Nie Jej wina [ZOSTANIE WYDANE]

Rozdział 39

Mia
Czułam, że czas ucieka mi przez palce. Od naszego wypadu do Venice minęły dwa dni.
Dwa dni!
Niestety mimo, że bardzo chciałam, to nie mogłam spędzać całych dni z Liamem. Miałam swoje obowiązki związane z klubem i organizacją najbliższych dwóch koncertów. Liam cały czas mnie wspierał i wykazywał się cierpliwością, kiedy mu oznajmiłam po powrocie z plaży, że przez najbliższe dwa dni praktycznie nie będę mieć dla niego czasu. Rozumiał to, ale nie było mi z tego powodu lżej. Próbowaliśmy znaleźć w ciągu tych dni chwilę dla siebie, żeby chociażby wyskoczyć na obiad, Liam nazwał to mini randkami. Właśnie na jednej z tych mini randek, spytał czy pójdę z nim na bankiet prawników czy coś w tym rodzaju. Zgodziłam się, bo chciałam spędzić z nim czas jednak informacja, że ten bankiet jest już w tę niedzielę mnie zabił. Właśnie chodziłam z Amber po galerii handlowej w poszukiwaniu czegoś co się nada na taką okazję.

- Wybierz poprostu sukienkę wieczorową - powiedziała Amber jedząc kolejnego hotdoga.

- Chcę dobrze wyglądać...- powiedziałam bez entuzjazmu.

- Nigdy nie zwracałaś uwagi na wygląd - zaśmiała się przyjaciółka - czy chcesz zrobić wrażenie na Liamie? - spytała sugestywnie ruszając brwiami.

- Nie. Chce odciągnąć uwagę od small talku. - powiedziałam chcą zmienić bieg rozmowy - wyobrażasz sobie mnie laskę z wyrokiem o podejrzanej przeszłości na eleganckim bankiecie dla prawników? - mocno zaakcentowałam słowo "prawnicy".

- Przestań, przecież nikt cię nie będzie pytać o twoją przeszłość- powiedziała Amber, a ja posłałam jej spojrzenie pod tytułem "naprawdę w to wierzysz?"
W końcu znalazłam długą sukienkę w kolorze butelkowej zieleni na cienkich  ramiączkach i dekolcie w kształcie litery v. Chciałam odrazu zadzwonić do Liama i pochwalić się, że udało mi się znaleźć sukienkę, ale przypomniałam sobie, że dziś jest w sądzie i ogarnia sprawę o wyłudzenie odszkodowania w klubie. Oby już ostatnią.
Wróciłam do domu późnym popołudniem i odrazu napisała Limowi, że wróciłam. Odpisał, że przyjedzie najszybciej jak mu się uda. Zaczęłam przygotowywać kolację. Zdążyłam poskładać całą lasagne i włożyć ją do piekarnika, a Liama dalej nie było. Stwierdziłam, że wezmę gorącą kompiel. Leżałam i relaksowałam się leżąc zanużona niemal po samą głowę z zamkniętymi oczami. W powietrzu unosił się zapach borówek oraz olejków eterycznych.

- Znajdzie się dla mnie trochę miejsca? - zapytał Liam, który zmaterializował się w drzwiach łazienki. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Był ubrany w eleganckie spodnie od garnituru i białą koszulę z podwiniętymi rękawami, no i oczywiście nie była zapięta do końca, co dodawało mu charakteru. Oczy Liama świeciły tysiącami mini światełek, a uśmiech który był skierowany tylko do mnie mógłby stopić lodowce.

- To zależy - powiedziałam kokieteryjnie.

- Zrobię wszystko - odpowiedział pewnie Liam odpinając guziki koszuli i kierując się w stronę wanny.

- To strasznie dużo, nie uważasz? - spytałam ledwo oddychając, bo Liam właśnie ściągnął koszule. Chryste panie co za mięśnie. Aż by się chciało je polizać, a potem... Mięśnie Liama zaczęły drżeć, podniosłam spojrzenie  na jego twarz. Śmiał się. Ze mnie.

- Gapisz się - powiedział przez śmiech.

- Wolałabym dotykać, ale stoisz za daleko - powiedziałam jakby od niechcenia. W tej samej sekundzie jak to powiedziałam oczy Liama nabrały groźnego wyrazu, a uśmiech zrobił się drapieżny. W rekordowym czasie pozbył się reszty ubrań i wszedł do wanny.

- Możesz dotykać - powiedział z cwanym uśmiechem.

Wiec tak zrobiłam.
Pocałowałam go w brzuch i zaczęłam zjeżdżać pocałunkami niżej. W jednej sekundzie zmierzałam do miejsca, które tak desperacko pragnęło mojej uwagi, a w drugiej zostałam złapana pod udami i porwana do góry. Liam trzymał mnie na idealnej wysokości, jednak nie wszedł we mnie tylko usiadł razem ze mną spowrotem do wanny.