mayın tarlası

4

ೄྀ࿐ ˊˎ-

öpücüklerinin sıcaklığı hâlâ vardı yüzümde, kendisinin yokluğunun yarattığı soğukluk da geçmiyordu 3 gündür.

abimle salonda oturuyorduk. ellerimizdeki oyun konsollarıyla gayet çekişmeli bir f1 yarışı yapıyorduk.

"oğlum sen nasıl 2 tur önüme geçtin?"

abimin şaşkın sesiyle güldüm. onunla oyun oynamayı seviyordum. küçüklüğümüzden kalan ritüel gibi bir şeydi bizim için. ne olduğu fark etmezdi ama bazen tüm 1 günü oyun oynamak için ayırırdık. kazandığım yarışla yüzümdeki zafer gülüşüyle abime döndüm.

"ulan bu işin içinde bir fal var ama hayırlısı."

dediği şeyle daha da güldüm. konsolu bırakıp yanına yaklaştım ve başımı dizlerine yaslayarak yattım. elleri hemen saçlarımı buldu ve okşamaya başladı. bir derdim vardı ve bunu biliyordu. ne o sormaya yanaşıyordu ne de ben o'na anlatmaya. biliyordu kıvırcık arkadaşına olan hislerimi. abim, yapabildiğinde beni açıkça anlamaktan geri durmuyordu. saçlarımı okşayan elleriyle duruldum ve şefkatli sesini duydum.

"neyin var sarı oğlanım benim? terapiye de gittin geldin ama hâlâ aynısın."

bir süre sessiz durmayı tercih ettim, o da üstelemedi, zaten üstelemezdi. sonrasında kısık çıkan sesimle konuştum.

"abi,"

"abim."

kelimeler boğazıma dizildi ve ne diyeceğimi düşündüm. abime yapabileceğim herhangi bir mantıklı açıklama yoktu. yattığım yerden doğruldum ve abimin yüzüne baktım.

"anlatmayacak mısın?"

sorusuyla başımı salladım. bu ondan zaman istiyorum demekti ve abim, bana o zamanı gösterdi.

"ne olursa olsun yanında olduğumu,"

elini sol tarafıma götürdü ve kalbimin üzerine koydu.

"buranda hisset. sen benim sarı oğlanımsın. doğduğun gün benim de miladım."

abimin desteğini hissetmek içimde bir şeyleri kırıyordu. çünkü biliyordum, o hislerimin ilerisini bilmiyordu ve eğer bilseydi böyle olmazdı, olamazdık.