Arrange Marriage : My first love?

1

NARA_POV.

  Ako si Nara Manijah 24yrs old at isang nurse sa maliit na hospital sa isla ng Laoang (Northern Samar).  Bata paman wala akong naging kaibigan, Sabi nila takot sila na mahawa ng kamalasan.

  Ang papa ko kasi nag tatrabaho sya bilang imbalsamador, ang mama ko naman ang taga make up ng patay, Ang bahay namin araw araw may dinadalang bangkay. Kaya sino ang hindi matatakot sakin?.

  Hindi ako kahit kailan ng reklamo siguro dahil sanay na ako, Kahit anong reklamo ko wala paden mag babago dahil hindi ko pweding hilingin kong sino ang gusto kong magulang.

  Nara ang pangalan ko sinadya iyon ng mama ko sabi nya gusto nya raw akong maging matibay tulad ng punong Narra, Totoo naging matibay ako, Ni hindi ako nasasaktan tuwing tinutukso ako noon.

Kahit kailan hindi ako umiyak, Lagi lang ako nakangiti o kaya naman nakakatakot, Kahit kailan hindi ko pa naranasang malungkot.

***
CHAPTER01

"NARA! ILANG BISES KO BANG SASABIHIN SAYO!, BANTAYAN MO ANG PASYENTI SA ROOM4!"

sigaw ni Sr. Wenna ang Head nurse ng hospital. "sorry po" mababang buses kong sabi.

"Nurse Wenna pano yan katatawag lang ng magulang ng pasyenti sabi pag diraw naten nahanap si Jona mag didimanda raw sila!!!" Nag aalalang sabi ni Rochelle isa ren syang nurse dito.

"Tks!, NARA!, LUMABAS KA AT HANAPIN MO SI JONA AT WAG KANG BABALIK HANGGAT DIMO SYA NAKIKITA!!!!" sigaw uli sakin ni Sr. Wenna.

-Agad akong lumabas at mabilis na nag lakad. *bakit ba kasi lagi nalang malas ang araw ko!!!* (bulong ko sa sarili)

Si Jona 1yrs na syang pasyenti ng hospital kasabayan ko syang pumasok sa hospital ang pagkakaiba lang nakapasok ako para mag trabaho, sya naman para gamotin, (pancreatic cancer patient) At walang cure.

Ang kailang nya lang ay proper treatment, Alam nya na namamatay sya kaya naman mas nagiging agresibo syang makaalis sa hospital.

Ako ang nurse nya kaya kailangan kong masiguradong ayus lang sya, kahit anong mangyari kailangan ko syang ibalik sa hospital.

***

Sinubokan konang puntahan ang mga lugar na pinupuntahan nya kapag tumatakas sya pero wala sya roon. Habang nag lalakad papunta sa simbahan bigla nalang ako napahinto ng makita ko si Jona na nakaupo sa lilim ng punong mangga.

Agad akong tumakbo para lapitan sya, "Ano kaba! kanina pa kita hinahanap andito kalang pala!" inis kong sabi, Hinatak nya naman ako at napaupo sa tabi nya.

"pinagalitan ka na naman ba ng nurse na masungit?" sabi nya, "ganun na nga" Sabi ko at napayuko, "sorry" malungkot na usal nya. "ayus lang sanay na ako... ayus ka lang ba?" tanong ko.

"hmm... medjo" sabi nya, "bakit kaba nasa harapan ng simbahan ha? ayaw mo pumasok?" tanong ko. "tapos na, Pumasok na ako.... nag dasal ng himala, pero imposible naman yun" malungkot nyang sabi.

"Hali kana... bumalik na tayo nag aalala na sila dun" sabi ko. "oum" tanging Sabi nya at tumayo.

Pinagpag ko ang damit ko ng bigla nya akong hawakan ng mahigpit. "Nara!" sabi nya habang hinahawakan ang tyan, "bakit?" sabi ko. "Masakit" sabi nya sabay Sigaw.

Napaluhod sya habang hinahawakan ang tyan hindi ito ang unang bises pero hanggang ngayon hindi ko paden alam ang gagawin. "Jona?? bakit?" nag aalala kong sabi.

"TULONG!!!! TULONGAN NYO KAMI!!" paulit ulit kong sigaw hanggang sa may isang lalaki na dumating agad nyang binuhat si Jona. "saan dito ang hospital?" tanong nya. Bigla nalang ako natulala alam kong hindi ito ang oras para matulala pero ang gwapo nya.

"miss?" sabi nya na ikinabalik naman ng pag iisip ko, "doon!!" turo ko at agad na itinakbo sya pa hospital.

***
(Hospital)

Hindi ko alam pero sa oras na pag karating namin sa hospital bigla nalang natipon ang mga nurse, doctor at miski pasyenti, Lahat sila nakatingin sa lalaking nasa harapan ko ngayon.

"Coffee" biglaang sabi ni Sr. Wenna at iniabot ito sa lalaki, *parang kanina lang gusto nya akong patayin ngayon, kumikiring king na sya... Tika naka make up pa ang diputa, kahit naman kapalan nya ang make up wala paden mag babago sa itsura nya*

Pag irap ko, Napatingin naman ako sa kababaihan na pumapalibot samin *lahat sila parang nakakita ng kayamanan, miski may asawa napapa sulyap den tks tks tks... hindi makuntinto*

"Ayus lang ba yung pasyenti?" napalingi naman ako sakanya, Sino ba naman hindi mag kakagusto sakanya pati buses kaakit akit. "Ayus na sya, Sa ngayon nag papahinga na sya" sabi ni Nurse.

"ganun ba... buti naman, nga pala basi sa iniimda nya, imposible bang pancreatic cancer ang sakit nya?" Sabi nya na ikina laki ng mga mata namin. "pano mo nalaman?" sabi ni Nurse Wenna. "alam ko ang mga sintumas nito" sabi nya.

"wow napaka educated person mo naman siguro napaka talino mo para malaman na merong sakit ang isang tao sa pamamagitan lng ng pag tingin sakanila... bagay ka maging doctor... hot doctor" sabi ni Sr. Wenna at napakagat ng labi *yukk*

"Btw i need to go" pag tayo nya, napatayo den ako, "sana maging ok na ang pakiramdam nya" sabi nya. "sana nga" sabi ng lahat.

Bigla naman nya ini abot sa akin ang kalahati ng kape. "Sayang... sayo nalang" sabi nya at tatanggapin ko sana ito ng kunin ito ni Sr. Wenna. "pera ko tu. Bumili ka kong gusto mo" sabi nya sabay inom.

"hayyyss" sabi ko nalang sabay ngiwi, "alagan mo yung patient" sabi nya at tinapik ang brasu ko sabay alis.

"Bumalik ka uli!!!" sigaw ng lahat, "hayy ang gwapo nya... tapos mukang matalino pa" sabi ni Sr.Wenna. "Sr. Mukang mayaman, siguradong jackpot ang magiging asawa nya" sabi ni Rochelle.

-
-
-

***
YUNO POV.

   Ako si Yuno Fernandez 27yrs old, Tulad ng babaeng binuhat ko ganun den ang sakit ko. "pancreatic disses".

Walang may alam sa pamilya ko o kaya sa kaibigan ko, Tanging ang private doctor ko lang at ako.

Mayaman ako pero walang magagawa ang pera para gumaling ako kaya naman kailangan kong maramdaman ang mabuhay bilang karaniwang mamamayan, May isa pa akong kapatid 21yrs old si Liam, At dahil sa ako ang panganay ako ang mag mamana ng company ng Papa ko.

Pero pano ko mapapalago ang kompanya kong walang kasiguradohan kong ilang araw pa itatagal ang buhay ko.

Kailangan kong mawala, Para tuparen ang sariling pangarap ko, Hindi ako selfish... kailangan ko lang sundin ang gusto ko habang kaya ko pa.