නිමේක්ෂ අයියා ඒ නොකියා කීවෙ අපිට ගෙදර යන්න කියලද දන්නෑ.හැබැයි ඉතින් ඌත් හොස්ටල් එකේ ඉන්නවා කියන එක උට අමතක වෙලාද දන්නෑ අපිට එහෙම කීවෙ.
"ඒකටයි මේකටයි සම්බන්ධයක් නෑනෙ අයියෙ?අනික මට ගෙදර යන්න බෑ"
"ඕෂධයා? අපෙ ගෙදර යමන්කෝඕඕඕ!"
"පිස්සුද බං? ගුරු නිවාසෙ ඔක්කොටම ඉන්න ඉඩ නෑනෙ? අනික-"
"ඕෂධට පුළුවන් අපේ ගෙදර ඉන්න.මං ගෞරවී අක්කට කතා කරන්නම්"
දැන්නෙ මට තේරුනේ.මූ මේ හදන්නෙ මාව එහෙ එක්කන් යන්නද එතකොට.මං කොහොමද එහෙම කියන කියන පලියට යන්නෙ.පොඩ්ඩක් හිතන්න එපැයි මුන් තුන් දෙනාටම තියෙන්නෙ එකම අදහස් වුනාට කවුරුත් ඇයි මගෙ පැත්තෙන් හිතන්නෙ නැත්තෙ ඒ ගැන.
"එතකොට මං??"
"නිම්නටත් ඕන්නම් එන්න.අපෙ ගෙදර ඉන්නෙ මං විතරයිනෙ?නිමේක්ෂ,උඹ කොහොමත් එනවනෙ?"
"එන්න නම් බැරිකමක් නෑ අයියෙ,ඒත් අපෙ තාත්තා තමයි කේස් එක"
"නිම්නට ගුරු නිවාසෙ ඉන්න වෙයි"
"එතකොට නිමේක්ෂ උඹ?"
"මං මෙහෙ ඉන්නම් බොසා! එකෙක් හරි මෙහෙ ඉන්න එපැයි අරුන් ගැන බලාගන්න?මං කොහොමත් උඹලයෙ දිහා එනවනෙ?"
"දැන් එතකොට උඹලා ඔක්කොම කියන්නෙ මට සයාශ් අයියත් එක්ක එහෙ යන්න කියලද?"
"ඕෂධ මල්ලි? අපෙ සයාශ් අර පහනා වගේ එකෙක් නෙවෙයි"
ඒ වුනත් මොකටද මේ තුන් කට්ටුව මාව එහෙ යවන්න හදන්නෙ? අනික මම නෙවෙයි පහනගෙන් බේරෙන්න ඕනි විශේෂෙන් අපෙ නිම්නයා.ඌත් එක්කනෙ පහන්කාරයට ලොකුම හවුල තියෙන්නෙ.ඒ වුනාට මුං ඔක්කොම වදවෙන්නෙ මේ කොහෙවත් ඉන්න මං ගැනනෙ යකූ.
"හරි හරි දැන් උඹලා ඕක නවත්තගනිල්ලකො!"
"මං බට්ටව බලලා සුටුස් ගාලා එන්නම් ඕෂධයා.."
"මාත් ඇඳුමක් මාරු කරන් එන්නම්"
එහෙම කියලා උන් දෙන්නා එතනින් මාරු වුණේ සයාශ් අයියගෙයි මගෙයි කතාව කරගන්න ඉඩ දීලා.ඉතින් අපි නැවතත් අර කතාවටම එන්ටර් වුණා.
YOU ARE READING
මණ්දාකිණි | BL | Horror | Onhold
Non-Fiction"සමහර හිත් මුණ ගැහෙන්න ආත්ම ගානක් පෙරුම් පිරුවත් මදි" "ආත්ම ගානක් වුනත් මොකෝ මුණ ගැහෙනවනම්?" "දවල් හීන මවන්න එපා බං!" -24.10.30
