(1 Sene Önce)
"Samet evleniyormuş Hazal." genç kız arkadaşının söylediklerini duyuyor ama idrak edemiyordu.
"Hazal,çok üzgünüm." dedi Bahar arkadaşını teselli etmek istercesine.
Hazal boş bakışlarını yatağının hemen yanında duran pencereye çevirdi. Senelerdir nice anılara şahit olmuş eve yöneltti odağını.
Samet'in evine.
"Hazal,bir şey söyle lütfen.Ağla,bağır ama böyle tepkisiz durma. Korkuyorum."dedi Bahar tüm endişesiyle.
Hazal ruhsuz bakışlarını arkadaşının yeşil gözlerine çevirdi.Buruk bir gülümseme yeşerdi dudaklarında.
"Sorun yok.İyiyim." diyebildi sadece. Ama bu koca bir yalandan başka bir şey değildi. Bok gibiydi. İçinde bir şeyler parçalanıyor,onu kendi kanıyla boğuyordu. Nefes alamıyordu bu fikir karşısında.
Aşık olduğu adam evleniyordu. Oturduğu yataktan aniden kalktığında Bahar telaşla ayaklandı peşinden.
"Nereye gidiyorsun?" diye sordu hiddetle.
Hazal üzerinde ki pijamaları,dağınık saçlarını umursamadan koşar adımlarla kendini sokağa attı. O kadar acele ediyordu ki ayaklarına bir terlik giymeyi bile akıl edememişti. Acrlesi vardı çünkü biraz beklerse,çok değil bir kaç saniye düşünürse eğer biraz sonra yapacağı şeyi asla yapamazdı.
O yalın ayak sokakta koşarken Bahar'da hemen arkasından telaşla ilerliyordu. Arkadaşı için çok endişeliydi. Elinden bir şey gelmedikçe,onun için bir şey yapamadıkça kendine daha çok kızıyordu.
"Hazal! Nereye gidiyorsun?" diye bağırdı son bir kez arkasından,cevap alamayacağını bile bile.
Hazal'ın adımları sonunda durduğunda Bahar kaşlarını çatıp geldikleri yere baktı. Onların evinde ne işi vardı Hazal'ın?
Aklına gelen düşünceyle başını iki yana salladı. Bu..Bunu yapmazdı değil mi?
"Hazal..hayır." diye mırıldandı kendi kendine ama tek bir adım ileri gidemedi ona engel olmak için.
Çünkü içten içe abisinin ona iyi geleceğine inanıyordu. Bunun olmasını gönülden diliyordu.
Hazal kapıyı yumruklarken dakikalar sonra şaşkın bakışları eşliğinde Kenan tarfından açılmıştı.
"Hazal?" dedi Kenan.Anlam veremediği bakışlarından belliydi.
"Bende seni seviyorum." Bir çırpıda söylemişti Hazal aklındakini.Hem kendisini hem de Kenan'ı kandırmak istercesine devam etti.
"Hani geçen gün bana duygularını söylemiştin ya...Benimde sana karşı duygularım var. O gün şaşkınlıktan ne diyeceğimi bilmemiştim." yaptığı role kendi bile inanamıyordu Hazal'ın.
"Denemek istiyorum Kenan." diye devam etti.Kenan'dan bir tepki beklercesine baktı gözlerine.
"Deneyelim güzelim." dedi Kenan o hayranlık uyandıran gülümsemesiyle.
Aldığı cevapla Hazal'ın içinde ki endişe yerini bir pişmanlığa bırakmıştı bile.
Kenan,Hazal'ın elini avcuna hapsettiğinde dudklarına yaklaştırıp küçük bir öpücük bıraktı.
"Asla pişman olmayacaksın.Çok mutlu edeceğim seni."
Kenan aptal bir adam değildi. Hazal'ın onu sevmediğini,sırf Samet yüzğnden şu anda burada olduğunu biliyordu.
Ama Hazal'ın kendisini kandırdığını düşünmesine müsade etti. Çünkü zamanla söylediği bu yalan gerçek olacak ve bu güzel kadın ona aşık olacaktı. Şimdiye kadar yaptığı tüm planlar,tüm yalanlar sayesinde bu aşamaya gelebilmişti ve en sonunda Hazal'a kavuşacaktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Begonvil Sokağı Çıkmazı
Ficción GeneralAdam, yalnızca gözlerinden anlaşılan derin bir hüzünle oturmuştu denize bakan banka. Bakışları uzaklara dalıyordu.İçsel bir çekişme yaşadığı belliydi. Her an öfkesi tarafından kırılabilecek gibi duran bir sessizlik içindeydi. Hazal hemen arkasında d...
