"စကြမလား"
ကိုလင်းမောင် တုံးတိတိပြောလာတော့
ရတု ဘစ်ကို ပေါင်တစ်ဝက်လောက်ထိချွတ်ချပြီး လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်သည်။
"ခါးကြီးမကုန်းထားနဲ့
ဖင်ကို နည်းနည်းကော့လိုက် ဒါမှ မင်းအနာသက်သာမှာ"
ရတုနားထဲတွင် ကိုလင်းမောင်စကားတို့ မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်...
ညီမလေး ဆေးဖိုးအတွက်ပဲဟု့တွေးကာ
ကိုလင်းမောင် ပြောသလိုနေပေးလိုက်သည်။
ဖင်ထဲကို တရွေ့ရွေ့တိုးဝင်လာသော
လီးကြီး ဖင်ဝမှ အောင့်သက်သက် တစ်စို့စို့ခံစားချက်များနှင့် ဝမ်းနည်းစိတ်တို့ပေါင်းကာ ရတုမျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တို့
စီးကျလာကြသည်။
"မငိုနဲ့ကွာ မင်းမကြိုက်ရင် မလုပ်တော့ဘူး
ရော့.... ငါးသိန်း ပြန်တော့"
ကိုလင်းမောင် သူ့လီးကို ရတုဖင်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး တစ်သောင်းတန် ခပ်ပါးပါးတစ်အုပ်ကို ပစ်ချပေးလာသည်။
"မငိုနဲ့လာမပြောနဲ့လေ ဖင်ခံရတာ ကြိုက်တဲ့ကောင်လို့ ရှိလို့လား
ခများ မစာမနာမပြောနဲ့ မယူဘူး ခများပိုက်ဆံ"
လေးဘက်ကုန်းကြီးနှင့် ကတ်ကတ်လန်အောင် ရတုရန်တွေ့နေမိသည်။
"ဆောရီးကွာ
ငါပြောချင်တာက ဒါမျိုးက စိတ်မပါရင်
လုပ်လို့မကောင်းဘူး"
"ကျုပ်ယောက်ျားဗျ ဒါမျိုးတစ်သက်လုံးစိတ်မပါဘူး ငွေတော်တော်လိုလို့
ခများ ကမ်းလှမ်းတာကို လက်ခံလိုက်မိတာ"
"ဒီလိုလုပ်ကွာ အခုဒီပိုက်ဆံယူပြီးပြန်တော့ သန်ဘက်ခါ ပြန်တွေ့ကြမယ်
မင်းနည်းနည်း ပြင်ဆင်လာခဲ့ပေါ့"
"ခများပိုက်ဆံ အလကားမလိုချင်ဘူး"
ရတု ဒေါသနှင့် ပြောမိပြန်သည်။
"တယ်ခက်တဲ့ကောင်လေးပါလားကွာ"
ကိုလင်းမောင် ပြောပြောဆိုဆို
ရတုကိုလှမ်းဖက်ပြီး ပါးစပ်ကိုနမ်းလိုက်သည်။
ရတု ကိုလင်းမောင်ကို တွန်းပစ်လိုက်ပြီး
"ခများ ဒါဘာလုပ်တာလဲ"
"မင်းပဲ ပိုက်ဆံအလကား မလိုချင်ဘူးဆို"
ပြောရင်း ကိုလင်းမောင် သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်တော့
ငရုတ်ကျည်ပွေ့လောက်ရှိသည့်
လီးကြီးက ထောင်ထနေသည်။
