေနပ်လို့လား မိန်းမ”
နောက်ဆုံးစကားလုံးကို ခပ်တိုးတိုးလေးနားနားကပ်ပြီး ပြောတော့ သူနောက်ဆုတ်လိုက်မိသည်။တစ်ချိန်လုံးသူ့ ကို အဲ့ဒီလို သားပြောမယားပြောတွေနဲ့ ပါးစပ်အရသာခံ နေတာ။
"မင်း၊ မင်းနေရာမှမဟုတ်တာ “
“ထိုင်မှာပဲ ဘာလုပ်ချင်လည်း “
အရိုင်းအစိုင်း ကိုဘာမှမပြောထပ်မပြောချင်တော့ပေ။ ပြောပြန်ရင်လည်းသူ့ကို ညစ်ပတ်တာတွေပြောပြီး ပါးစပ်ပိတ်အောင်လုပ်မှာ သိနေသည်။
ခဏနေဆရာမဝင်လာတော့ ရန်ရင်းစာပဲလိုက် နားထောင်ပြီး အတွေးတွေကိုစာထံပဲနှစ်ထားလိုက် သည်။လက်ဖဝါးကြမ်းကြမ်းတွေက သူ့ရဲ့ပေါင်ကိုလာမ ထိခင်အထိပေါ့။
ကျယ်ပြန့်တဲ့လက်ဖဝါးက သူ့ရဲ့ ဘောင်းဘီခွကြားကို လာပြီးဖိပွတ်နေသည်။ဒီကောင်တကယ်ကိုစောက်ကျင့် မကောင်းတာပဲ၊ လူတိုင်းက က ဆရာမဆီမှာပဲ စိတ်ရောက် နေကြတာမို့ မက်စွန်ရဲ့ လက်တွေကပိုပြီးရဲတင်းလာ သည်။
ရန်ရင်းသူ့ရဲ့ ဘောပင်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထား မိသည်။ဘာလို့ဆို မက်စွန်ဆိုတဲ့ အကျင့်မကောင်းတဲ့ ကောင်က သူ့ရဲ့အဖုတ်လေးကို ဘောင်းဘီအပေါ်ကနေ အတင်းပွတ်နေပြီး လက်ချောင်းတွေနဲ့ထိုးဆွနေလို့ပါပဲ။
"ဟင့်"
ငြီးငြူသလို အသံငွေ့ငွေ့လေးထွက်သွားမိသည်။တော် ရုံဆိုရင်တောင် လက်လေးနဲ့ ထိမိတာနဲ့ မရိုးမယွဖြစ်လာ တဲ့ သူ့ရဲ့ပူစီက အခုလို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းထိတွေ့မှု ကြောင့် ပိုပြီးယားယံလာကာ အရည်တွေလည်း ရွှဲလာပြီ ဖြစ်သည်။
