ටයිටැනික් 1912
_________________________________________
අනේ... නටනවා කියලා මේමත් නටන්න පුලුහන්ද...දැනට පැයක් එකහා මාරක් වගේ...අනික මට ඇගටත් හරි නෑ... මම බලෙම්ම වගේ විශුගෙන් ඈත්වෙලා පුටුවකින් ඉදගත්තා...
"ඇයි මැණික...ඇගට අමාරුද..."
"ටිකක් අනේ..."
"තව ටිකකින් අපි යමු..."
මම හා කියලා ඔලුව වැනුවා... මොකද මටත් දැන් ටග්ගාලා කාමරේට යන්නඕනේ... ගිහින් නිදියන්න ඕනේ... හරි හරි දවසම නිදි තමා එත් කමක් නෑ...මම බලාන් හිටියා විශුගේ ඇගේ එල්ලිලා සෙල්ලන් කරන පුංචි දරුවෙක්... ඕ එයත් ආව ඇති... කවුද බං අකැමැති තමාගේ ලේ වලින් ඉන්න දරු පැටියෙක්ට... අනේ විශුගේ ඇස් දිලිහෙනවා... අල්ලන් උඩදාලා කරකනවා... අපිත් දවසක මේම ලස්සන දරුවෝ ඉන්න දෙමාපියෝ වෙයි... එදාට මම දන්නවා ආදරණීයම තාත්තා විශු වෙනවා මේ ලෝකෙම්ම...මොකද සමහරවෙලාවට මාවත් දරුවෙක් වගේ බලාගන්න විදිහ දැක්කාම...
ඒ පුංචි කොල්ලව උස්සන් මගේ ලගට ඇවිත් ඒ පුංචි අතක් ඒ අත්වලින් අල්ලා මගේ මූනට තිබ්බා..
ඕ මන් අද දැක්කා ඒ ඇස්වල පිය සෙනෙහසට තියෙන ඉඩ... ඒක වෙන කාටවත් හිමි නොවිය යුත්තක්... අඩුම මටවත් මොකද මම කියන්නේ එයාට පිය සෙනෙහස පමණක දැනෙන කෙනෙක් නෙවෙයි.... ඒ ආදරේට සම කරන්න පුලුහන් උපමාවක් මම තාම හොයනවා...
"ආ..ආ.. මැණික...මෙයා හරි හුරතල් නේද...."
එහෙම කියන ගමන් මගේ එහා පැත්තේ පුටුවෙන් ඉදගත්තා... මම ඒකටත් ඔලුව වැනුවා...
"විශු...."
"ඇයි මැණික..."
ඕ දැන් මට ඇහුන්කන් දුන්නත් ගත තිබ්බේ ඒ පුංචි කොල්ලා ලග...
"අපිත් දවසක් මේවගේ...ඔයාගේ ආත්මේ දුවන දරුවෙක් අපේ අත්වල ඉදියි නේද..."
"උබ දන්නවද.... උබ මාස ගානක් තියන් හැදුවට...ඒ කිරි කැටියා ලෝකේ එලිය දකිද්ද... මං තරම් සතුටු වෙන එකෙක් නැති වෙයි මයෙ අම්මා... අපි දවසක තුම්පත් රෑනක් වෙයි මයෙ අම්මා..."
"මගේ දරුවෝ හරි වාසනාවන්තයි රත්තරන්... උබ වගේ තාත්තෙක් ලැබෙන්න..."
YOU ARE READING
ටයිටැනික් 1912
Fanfictionනොගැලපෙන ඉසව්වක ගැලූ, අරුත් මුහුදු පතුලේ වැළලී ගිය (අ)ප්‍රසිද්ධ ආදර රහසේ හිමිකරුවන්..!
