Αγγελικά πλασμένοι: Η οργή των αγγέλων

Και τα χρόνια περνάνε

[Μετά από οκτώ χρόνια.]

Η Μυρτώ βρίσκεται ξαπλωμένη στο γρασίδι. Ο καλοκαιρινός ήλιος την ζεσταίνει, ενώ το απαλό αεράκι ξεσηκώνει μερικές σγουρές τούφες. Ξαφνικά, αισθάνεται κάτι να ακουμπά τον αστράγαλο της.

Σηκώνει το κεφάλι, αντικρίζοντας πρώτα την μπάλα στα πόδια της, και μετά τα δύο της αγγελούδια. Ο ένας με καστανόξανθες μπούκλες, και ο άλλος με κατάμαυρα μαλλιά.

«Μαμά, έλα να παίξουμε!» Φωνάζει ο μικρός της γιός, ο Κωνσταντίνος.

«Τι έγινε, μαμά; Κοιμήθηκες;» Ρωτάει τώρα ο μεγάλος, ο Άγγελος, ο οποίος πλησιάζει χαμογελαστός την μαμά του.

«Λίγο, αγάπη μου.» Παραδέχεται, ενώ ανακάθεται στον αγκώνα της.

Τα δύο αγόρια κοιτάζονται συνωμοτικά μεταξύ τους. Η Μυρτώ καταλαβαίνει ότι κάτι σχεδιάζουν.

«Έλα να γαργαλήσουμε την μαμά, Κωνσταντίνε!» Φωνάζει ο Άγγελος. Αμέσως τρέχουν κατά πάνω της, και ξεκινάνε να την γαργαλούν στα πλευρά.

Η Μυρτώ γελάει, το ίδιο και τα αγόρια της. Προσπαθεί τους γαργαλήσει και εκείνη, όμως τα αγόρια είναι πιο ισχυρά.

«Επ επ επ!» Ο Αντρέας εμφανίζεται ξαφνικά, παίρνοντας τον Άγγελο στην αγκαλιά του.

Η Μυρτώ καταφέρνει να φυλακίσει τον Κωνσταντίνο, και ξεκινάει να τον πνίγει στα φιλιά.
«Μαμά! Θα με σκάσεις.» Παραπονιέται, έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του.

«Καλά ρε τερατάκια, παίζεται χωρίς εμένα;» Ο Αντρέας κάθεται στο γρασίδι οκλαδόν, μαζί με τον μεγάλο τους γιό.

«Αφού άργησες, μπαμπά.» Απαντάει ο μικρός τους γιός.

«Χμμ, άκου τα τώρα, μπαμπά.» Η Μυρτώ είναι σαρκαστική απέναντι στον άντρα της. Αυτόματα, εισπράττει ένα πονηρό χαμόγελο.

«Άφησα μια σακούλα στην κουζίνα. Δεν πάτε να τη φέρετε, να δούμε και τι έχει μέσα;»

«Ναι ναι!» Τα αγόρια ξεσπάνε σε φωνές χαράς.

«Ο τελευταίος είναι κότα, Κωνσταντίνε!» Λέει ο μεγάλος, δίνοντας το έναυσμα για έναν αγώνα ταχύτητας μέχρι την κουζίνα.

«Προσέξτε μην χτυπήσετε!» Φωνάζει η Μυρτώ, παρακολουθώντας τα μικρά τους ζιζάνια να απομακρύνονται.

Μένουν μόνοι τους στον κήπο. Εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία που τους δίνεται, η Μυρτώ του χαρίζει ένα σύντομο φιλί στα χείλη.