Tides of Betrayal (Casa del Pueblo Series #1)

Kabanata twenty-five

Kabanata twenty-five

Make sense

Ilang minuto akong pinipilit ni Apollo na umalis na doon, ayaw ko man, pero alam kong hindi ko na kayang pakinggan pa ang kasinungalingan ng ama ko.

As we stepped outside the building, a heavy weight settled in my chest, a reflection of the chaos we had just left behind. Just then, my phone rang, pulling me out of my thoughts.

Napakunot ang noo ko nang tingnan ko ang screen. The number was unregistered. After a moment of hesitation, sinagot ko ang tawag.

"Hello?" sa tonong nagtatanong.

There was a pause on the other end bago lumabas ang isang mahinang boses. "Nag-enjoy ka bang... panoorin ang ama mo?" tanong ng lalaki, his tone laced with an unsettling calmness that sent shivers down my spine.

"Who's this?" I demanded, ngunit hindi 'yon pinansin ng lalaki.

"I saw you in the room earlier," ani ng lalaki, may banta sa kanyang boses. "And I know what you're doing. Hindi ka dapat nagpupunta kung saan-saan, lalo na sa lugar na hindi ka naman kailangan. It's dangerous."

Nabalot ng matinding takot ang puso ko, "Anong kailangan mo?" I shot back, trying to maintain control.

Tumawa ang asa kabilang linya, "Malalaman mo din. Just remember, some truths are better left buried." with that, the call abruptly ended.

Nakita ko kung paano nagdilim ang ekspresyon ni Apollo. "Kailangan na nating umalis, Elle." aniya, habang mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko.

"W-what truth?" tanong ko, naguguluhan.

"We can't stay here any longer, Miss Elle." he replied, his jaw clenched.

Nagpumiglas ako sa hawak ni Apollo. "What about my parents? That man is in the room!" ani ko, halos naghihisterikal sa takot.

"Elle, they have thousands of men inside that room. I know they can handle the situation," sagot ni Apollo, his tone growing more resolute. "Kung may gagawin mang hindi maganda ang tumawag sa'yo, I'm pretty sure he did it already kahit kaninang wala pa tayo sa loob."

Naramdaman kong umuusbong ang galit sa aking dibdib. "But I can't just leave them! Hindi ko alam kung ano ang mga tao sa loob! Baka may mangyari sa kanila!"

"Elle," aniya, his voice softening yet firm, "right now, your safety is what matters most. We need to leave."

"But my parents—"

"Listen," malumanay ngunit may pagmamadali. "You are the one who is vulnerable right now."

Bumilis ang tibok ng puso ko, ngunit may bahagi sa akin na nagsisimulang maunawaan ang kanyang mga sinasabi. "What kind of safety can they provide?" tanong ko.

"Baby, they can manage and control situations like this." paliwanag niya, habang hinahaplos niya ang mukha ko.

"But what if... what if may mangyari sa kanila?" bulong ko, nagsisimula na namang matakot.

"I believe in them, Elle. We need to leave and let them do their job. Think about it... if we stay and something goes wrong, there's nothing we can do anymore," ani Apollo.

Tumango ako kahit sobrang bilis ng tibok ng puso ko.
Pumasok kami sa van, at sunod-sunod na tawag ang natanggap ni Apollo. Ang takbo niya ay mabilis, ngunit may pag-iingat pa rin. Ang ilan sa mga tumatawag ay kanyang sinasagot at ang iba naman ay kanyang pinapalagpas.

"Domingo..." tawag ni Apollo sa kabilang linya, ang boses niya ay nagiging mas seryoso.

"Mr. Barrett," boses ni Domingo, ang tono niya ay puno ng pangamba.