Our Fleeting Glances

Chapter 7

As I followed them, I could hear their laughter, a sound that cut through the air like a cruel reminder of my own loneliness. I yearned to call out to him, but I felt utterly powerless.

Suddenly, I saw Rios lean down, resting his forehead against Shai's hair, and then they kissed. The gentle brush of their lips felt like a bucket of ice-cold water poured over me, shocking my system.

In that moment, my world shattered. I couldn't hold back the tears any longer. "Ang tanga ko pala, bakit pa ako nahulog sa kanya?"

Sa mga susunod na minuto, naramdaman ko ang pagkasira ng aking puso. Ang bawat ngiti niya, ang bawat tawanan, ang bawat alaala ng mga sandaling pinagsaluhan namin, lahat iyon ay naglaho sa isang iglap.

Ilang ulit kong inisip kung paano ako nagkamali sa pagsisiyasat sa mga mata niyang kumikislap. Na sa likod ng kanyang mga ngiti ay ang isang puso na tanging si Shai ang hinahanap. I realized I was a fool for hoping that I could ever be the one.

Natapos ang class ko, pero ang pagod ko ay hindi lang dahil sa academics. Dumiretso ako sa tambayan ko sa garden, humahanap ng kapayapaan sa mga bulaklak na nasa paligid. Nakaupo ako doon, nakahawak sa hilom na sugat, at tila ang lahat ng ganda sa paligid ay nawalan ng kulay. Nais ko sanang matulog, pero ang mga alaala ng mga nangyari kamakailan ay pumapasok sa isip ko. Pinikit ko ang mata ko, pero may narinig akong kumakanta sa likod ko.

[Playing Kumpas by Moira]

"Pa'no bang mababawi
Lahat ng mga nasabi"

Ang boses na yun... Hindi ko na kayang iwasan pa. Inis na minulat ko ang mga mata ko at sumilip sa likod ng puno kung saan ako nakasandal.

Nakita ko si Rios, hawak ang kanyang gitara, na ang mga mata'y tila nagkukulong ng emosyon. Tumibok ang puso ko, ngunit sa halip na saya, parang bigat ang naramdaman ko. Bakit siya nandito? Bakit siya umiiyak sa kanyang kanta? Hindi ko maipaliwanag, pero nakakaawa siya.

"Ikaw ang kumpas pag naliligaw.
 Ikaw ang kulay sa langit na bughaw
Sa bawat bagyo na dumadayo
Ikaw ang kanlungan na kailangan ko"

"Oh, may audience pala ako," sabi niya na may bahid ng tawa, ngunit walang ngiti sa kanyang mga mata.

"Meera... you're here?" Ang tanong niya, pero ang ngiti ay walang kabuluhan. Para akong pinagsakluban ng langit at lupa sa isang saglit.

"Magpapahinga sana ako, pero umepal ka," sagot ko, pinipilit ang isang pangit na tawa. Pero sa totoo lang, hindi ko maamin na naguguluhan ako sa nararamdaman ko.

"Oy! Nakaka-relax kaya ang boses ko, swerte mo nga narinig mo," patuloy niyang sinabi, pero alam ko na wala siyang sayang nadarama.

"Relax? Na-uh. Imbes na ma-relax, lalo lang akong na-stress! Ang lungkot ba naman kasi." Pinilit kong binitiwan ang mga salitang yun, ngunit bawat kataga ay parang isang kutsilyo na dumarampi sa puso ko.

Tumingin siya sa akin na may halong pagkalito. "Bakit, Meera? Anong nangyari?"

Ang tanong na yun ay tila nagpasabog sa akin. "Kahapon, nakikita kita kasama si Shai. Ang saya-saya ninyo. Hindi ba okay na kayo? Bakit ka malungkot ngayon?" nanginginig ang boses ko pero pinilit kong panatilihin ang tono ko.

Isang tahimik na sagot ang binigay niya sa akin.

Siyempre, ang mga alaala ng kanilang tawanan at halikan ay nananatili sa isip ko, tila naglalaro ng masakit na pelikula. Kahit masakit, pinilit ko ngumiti.

"Cheer up, star!" sabi ko, sabay abot sa teddy bear ko sa kanya. Niyakap niya ito, pero ang mga mata niya ay nalulumbay.

"Sana pati yun mommy mo, i-hug din ako," sagot niya, pero parang bata na nag-iwan ng kasiyahan sa kanyang boses. Para bang nag-aasam ng pagmamahal na hindi niya natamo.

Muli, hindi ko naiwasang lumapit at niyakap siya. "Thank you, my Meera, you're my super best friend!" Sabi niya, na may isang ngiti na pinilit na sumilong sa kanyang mga labi.

"Corny mo, Rios," sabi ko, ngunit sa kabila ng aking pananalita, may ngiti na natagpuan sa puso ko.

Pero hindi ko maiwasang isipin na may mga hangganan kami. Nararamdaman ko ang pagbuo ng isang pader sa pagitan namin, kahit gaano pa kami ka-close. Hindi ito ang relasyon na gusto ko; hindi ito ang hinahanap kong damdamin.

Habang nakatingin siya sa akin, may mga alaala na parang mga kidlat sa ulap. "Sayo lang!" sabi niya na parang walang kaalam-alam sa mga masakit na nangyayari sa puso ko.

Naiwan akong nag-iisa sa gitna ng mga bulaklak, ang mga damdamin ko ay naglalaban-laban. Ang sakit ng hindi mo masabi ang nararamdaman mo, ang takot na mawala siya sa akin.

Nagtataka ako kung bakit siya malungkot ngayon, samantalang kahapon ay masaya siya kasama si Shai. Ang sakit isipin na parang okay na ang lahat sa kanya, pero ako? Ako na lang ang naiwan sa gitna ng kalungkutan. Natatakot ako na mahulog sa kanya ng tuluyan, kasi alam kong hindi siya makikipaglaro sa isang relasyon na alam niyang hindi kami pareho sa damdamin.

•••