Habang naglilibot ako sa National Library, hindi ko maiwasang mapansin ang isang sulok na tila hindi masyadong napapansin ng mga tao. Isang seksyon iyon na mukhang luma na, na may mga aklat na may mga alikabok at may bahagyang luma nang amoy ng papel. Agad akong naintriga at lumapit.
Pagdating ko roon, may nakita akong isang makapal na libro na halos hindi na mabasa ang pamagat. Maging ang gilid nito ay may bahid ng kalumaan, ngunit may kakaibang kislap na parang hinihikayat akong buksan ito. Hindi ko napigilan ang sarili ko—binuksan ko ang unang pahina, at nagulat ako nang may matandang sulat-kamay na bumungad.
"Sa makakabasa ng aklat na ito, ikaw ay papasok sa isang mundo na hindi mo pa natutuklasan."
Nakakakilabot, pero mas lalong umigting ang kagustuhan kong basahin ito. Sinimulan kong basahin ang ilang linya, at naramdaman ko ang kakaibang pag-init ng mga pahina sa mga kamay ko. Habang binabasa ko, parang buhay ang mga salitang sumasayaw sa isip ko, at biglang nagbago ang paligid. Nawala ang mga shelves, nawala ang ilaw ng library, at napalitan ito ng malawak na hardin sa ilalim ng kumikislap na bituin.
Napatigil ako. "Nasaan ako?" tanong ko sa sarili. Malinaw na nasa ibang lugar ako, isang hardin na napapalibutan ng mga puno at bulaklak na hindi ko pa nakikita sa totoong buhay. Sa malayo, may nakita akong liwanag—isang tila lumang parola na tumatanglaw mula sa tuktok ng burol.
Naisip ko ang sabi sa libro: "papasok ka sa isang mundo na hindi mo pa natutuklasan." Napaisip ako kung totoo ang lahat ng ito o guni-guni lamang, pero hindi ko na rin napigilan ang sarili ko. Sinundan ko ang liwanag ng parola, naglakad ako sa damuhan, at tinahak ang mga landas na tila pamilyar pero hindi ko naman matandaan kung saan ko nakita.
Habang papalapit ako, may naririnig akong boses—mga bulong na hindi ko maintindihan. "Sino kayo?" tanong ko nang nararamdaman kong mas lumalapit ang mga tunog. Walang sumagot, ngunit ramdam ko ang presensya ng mga mata sa paligid.
At nang makalapit na ako sa parola, may bumungad sa akin—isang pigura na tila nababalot ng ilaw. "Macu," sabi niya sa isang malamig pero malambing na tinig. Hindi ko alam kung sino siya, ngunit tila alam niya kung sino ako. "Maligayang pagdating sa Hardin ng mga Nawawalang Kwento."
Nang muling bumalik ang liwanag sa aking paningin, natagpuan ko ang sarili ko sa isang napakapayapang tanawin na tila isang pangarap lamang. Ang paligid ay puno ng mga naglalakihang puno na may kumikinang na mga dahon na animo’y may sariling liwanag. Sa di kalayuan, may makikitang isang parola, nakatayo nang matikas sa gitna ng isang malawak na hardin na tila niluma na ng panahon.
Napatigil ako sa paglalakad at tumitig sa parola. Ang bawat pintig ng puso ko ay tila may kasabay na bulong mula sa mga puno, ang mga sanga at dahon na sumasayaw sa malamig na hangin. Mayroong kakaibang kapayapaan dito, ngunit kasabay nito ay isang pakiramdam ng pagkakakulong, ng mga kwentong nagtatago sa bawat sulok ng lugar na ito.
Maya-maya pa ay may narinig akong mga yabag mula sa likuran. Nilingon ko ang pinagmulan ng tunog at nakita ko ang isang matandang lalaki na may hawak na lampara. Nakasuot siya ng simpleng balabal na tila mula sa sinaunang panahon, ngunit ang kanyang mga mata ay tila puno ng mga lihim ng mundo.
"Macu," mahina niyang sambit sa akin. "Ikaw nga ba ang naririnig kong darating?"
Naguguluhan ako at hindi ko malaman kung sasagot ba ako o hindi. Hindi ko siya kilala, ngunit parang may kakaibang koneksyon ang bawat salita niya sa akin.
"Ako po si Macu," sagot ko sa wakas, medyo nag-aalangan pero puno ng interes. "Ano po itong lugar na ito?"
Ngumiti siya at iniabot sa akin ang lampara. "Ito ang Hardin ng Nawawalang Alaala," sabi niya. "Ang lugar na ito ay tahanan ng mga kwentong nakalimutan ng panahon—mga kwentong minsan nang naitala pero ngayon ay naglaho na sa alaala ng mga tao. At ikaw, Macu, ay naririto upang tulungan kaming ibalik ang mga kwentong iyon."
"Bakit ako?" tanong ko, habang tinititigan ang lampara.
"Dahil ikaw ang may hawak ng natatanging kakayahan na makaunawa ng mga kwento, ng mga lihim ng mga bituin, ng mga daang-daan ng mga alaala na nanatili sa ating paligid ngunit hindi natin nakikita," sagot ng matanda. "Ikaw ang napili ng Hardin, at ng Parola ng Nawawalang Alaala."
Hinawakan niya ang aking kamay at sinamahan ako papunta sa parola. Habang papalapit kami, naramdaman kong lumalalim ang koneksyon ko sa lugar na ito. Bawat hakbang ay parang may naiipong enerhiya sa paligid. Nang makarating kami sa paanan ng parola, tumigil ang matanda at hinarap ako.
“Bawat kwento, bawat alaala, ay may kakambal na kasaysayan,” aniya habang itinuro ang tuktok ng parola. “At ang bawat bituin na iyong minamasdan tuwing gabi ay may sariling kwento na nagkukubli rito.”
Pumasok kami sa loob ng parola, at sa loob nito ay makikita ang mga lumang libro at mga litrato na tila nagkukuwento ng iba't ibang panahon. Iba’t ibang tao, lugar, at pangyayari ang makikita sa mga imahe—mga mandirigmang may hawak na espada, mga magkasintahang nagmamahalan sa gitna ng gubat, at mga batang naglalaro sa ilalim ng kalangitan.
Ang bawat sulok ng parola ay tila isang silid na puno ng mga kwento. Ngunit isang libro ang agaw-pansin sa lahat ng iyon—isang malaking libro na may makintab na pabalat at may kakaibang sinulid na tila kumikinang sa dilim. Lumapit ako sa libro at binuksan ito. Agad na tumambad sa akin ang isang pahina kung saan nakasulat ang mga salitang:
"Sa pagbukas ng kwentong ito, ang nawawalang alaala ay muling magbubukas."
"Bawat pahina ng librong iyan ay magdadala sa iyo sa mga kwentong nawala," sabi ng matanda. "Kung nanaisin mong sumunod sa landas ng Parola, Macu, ang bawat kwento ay magiging bahagi mo at ikaw ay magiging bahagi ng kwento."
Napatingin ako sa kanya, puno ng pagkamangha ngunit may halong pag-aalinlangan. Paano ko magagampanan ang tungkulin na ito? Bakit ako ang napili?
"Bawat tanong mo ay may kasagutan na nasa iyong puso," sagot niya, parang nababasa ang nasa isip ko. "Sundin mo ang iyong damdamin, at ang Parola ay gagabay sa iyo."
Sa aking paghawak sa librong iyon, naramdaman ko ang init na tila nagmumula sa mga pahina, at unti-unting naglaho ang takot at pag-aalinlangan sa puso ko. May kung anong nagsasabi sa akin na ito ang simula ng isang paglalakbay, isang paglalakbay ng pagtuklas ng mga kwentong nawawala sa dilim.
Isinara ko ang libro, at nang tingnan ko ang matanda, nakita ko ang pagmamalaki sa kanyang mga mata. "Ikaw ang maghahatid sa mga kwento sa liwanag, Macu," wika niya. "At sa paggawa nito, ang iyong kwento ay magiging bahagi na rin ng Parola ng Nawawalang Alaala."
Bumalik ang liwanag sa aking paningin, at sa isang iglap, natagpuan kong muli ang sarili ko sa National Library, nakaupo pa rin sa aking paboritong upuan. Ngunit sa aking kamay ay naroon pa rin ang libro mula sa Parola, nagpapaalala sa akin na ang aking paglalakbay ay nagsisimula pa lamang.
