මණ්දාකිණි | BL | Horror | Onhold

15.

"ලොකු බේබි? හවස කීයටද එන්න ඕනි?"

"එන්න ඕනි නෑ අංකල්.මං නිමේක්ෂ එක්ක බස් එකේ එන්නම්"

"ඒත්..?"

"ඒකට කමක් නෑ.අංකල් අද කලින් ගෙදර යන්න"

හොඳ වෙලාවට සයාශ් අයියලට ලයිසන්ස් තිබුනෙ නැත්තෙ.කොහොම වුනත් උගෙ වාහනේ ඩ්‍රයිව් කරන්න වෙනම ඩ්‍රයිවර් කෙනෙකුත් හිටිය හින්දා උට ලයිසන් එකක අවශ්‍යතාවක් තියෙන්න නැතු ඇති.

කොහොමහරි ඉතින් මේ ඩබලත් ගානට වෙලාවට උන්ගෙ institution එකට ලෑන්ඩ් කළා.ඊට පස්සෙ ඉතින් සුපුරුදු පරිදි උදේ අටේ ඉඳලා මධ්‍යහ්න දොළහ වෙනකන් අර හීනියට කපපු ඩෙස්ක් එකේ ඉඳගෙන පශ්චාත් භාගෙ රත් කරගන්නයි තිබුනෙ.අම්මපා මේකුන්ට බැරිද දන්නෑ මේ ඩෙස්ක්ස් මීට වඩා පළල් කරලා හදන්න.

මොකද්ද යකූ පැය අටක් ඕකෙ ඉඳන් ඉන්නවා කියන්නෙ නිකන් පණ පිටින් අපාගත වුනා වගේ වැඩක්නෙ.
.
.
.
.
එදා දවසම ක්ලාස් හින්දා හවස් වෙලා ගෙදර ඉද්දි අපිලා ඔක්කොම එන්නෙ සෑහෙන්න හෙම්බත් වෙලා.ඉගෙනගත්තත් නැත්තම් ඒක වෙන එක වෙනවමයි.ඒකට කියන්නෙ ගමන් මහන්සියයි පශ්චාත් භාගෙ අමාරුවයි කියලා.

"ඕකෙ යන්න බෑ බං ! උඹ වහලෙ උඩ යන්නද හදන්නෙ?"

"මේ වෙලාවට හැමදාම ඔහොමනෙ ඉතින්! උඹ එනවනම් වරෙන්"

"අනේ ඕෂධයා... ඊළඟ එකේ යමුකෝඕඕ.. මොකද්ද බං!!"

මුට උදේ වෙනකන්ම බස් හෝල්ට් එකට වෙලා ඉන්නද දන්නෑ අදහස.හවස හය පහු වුනා කියන්නෙ බස්වල හෙනට ලෝඩ් කියලා දැන දැනත් මේ යකා තව ඉමු තව ඉමු කියනවා.මං දන්නෙ මෙච්චරයි අන්තිමට අපිට යන්න වෙන බස් එකට ඇඟිල්ලක්වත් ගහන්න ඉඩ නැති වෙනවා මූ හින්දා.

"තාම ෆෝන් එක හැදුවෙ නැද්ද?"

නිම්නයා එහෙම එහෙම ඇහුවෙ සාක්කුවෙන් ෆෝන් එක අරන් ලොක් එක අරින ගමන්.

"නෑ බං"

"ම්.."

මං හිටියෙ ලොකු කල්පනාවක.ඈත අහසෙ ඉර බැහැලා යනකොට මුලු අහසම තැඹිලි පාටයි.ඒ මදිවට වවුල්ලුයි කපුටොයි ඒ අහසෙ එහෙට මෙහෙට යද්දි රෑ වේගෙන එනවා කියන එක ඉබේම දැනෙනවා.මං දවසෙන් ආසම වෙලාවක් තමයි ඉර බහින වෙලාව.ඒකත් එක්ක පාරෙ හැමතැනම වාහනයි මිනිස්සුයි විතරයි.හවස හය කියන්නෙ අපි වගේ ගොඩක් ළමයි ටියුෂන් ගිහින් ගෙවල්වලට යන වෙලාව.ඒ වගේම ගොඩක් මිනිස්සු රස්සාවල්වලට ගිහින් ගෙදර යන වෙලාව.ඒ වෙලාවට මහපාර ගොඩක් බිසී.