cool kids dont love //destiel ✔️

broken

Cas~

Tokatım yüzünden Dean'in başı yan tarafa doğru döndü, belki de tüm gücümü kullanmamalıydım ama haketmişti; yaptığı şeyler için tüm fiziksel ve psikolojik acıları hakediyordu.

Etraftaki insanlara aldırmayarak büyük adımlarla uzaklaştım ordan. Dersler olması umrumda değildi, eve gitmek istiyordum. Tüm bu okul-iddia-Dean üçlüsünden uzaklaşmak ve mümkünse unutmak istiyordum herşeyi.

Çıkış kapısı görüş alanıma girdiğinde, beynim görevini yerine getirerek Mary'yi hatırlattı bana.

Dean'e söylediğimin aksine ona iddiayı anlatmamıştım, uzun süre bu şekilde kalmayacaktı tabiki; sadece eve gitmeyi bekliyordum. Ben derslere girmeyecek olsam da O'nun kalması için bir sebep yoktu ve doğal olarak okuldan gidemezdim, beklemem gerekiyordu.

Yinede burdan uzaklaşmalıydım ve arabada müzik dinlemek en iyi seçenek gibi geliyordu.

Sürücü koltuğuna oturdum ve en sevdiğim radyo kanalını açtım.

Geçen şarkılarla birlikte düşünceler akın etti zihnime. İlk kez birini öptüğüm o an canlandı gözümde , Dean'in beni tutuşu ve bunun beni ne kadar iyi hissettirdiği.

Tüm o 'seni seviyorum' lar doldu kulaklarıma. Gözlerime bakarken çok samimi ve içten gibiydi, nasıl olurda bu kadar iyi saklayabilirdi gerçekleri?

Yanlış olduğunu bilsem de onu yanımda tutmuştum, defalarca beni öpmesine izin vermiştim hatta. Günah işlemek dedikleri şey buydu galiba. Biliyordum ama yinede ona doğru sürüklendim, geri çekmedim kendimi.

Dün gece boyunca yaptığım araştırma geldi aklıma ve bir aptal gibi davrandığım için kendime kızdım. Üniversite başvuruları başlamıştı ve ben tüm gece, babamdan gizli internette gezip durmuştum. Sırf Dean ile nerelere gidebiliriz diye bakmak için. Aramızdaki bu şeyin -arkadaşlık olmadığını biliyordum, sevgililikte- sonsuza dek süreceğini falan sanıyordum sanırım. Fazla saftım, birkaç cümlesine inanıp kalbime almıştım onu.

Oysa gerçekler gözümün önündeydi, ansızın gelip Mary ile konuşmaya başlaması gibi. Günlerce ısrar etmişti bana, onunla çıkmasını sağlamam için. Ama ben anlayamayacak kadar kör ve aptaldım.

Yolcu kapısının açılma sesini duyar duymaz gözlerimi açıp oturuşumu düzleştirdim. Gelen kişi Mary'ydi ama kalbimin bir kısmı Dean olmasını dilemişti, gerçeği gizleyemezdim.

"Derse girmedin mi, hem bu halin de ne?"

Seninde endişe vardı, hissettiğim kadar kötü görünüyor olmalıydım.

"Uzun hikaye," dedim arabayı çalıştırırken. "Eve gittiğimizde her şeyi açıklayacağım."

-

"Yani hepsi oyun gibi bir şey miymiş?"

Sadece başımı sallamakla yetindim, anlatmak tekrar yaşamak gibiydi ve şimdi çok daha berbat bir ruh halindeydim. (Yazar notu: Cas öpücük ve seni seviyorum kısımlarını anlatmadı)

İç çekip  "Pek şaşırdım denemez," dedi. "Onun benimle ilgilenmesi fikri pek mantıklı gelmiyordu zaten."

"Saçmalama," Masanın üzerindeki elini tutup sesimi yumuşattım. "Sen onun için fazla iyisin ve açıkçası başlamadan bittiği için mutlu olmalısın, en az zararla atlattık bu olayı."