❛Bazen ufak bir çiçek, bazense küçük bir sürpriz bunlar yeter bir gülümsemeye.❜
Artık bitti bundan devamı olmaz dediğim yerde beni bambaşka yere sürükleyen olaylar oluyordu. Ailemin beni zorla evlendirmek istediği adamdan kurtulacağımı hiç düşünmezdim, kurtuldum. Beni kurtaran askerin her şeyi göze alarak evine getireceğini düşünmezdim, getirdi. Beni kurtaran askerin, küçücük bir çocukken bile hayatımı kurtardığını düşünmezdim, kurtarmış.
Kader öyle bir şeydi ki, bizi bu hâle getirmişti.
"Ağlama," Barlas hemen yanımda oturuyordu. Gözyaşlarım geldikçe daha fazla sinir oluyordu. "Asena." Sertçe nefes verdi.
"İsteyerek yapmıyorum, mutluluktan bunlar." Bana ters ters bakınca güldüm. Yanaklarımı ıslatan gözyaşlarını ellerimle sildim ve Barlas'ın yüzüne baktım. Hâlâ inanamıyordum. "Gerçekten şu an buradasın değil mi?" Sorduğum soruyla Gülse ve Füsun ablanın kıkırtılarını duydum.
Barlas'ın yüzündeki sert ifade yumuşadı. Kucağımda tuttuğum ellerimden birini tuttu ve kendine çekerek yüzüne sürttü. "Buna sen karar ver, gerçek miyim?" Gülümseyerek yüzünü izlediğim sırada elimi hafifçe yanağına dokundurdum.
"Gerçeksin..."
"Hem de çok." diye mırıldandı.
22 YIL ÖNCE
Asena üzerine giydiği bordo montun fermuarını boğazına kadar çekti ve koşarak dışarı çıktı. Bir hafta önce o soğukta üşürken hiç tanımadığı bir çocuk çıkagelmiş ve üzerinde çok sevdiği montu ona vermişti. Bileğine takılı olan bilekliği ise hiç çıkarmıyor, sanki yeri orasıymış gibi hiç yadırgamamıştı.
“Nereye?” Elsey, kardeşine sertçe bakmıştı. Hiç sevmezdi Asena’yı, sevmeye dâhi çalışmazdı. Asena ise evdeki herkesi çok severdi, ona yapılan haksızlığı bile anlamazdı.
“Dışarı çıkacağım abla. Annem ekmek al dedi,” Elsey yüzünü buruşturdu ve kapının önünde duran Asena’yı sertçe geriye itti. “Abla, canımı yaktın.” dedi duvara vurduğu dirseğini ovarak.
“Umurumda değil. Çık önümden arkadaşlarım geldi.” Asena heyecanla Elsey’in yüzüne baktı. Ablasının arkadaşlarıyla oynamak istiyordu ama kimse onu aralarına almayı kabul etmezdi. Elsey herkese Asena’yı kötülemişti ve bu durum Asena’nın yalnız kalmasına neden olmuştu.
“Bende geleyim mi yanınıza?” Heyecanla sormuştu soruyu.
“Tabii ki hayır! Senin gibi bir ezik benim yanımda duramaz.” Kapıyı açmış ve dışarı çıkmıştı. Asena hayal kırıklığı ile ablasının ardından evden çıkmış ve ekmek almak için fırına doğru ilerlemişti. Sokağın her yerinde çocuklar oyun oynuyordu ve Asena herkese çok imreniyordu.
Gözlerinin dolması ve yaşların akması bir olmuştu. Hızlı adımlarla yürürken sokağın üst kısmına geçmek için sağına soluna dâhi bakmadan fevri bir şekilde dönmüştü.
Dönmesiyle birlikte üzerine gelen bisikletle korkmuş ve çığlık atarak geriye çekilmişti. Asena kendini geriye çekerken ayağı takılmış ve sertçe yere düşmüştü, bisikleti süren çocuk ise ona çarpmamak için yönünü çevirmiş ardından durmuştu. “Asena!” Çocuk telaşla yere düşen kızın yanına koştu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YUANFEN
Genç KurguBir insan bazen bir çift ela göze yenilirdi. Ben karşımda bir dağ gibi duran adamın ela harelerine yenilmiştim. Onu gördüğüm ilk an bile kalbimi güven ve huzurla doldurmuştu farkında dâhi olmadan. Bazı insanlar farkında olmadan bir başkasının hayatı...
