Winogrona, których nikt nie przycina: „Ojcowie jedli zielone winogrona, synom ścierpły zęby" Ezechiel
NOTATKI Z VITA NUOVA
Incipit vita nova - to chyba działa tak, że Dante wyobraża sobie księgę pamięci, gdzie przed incipit vita nova nic nie jest warte wspomnienia - można to strawestować w tym, że odkąd jestem Stępniem, wchodzi INCIPIT VITA NOVA, a potem INCIPIT VITA NOVA wchodzi za każdym razem, kiedy zmieniam o sobie narrację (decyzja o reżyserii, rozwód matki, odcięcie się od mistrzów itp.)
Żeby to ładnie zrymować - a nie tylko popisywać się łaciną - za każdym razem jak się pojawia nowe powołanie itp - można wrócić do wizji Dantego (18 lat) po spotkaniu z Beatrycze, która go pozdrowiła:
„Zdało mi się spostrzegać w izbie obłok ognisty; wyróżniałem w nim mocarza groźnej postaci; wydawał mi się uradowany nad podziw. I wypowiadał słowa z których to i owo zrozumiałem, między innymi owe: „Ego dominus tuus" (jestem twoim panem, ale też „ego nad tobą panuje"). W ramionach trzymał osobę uśpioną i nagą, obleczoną jeno w lekką zasłonę barwy purpurowej. Wpatrzywszy się bystro, poznałem, że była to uprzejma dama pozdrowienia, co raczyła odezwać się do mnie dnia poprzedniego. W jednej ręce zdał mi się trzymać rzecz jakąś gorejącą i przemawiać temu słowy: Vide cor tuum. Tak stojąc czas niejaki zdał się budzić ową uśpioną i namawiać usilnie, aby jadła z rzeczy płonącej w jego ręce, co też uczyniła pełna lęku. Tuż potem radość jej obróciła się w gorzki płacz i tak płacząc przytuliła się do jego ramion. On zaś razem z nią zdał się wzlatać ku niebu, co wywołało we mnie takie przerażenie, że mój słabiuchny sen nie zdołał dotrwać."
To, co jest ciekawe, to to, ze po otrzymaniu tej wizji, Dantemu wszystko zaczynało się pierdolić. Niby z powodu zaangażowania w miłość, ale wiadomo, jak jest.
Potem świat myli jego miłość z laską, która po prostu w kościele siedziała zwykle na linii między nim a Beatrycze. Więc udawał, że to o tę laskę chodzi, żeby ukryć uczucia, żeby było wygodniej.
Potem robił servitutes dla dam florenckich, wybrał 60 imion, ale jedyne prawdziwe (Beatrycze) zapisał jako dziewiąte - w ogóle fiksacja na temat 9, to jest też u Campbella.
W innym widzeniu Anioł mówi do Dantego „Fili mi, tempur est ut praetermittantur simulacra nostra" (synu, już czas, żebyśmy pozbyli się naszych urojeń)
NOMINA SUNT CONSEQUENTIAE RERUM
W XVIII fragmencie bardzo ciekawa rozmowa z damami na temat dwuznaczności intencji pisania
W XXIII fragmencie wizja Dantego w chorobie - te same damy (tylko rozwichrzone, spotworniałe) mówią mu „Ty też umrzesz" „Już umarłeś" itp. - tymczasem w rzeczywistości kobiety stały nad nim, litując się nad jego cierpieniem w chorobie
TO DOŚĆ GRUBE - ale pod koniec książki Dante pisze o kobiecie, która zmogła jego stałość w uczuciach do Beatrycze swoją litością, którą mu okazała - może trzeba tak wprowadzić postać Rafała, żeby potem go rozjebać o ścianę? Ważny element - Dante walczy ze sobą, żeby nie ulec uczuciu, które „litościwa dama" w nim budzi. Chyba, że tak można wprowadzić sen albo sytuację (przecież nie wiem jak było), jedynego razu, kiedy Rafał z ojcem się spotkali, nad łóżkiem, w którym leżałem z matką. I potem ojciec pojawiający się w kolejnych snach, jako wyrzut sumienia - zabity, żeby można było żyć normalnie dalej.
NOTATKI Z GILGAMESZA
„Popatrz na jego mury, których cegły spojone są jak pasmo miedzi
Przyjrzyj się podmurowaniu, któremu nic nie dorówna,
Dotknij fundamentu, który jest od dawna.
Przystąp do Eanny, mieszkania Isztar,
któremu podobnego żaden późniejszy król ani człowiek nie zbudował.
Wstąp na mury Uruk, przejdź się po nich,
sprawdź podstawę, przebadaj cegły,
czyż cegły te nie są wypalane
i czyż siedmiu mędrców nie położyło fundamentów?
