The Lighthouse

Κεφάλαιο 3°

--Τερατα υπάρχουν πολλά... Τα πιο επικίνδυνα όμως, είναι τα δικά μας...--

Έβγαλε τη μπλούζα της και κάθισε στο κρεβάτι. Σε κατι τέτοιες στιγμές ήταν ευγνώμων που η μαμά της , της έδειξε τυφλή εμπιστοσύνη και την άφησε να μείνει μόνη της σε μια πόλη τρεις ώρες μακριά από το σπίτι τους. Οχι πως είχε και πολλές επιλογές αφού η δουλειά της δε της επέτρεψε να αποχωρήσει ούτως η άλλως αλλά και πάλι, δεν ήθελε ούτε να φανταστεί τι θα γινόταν αν γυρνούσε σπίτι βρεγμένη και έπρεπε να δώσει και εξηγήσεις. Η μητέρα της ήταν ξεκάθαρη από την αρχή : "Όχι μπλεξίματα"

Η Ελίζαμπεθ ήξερε καλά το μέλλον της αν έμπλεκε κάπου και η επιστροφή πίσω στη πόλη-κόλαση, δεν ήταν για εκείνη στα σχέδια της. Όταν πήρε την υποτροφία και συμφώνησαν με τη μητέρα της να μετακομίσει μόνη της, μπήκαν αρκετοί κανόνες. Παιδί χωρισμένων γονιών, μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον που δεν είχε τίποτα να προσφέρει στη νέα γενιά και δυστυχώς , δεν ήταν ούτε εύπορη οικογένεια. Αυτά ήταν αρκετά για να τη κάνουν να δεχθεί κάθε τι που της υπέβαλε η μητέρα της προκειμένου να σπουδάσει σε ένα αξιοπρεπές σχολείο. Βέβαια κανένας δεν ήξερε πως έμενε μόνη της ούτε και ήταν κάτι που σκόπευε να αποκαλύψει . Για την Ελίζαμπεθ το μόνο που είχε σημασία ήταν πως είχε ξεφύγει από τη βρωμιά και έπρεπε να κάνει μια νέα αρχή για να μπορεί όχι μόνο να κάνει τη μητέρα της περήφανη αλλά και για να έχει ένα λαμπρό μέλλον.

Το πρόβλημα όμως σε αυτό ,  ήταν ένα, ή μάλλον τρία...
Αν ήθελε πραγματικά να διαπρέψει και να σκιαγραφήσει μια νέα ζωή στο διάβα της, έπρεπε πάση θυσία να λογαριαστει μια και καλή με τον Άξελ, τον Τζόνι και τον Καρίμ , πριν να είναι αργά. Η Ελίζαμπεθ ήξερε καλά πως για να καταφέρει να βρει την ηρεμία της έπρεπε να τους αποτρέψει από το να ασχολούνται μαζί της και για να το επιτύχει αυτό ο τρόπος ήταν μόνο ένας... Η διάσπαση.
Τόσα χρόνια από παιδάκι έβλεπε γύρω της κάθε είδους τακτική στις συμμορίες και η μόνη επιτυχής ήταν η "εκ των έσω διάλυση". Αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει ...

Άλλαξε ρούχα, έβαλε τις ζεστές πιτζάμες της και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Το ταβάνι έμοιαζε ακόμα πιο ψηλό όταν δεν την αποσπούσαν τα άλλα αντικείμενα γύρω της. Ένιωθε εξαγριωμένη, εξευτελισμενη και απογοητευμένη από τον εαυτό της. Πήρε μια βαθιά ανάσα, άφησε το μυαλό της να ξαναζήσει τη στιγμή στις κερκίδες και χαμογέλασε.
Θα τους κατέστρεφε έναν έναν ξεχωριστά και μετά δε θα υπήρχε τίποτα από αυτούς όταν θα τελείωνε μαζί τους...
Ίσως πίστευαν πως είχαν να κάνουν με ένα μικρό φοβισμένο αγνό κοριτσάκι μα αν κάτι έμαθε καλά στη παλιά της γειτονιά ήταν πως για να επιβιώσεις στον έξω κόσμο ,  χρειάζεσαι σθένος , εξυπνάδα  και τακτική.