ანა ერთი ჩვეულებრივი გოგოა საქართველოდან, მისი ოცნება იტალიაში არქიტექტორად მუშაობა იყო, ოცნება კი იმ მშვენიერ დღეს ახდა როცა იმეილზე მესიჯი მიუვიდა რომ ერთ-ერთ ყველაზე ცნობილ კომპანიაში აიყვანეს სამუშაოდ
ანის pov
იტალიაში ვარ, ყველაზე ცნობილი კომპანიის შენობის წინ, თუ მჯეროდეს
შენობაში შევედი ჩემთან ერთი გოგო მოვიდა
?- ანა ხო?
-დიახ
-წამობრძანდით, უფროსი გელოდებათ
-კარგით
გოგონა ოფისის კარებთან გაჩერდა და დააკაკუნა
-მოდით
-გაისმა ბოხი ხმა, მეც შიგნით შევედი და თავაზიანად მივესალმე
-მოდი დაჯექი
-მიმითითა მის წინ მდგომ სავარძელში, მეც დავჯექი
-მე დენიელი ვარ, შენი უფროსი
-სასიამოვნოა, მე ...
-შენი სახელი საჭირო არ არის მაინც ოცდა მეშვიდეს დაგიძახებ
-გამაწყვეტინა შუა საუბარში და თვითონ განაგრძო
-უკაცრავად? ცოტა ვერ გავიგე, ოცდა მეშვიდე რატო უნდა დამიძახოთ
-იმიტო რო ჩემი ოცდა მეშვიდე ასისტენტი ხარ, ყველას სახელს ვერ დავიმახსოვრებ
-ასისტენტი?! მე ლანჩაფტის არქიტექტორად მოვედი რაღაც გაუგებრობაა
-არანაირი გაუგებრობა არა, ლანჩაფტის არქიტექტორი უკვე გვყავს, შენ კიდე ჩემი ასისტენტი იქნები, საქმე დახურულია შეგიძლია გახვიდე
-ქაღალდს წითელი ბეჭედი ჩაარტყა და ფურცლები შემომაჩეჩა
ოთახიდან გაღიძიანებული გამოვედი, ამას თავი ვინ გონია? ყოვლის შემხლე? თურმე ყოლია ლანჩაფტის არქიტექტორი, უნამუსო, რაღას ჩამომიყვანა საქართველოდან თუ ასისტენტი ჭირდებოდა, თუ დაილია იტალიაში ასისტენტები, უყურე ერთი ამხელა უნივერსიტეტი ტყვილა დავამთავრე გეგონება! ბარემ ნაყინის გამყიდველად დავენიშნე! თავმომწონე იდიოტი!
