"Gusto ko siyang makausap," I told the guards who surrounded me.
Maaga kami nang isang oras dito sa trial court at ayaw kong maghintay dito kaya napagpasyahan kong harapin si Wren, na isinuko ang sarili isang linggo matapos niyang patayin si Rain.
Hindi ko alam kung paano ko siya haharapin at titignan sa mga mata pero sigurado akong sa oras na magkaharap na kami ay malalaman ko at wala akong balak na itago o pigilan ang kung ano mang mga salita at galaw ang mabitawan ko.
Sinubukan akong pigilan at kumbinsihin ng mga guards na wag nalang siyang harapin at hintayin nalang ang paglitaw niya sa trial mamaya pero hindi ako pumayag.
Tumayo ako mula sa pagkakaupo at walang pagdadalawang isip na naglakad patungo roon sa isang maliit na kwartong nakalock at pinapalibutan ng mga armadong pulis.
"I will talk to him. Open the door," utos ko sa kanila.
Kumunot ang mga noo nila sa akin at papaalisin na sana ako noong dumaan iyong prosecutor sa likuran ko at sinabihan silang payagan ako, kaya wala silang nagawa.
Dahan-dahang umuwang iyong pinto at agad kong nakita si Wren na nakaupo sa isang maliit na upuan at nakaharap sa walang lamang puting lamesa.
Nakatalikod siya sa direksyon ko pero noong narinig niya ang pagbukas ng pinto ay napalingon siya at agad na nabahiran ng gulat ang mukha niya noong makita niya ako.
Taking a deep breath, walang pag aalinlangan akong humakbang papasok at umupo sa bakanteng upuan sa harapan niya.
Nagkatitigan kaming dalawa at kahit na napapaligiran kami ng mga gwardya at pulis ay natatakot parin ako.
My breathing picked up and my hands started to tremble underneath the table.
I tried so hard to hide my emotions but I knew I was failing because my eyes were showing it through the tears that were slowly building up.
I quickly blinked them away and wished for the air to quickly dry them up, and then I stared at the man in front of me.
His clothes were dirty and wrinkled, his eyes were deep with dark circles underneath them, visible lines were aging his face, and his lips were dry like he hadn't drunk anything since no one knows how long.
He looked so miserable but I didn't care because I knew I looked even worse.
He was staring back at me with those eyes of his that showed nothing.
No remorse or even just a hint of guilt.
Just blank..shallow...empty...
"You really wanted this to happen."
That should be a question but it turned out as a statement because it didn't need an answer.
"Are you happy?" I asked. "Masaya ka ba sa ginawa mo? Are you satisfied?"
No response.
Just staring and calm breathing of his.
My eyes stung and I didn't care to stop the tears anymore.
Hinayaan ko silang mahulog at ipakita ang mga emosyong unti-unting pumapatay sa akin.
"I'm rich. I am successful now. Marami akong pinahahalagan na pwede mong kunin sa akin para saktan ako, pero bakit si Rain pa?" Yumuko ako habang yumuyugyog ang balikat dahil sa tindi ng pag iyak. "H-Hindi mo lang ako sinasaktan, Wren. Pinapatay mo ako."
I gripped my chest.
"Sa akin ka galit kaya dapat ako ang sinaktan mo. S-Sana ako ang sinaksak mo...h-hindi si Rain. W-Walang alam si Rain."
