" အကို။ အကိုလို႔ ။ မ်က္ႏွာႀကီးက ဘာလို႔သုန္မႈန္ေနတာလဲဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေမ့ေနလို႔ စိတ္ေကာက္ေနတာလား။ "
ကားထဲေရာက္တဲ့အထိ အကိုကသူ႕ကိုစကားမေျပာေတာ့ ရဲရင့္ေအာင္က အကို႔အနားတိုးကာ ေခ်ာ့ရသည္။
" မေကာက္ပါဘူး။ "
" အကိုကသာမေကာက္ဘူးေျပာေနတာ အကို႔မ်က္ႏွာႀကီး သိသာေနတာကို။ အကိုဝယ္လာတာမို႔ထင္တယ္ ဒီေန႕စားရတာ ေ႐ႊေတာင္ေခါက္ဆြဲကပိုစားေကာင္းေနတာ။ "
မေကာက္ပါဘူးဆိုတဲ့အသံရယ္။ စူပုတ္ေနတဲ့ အကိုမ်က္ႏွာက စိတ္မေကာက္ဘူးတဲ့။ အကိုကမညာတက္ပဲညာေတာ့ ရဲရင့္ေရာင္ရယ္ခ်င္မိသည္။ သူရယ္လိုက္ရင္ အကိုကပိုၿပီးစိတ္ေကာက္ေနအုံးမွာ။
" ေရာ့..."
အကိုကသူ႕ကိုၾကည့္လာတယ္။ သူေပးတဲ့အရာကို လက္ျဖန့္ယူသည္။
" ခုထိအကို႔ကို ဒီစာေလးေတြေပးလာတာ ဘယ္ႏွစ္ခုျမႇောက္ရွိၿပီလဲဆိုတာ အကိုသိလား။ "
" အင့္ဟင္။ အကိုမွတ္မထားမိဘူးေကာင္ေလး။ "
ရဲရင့္ေရာင္ အကို႔ကိုအခုလိုစာေလးေတြေခါက္ေပးခဲ့တာ အခုသုံးဆယ္ရွိခဲ့ၿပီ။ အကိုကမွတ္မထားမိဘူးတဲ့။ ရဲရင့္ေရာင္ဝမ္းနည္းသြားရသည္။ အကိုကသူ႕ကို အလုပ္ရွင္ရဲ႕သားတစ္ေယာက္လို ဒါမွမဟုတ္ညီေလးတစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္ခ်က္ထက္မေက်ာ္လြန္တဲ့ပုံပါ။
ေကာင္ေလးက ထူးဆန္းစြာအသံတိတ္သြားပုံရသည္။ အေစာနကအထိ စကားေတြတသီႀကီးေျပာေနတဲ့ေကာင္ေလးက သူမွတ္မထားပါဘူးဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပုံရသည္။
တစ္လမ္းလုံးေကာင္ေလးက စကားမေျပာေတာ့ပဲ တိတ္ဆိတ္ကာဖုန္းသုံးေနတာကိုေတြ႕ရသည္။ တိမ္ညိုမင္းစကားေျပာမွားသြားၿပီဆိုတာကိုသိလိုက္ေပမယ့္ ေကာင္ေလးကိုေတာ့သူမညာခ်င္တာေၾကာင့္ အမွန္တိုင္းေျပာလိုက္မိတာ။
" ေကာင္ေလးေက်ာင္းဆင္းရင္ ကိုယ့္ကိုဖုန္းေခၚလိုက္ေလ။ ကိုယ္လာႀကိဳေပးမယ္။ ဒီေန႕တစ္ပိုင္း ေကာင္ေလးသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို အကိုလိုက္ပို႔ေပးမယ္။ "
