Universo: Η αναζήτηση του χειμώνα

Κεφάλαιο 5⚘

 Είμαι στην άκρη ενός λόφου και κοιτάζω με χαρά το τοπίο γύρω μου. Αυτός είναι ο κόσμος μου, ο πλανήτης μου, η Universo μου. Με ένα φύσημα του ανέμου βρίσκομαι σε μια σπηλιά. Οι πέτρινοι τοίχοι είναι γεμάτοι με τοιχογραφίες που αναπαριστούν την Μεγάλη Μάχη. Μα κάτι ακόμα διαφαίνεται στο βάθος της σπηλιάς αλλά δεν μπορώ να το διακρίνω. Κάνω ένα βήμα και πουφ είμαι σε μια σήραγγα. Το σκοτάδι είναι βαθύ αλλά οι τρύπες στο ταβάνι αφήνουν το φως να περνά σαν προβολέας που φωτίζει το μονοπάτι. Κάνω δυο βήματα και ένας κεραυνός σχίζει τον ουρανό στα δύο. Κάτι λευκό σαλεύει στο βάθος της σήραγγας. Πουφ βρίσκομαι σε ένα λουλουδάτο κτίριο. Έχω χτυπήσει ελαφριά και έχω γρατζουνιές στο σώμα μου. Κοιτάζω γύρω μου με αγωνία. Όλα είναι τόσο φωτεινά. Μα μια λάμψη ξάφνου με τυφλώνει. Μισανοίγω τα μάτια μου και... Ντριιιιιν. Ξυπνάω στο κρεβάτι μου, κλείνω το ξυπνητήρι και μένω ακίνητη κοιτάζοντας το ταβάνι. Τι ήταν πάλι αυτό; Άλλο ένα ακατανόητο όνειρο; Αχνά και με θολωμένα μάτιααντικρίζω μια λάμψη να εμφανίζεται ξάφνου στο ταβάνι. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, τα τρίβω και είναι πάλι εκεί. 

 "Τι θέλεις πάλι Μπριγιάρ; Άσε με να ξυπνήσω λίγο και εμφανίσου ξανά σε καμιά ωρίτσα.", λέω καθώς χασμουριέμαι. Αυτή δεν πτοείται και κάνει δύο αιωρήσεις πάνω και κάτω. "Καλά καλά, περίμενε να ντυθώ και φύγαμε. " Στέλνω μήνυμα στην Καρολίνα να συναντηθούμε και κατεβαίνω νυσταγμένη τις σκάλες. Τρώω κάτι πρόχειρο και αφήνω ένα σημείωμα στο ψυγείο ότι βγήκα για την πρωινή μου βόλτα. 

"Καλημέρα. Έχουμε νέα περιπέτεια; ", λέει η Καρολίνα καθώς συναντιόμαστε μετά από λίγο. 

"Καλημέρα. Καλά πού την βρίσκεις τόση ενέργεια πρωινιάτικα; ",της λέω με μισόκλειστα μάτια. 

 "Έτσι είμαι εγώ. Ακόμα δεν με έμαθες; Μια καινούρια μέρα ξεκινάει. Ας την αδράξουμε."            

"Εγώ το μόνο που θέλω να αδράξω είναι το μαξιλάρι μου.", απαντώ βαριεστημένα. 

"Τι έλεγε εκείνη η φράση; Α ναι. Η ζωή είναι γεμάτη μυστήρια που μόνο οι τολμηροί μπορούν να εξερευνήσουν. Άντε κουνήσου και πάμε να τα εξερευνήσουμε. ",λέει η Καρολίνα με χαρά. Εγώ γυρίζω τα μάτια μου απηυδισμένη και αρχίζουμε μαζί να ακολουθούμε την Μπριγιάρ. Αυτή την φορά όπως το είχα φανταστεί μας κατευθύνει προς την Grisa. 

"Με τον Σον έχουμε κάτι νεότερο;", λέει ξάφνου πονηρά. 

"Τι νεότερο να έχουμε. Απλώς περνάμε καλά μαζί.", λέω με προσποιητή αδιαφορία.