"Ölümün olduğu bu dünyada,
hiçbir şey ciddi değildir aslında."
~FRANZ KAFKA~
_________________________________________
Parktan motorla ayrılıp doğruca adliyeye gittim orada halletmem gereken işlerim vardı. Adliyedeki işlerimi bittikten sonra mezarlığa gittim. Şehitin mezarına yoldan aldığım beyaz karanfilleri bıraktım. Mezar taşında Binbaşı Hüseyin Karayel yazıyordu dayımın mezarıydı. Dayımın mezarı başında ağlayarak ona dualar ettim. Ben buraya en son 8 yaşındayken gelmiştim. Aradan 20 yıl geçmişti ama ona olan özlemim hiç dinmedi. O gün dayımın mezarının başında bir söz vermiştim asker olup. Tıpkı onun gibi kanım son damlasına kadar ülkemi korumaya söz vermiştim. Dayıma verdiğim bu sözümün tutmamamın ağırlığının altında eziliyormuşum gibi hissediyorum.
"Dayı 20 yıl önce sana verdiğim sözü tutamadığım için lütfen beni affet."dedim boğuk bir sesle ağlamam dahada şiddetli bir hâle gelmeye başlamıştı."Ama annem ve babama verdiğim sözü tutacağım dayı. Onları benden ve abimden koparan o caniyi bulup parmaklıkların ardına atacağım. Babamın yarım bıraktığı işi ben tamamlayacağım. Buraya Hakkari'ye gelmemdeki tek sebep önemli bir ipucu yakalamamdı. Bunu abime bile söylemedim ve söylemeyeceğim de bunu tek başıma yapmam gerekiyor. Abimin de hayatını tehlikeye atamam onu da kaybedemem. Her ne yapacaksam bunu tek başıma yapacağım. Bu sefer bu sözümü tutacağımdan emin olabilirsin dayıcığım. Annem ve babamın katilini buluncaya kadar onların mezarı gidemem dayı. İnan bana benim buna yüzüm yok onların ölümünden her ne kadar ben sorumlu olmasam da kendimi suçlu hissediyorum. Belki de babaannem ve halam haklıdır onların dediği gibi gerçektende uğursuzun teki olabilirim. Ama inan bana dayı bende böyle olmasını asla istemezdim. Onlar benim annem ve babam dı ölmelerini asla istemezdim bu benim suçum değildi onları çok özledim."dedim gözümden akan yaşları silerek."Neyse dayı gidipte birazda senin şu salak yeğenini deli edeyim. Biliyorsun onu sinirden delirtmeyi hep çok severim."dedim gülümseyerek. "Neyse dayıcığım söz veriyorum yine gelicem yanına. Fırsatını bulduğum ilk an yine senin kafanı şişirmeye geleceğimden emin olabilirsin. Görüşürüz dayıcım annemle babama selam söyle benim yerime onları sen deli edebilirsin. Kesin şuan bana ne kadar deli bir yeğenim var diyorsundur. Unutma ki ben senin yeğeninim senin izinden gidiyorum işte."dedim hafif alaylı bir tavırla.
Mezardan çıkıp motoruma bineceğim sırada telefonum çaldı. Telefonumu sırt çantamdan bulup çıkardım. Telefonun ekranında Yelezin aradığını gördüm. Gelen aramayı hemen cevapladım.
"Efendim Yeliz."
"Sayın savcım istediğiniz tüm bilgi ve dosyaları buldum şimdi uçağa binmek üzereyim birkaç saatte yanınızda olacağım."
"Teşekkürler Yeliz. İndiğin zaman bana haber ver ben gelip seni havaalanından alırım."
"Tamam savcım teşekkürler."
"Sen gelinceye kadar bende evle ilgilenecem."
"Ev buldunuz mu savcım?"
"Evet dayım sayesinde bir ev buldum şimdi gidip bakacam. Büyük bir ihtimalle evi tutarım ikimiz birlikte kalırız."
"Tamam savcım benim şimdi kapatmam lazım uçağana bineceğim. İndiğim zaman sizi ararım."
"Görüşürüz Yelizcim."
"Görüşürüz İpek savcım."
Telefonu kapatıp tekrar sırt çantama içine koydum. Motora binip kaskımı kafa takıp motoru çalıştırıp mezarlıktan hızla uzaklaştım. Yarım saat sonra dayımın attığı konuma gittiğimde dayım abim ve yanlarında bir adam daha vardı hemen yanlarına gittim. Adam bir baş selamı verip abimin yanına geçtim. Adam evin sahibiydi. Evin kapısını açıp evi göstermeye başladı. Evin üç odası,dört banyosu vardı oturma odası gayet iyiydi mutfak hemen yanındaydı birde epey geniş bir balkonu vardı. Evi epey bir sevdiğim için hemen tutmaya karar verdim. Evin içinde eşyalar olduğu için çok fazla mobilya almama gerek kalmayacatı. Ev sahibiyle anlaşıp evi tutum ilk kirayı hemen ödedim. Şimdi abim ve dayımla birlikte evde eksik olan mobilyaları almaya gidecez. Gittik eşyaları seçip aldık.
