Through the Eyes of the Abyss

chapter one

River limped down the hallway, each step sending sharp pains through her bruised legs. Nakayuko siya, tinatakpan ang namamaga niyang mukha at ang mga pasa na sumisilip sa kaniyang kwelyo. Her arms wrapped around her torso, partly to hold herself steady and partly to shield herself from the prying eyes.

Nakatitig sa kaniya ang mga estudyante habang naglalakad, bahagyang napapahinto kapag nakakasalubong siya, pinaghalong takot at gulat ang na sa kanilang mga mukha. Whispers followed her like a shadow, curling into every space she tried to retreat into.

"'Di ba siya 'yun...?" bulong ng isang estudyante, pasimpleng tumingin kay River bago iwasan ang kaniyang mga mata.

"Oo, siya nga 'yun..." sagot ng isa sa mababang tono pero sapat para marinig ni River.

Nakatingin lang si River sa sahig. She didn't want to see their faces, their judgment, their fear. Once, those same kids used to mock her. Now, they watched in silence, as if afraid to provoke her even with a look. Bumaon ang mga kuko niya sa balat at kinagat niya ang labi, pinipilit ang sarili na magpatuloy sa paglalakad hanggang sa marating niya ang silid-aralan.

Natahimik ang buong kwarto nang pumasok siya sa pinto. Their gazes darted toward her and then away, not daring to linger. May iba na napalingon, pagkatapos ay magkukunwaring hindi siya napansin. Then there are others who merely snuck sidelong glances, their expressions nervous, uncertain.

Naglakad si River papunta sa upuan niya. She dropped her backpack beside it as she sank down into her seat. Napatitig siya sa lamesa niya na puno ng kung anu-anong graffiti. Sinubukan niyang pakalmahin ang sarili habang nilulunod ang kaniyang pandinig sa bigat ng katahimikan.

Ilang saglit ng katahimikan ang lumipas, ngunit biglang bumukas ang pintuan. Pumasok ang dalawang pulis. The sound of their boots against the tile floor was harsh, each step ringing out like a gavel dropping.

"River Ellis," tawag ng isang pulis, mahigpit ang tono at walang bahid ng simpatya.

Her heart seized, but she didn't look up. Hindi na kailangan. She knew they were here for her. Bumigat ang mga kamay niya sa mesa, at pagkatapos ay pinilit niyang tumayo habang hawak-hawak ang bag niya sa isang kamay. Mabagal ang bawat galaw niya, ramdam ang mga tingin ng bawat pares ng mga mata, ang bawa't pagbantay ng mga mata nila sa kaniyang mga kilos. Walang umiimik.

As River reached the officers, one of them took her arm, guiding her toward the door. Biglang umingay ang silid.

"I heard she killed someone, is it true?" may mahinang bulong sa kaniyang likuran.

"Muntik lang."

"She didn't even look scared."

"Maybe she deserves it..."

Ngunit wala ni isa sa kanila ang naglakas-loob na sabihin ito nang diretso sa kaniya. They were too afraid, after all the things they witnessed just the day before. Sa kauna-unahang pagkakataon, hawak ni River ang katahimikan. Ironic.

Itinuwid niya ang kaniyang likod habang na sa likod niya ang dalawang pulis, at hindi na lumingon pa.

Tahimik ang korte, or at least, in her mind - isang mabigat na katahimikan ang bumabalot sa silid habang nakaupo si River sa defendant's table. The wooden surface felt cold beneath her fingers, and she could barely register the faces surrounding her. Na sa likuran niya ang kanyang ina, ang mga mata nito ay puno ng pag-aalala at takot. Her attorney, on the other hand, is flipping through his notes, trying to maintain a facade of composure. Across from her were her accusers, their faces a blur of contempt and judgment.