Nanatili akong nakatayo sa harap ng parola, nakatitig sa pigurang nasa aking harapan. Sa malamlam na liwanag, hindi ko masyadong maaninag ang mukha niya, ngunit sa tuwing nagsasalita siya, nararamdaman kong may kakaibang kapayapaan at kilabot sa aking puso.
"Macu," muli niyang sabi. "Ikaw ang matagal nang hinihintay ng Hardin."
"Hinihintay?" tanong ko, naguguluhan. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero parang may malalim na koneksyon ako sa lugar na ito, kahit ngayon ko lang ito nakita.
Lumapit siya ng kaunti, at napansin kong tila nagiging malinaw na ang anyo niya. Isa siyang matandang lalaki na nakasuot ng lumang balabal, na parang bahagi ng mga bituin ang kanyang kasuotan—tila kumikislap ang mga sinulid na parang mga constellation sa langit. May hawak siyang makintab na tungkod na puno ng mga ukit, at may nakasabit na maliit na orasang umiindak sa dulo nito.
"Oo, matagal na kitang hinihintay, Macu," sagot niya. "Bawat sulok ng Hardin ng Nawawalang Kwento ay puno ng mga lihim, ng mga alamat at istoryang nakalimutan o di kaya’y natabunan ng bagong panahon. Ikaw ang napili upang muling buhayin ang mga ito."
"Ngunit... paano ako makakatulong?" Hindi ko alam kung bakit, pero may parte sa akin na gustong sumunod sa kanya, na gustong malaman ang dahilan kung bakit ako naririto. Alam ko namang tila isang bangungot lang ito, ngunit napakalinaw ng mga detalye para maging panaginip.
Ngumiti siya at sumenyas sa akin na lumapit. "May mga aklat na isinulat ng mga nilalang na minsan nang nabuhay, ng mga makatang umibig at nasaktan, at ng mga bayaning nag-alay ng kanilang mga buhay. Ang mga kwento nila ay naririto, nananahimik at naghihintay. Ngunit ang ilan ay tila nawawala sa kanilang mga pahina, nawawala ang mga kwentong iyon kapag nalilimutan."
Dinala niya ako sa isang maliit na mesa sa tabi ng parola, at doon ay may nakalapag na isang lumang aklat na may takip na tinahi ng mga tila lumot at ginto. Nang buksan niya ito, lumitaw ang mga pahina na mistulang may sariling buhay—mga larawan at eksena na gumagalaw, tulad ng mga eksenang nasa isang pelikula.
"Narito ang mga kwento ng mga nawawalang alamat," sabi ng matanda. "At ang tungkulin mo ay hanapin sila at ibalik ang kanilang kahulugan, ang mga bahagi ng kanilang pagkatao na nawala dahil sa kawalang-pansin."
Sumunod ako sa kanya habang ipinapakita niya ang bawat larawan—mga mandirigmang nakasuot ng bakal na nakatayo sa gilid ng bangin, isang batang babaeng may hawak na bulaklak habang umaawit sa ilalim ng buwan, at isang matandang babae na nakaupo sa tabi ng isang lawa, tila naglalabas ng mga kwentong nagmula sa kanyang guniguni. Lahat sila ay pamilyar, ngunit hindi ko alam kung saan o bakit.
"Maaari bang malaman kung sino ka?" tanong ko sa matanda.
"Ako ay ang Tagapag-ingat ng Hardin," sagot niya. "Ang aking tungkulin ay panatilihing buhay ang bawat kwento, bawat alaala, bawat pangarap na natutulog sa mga pahina ng kasaysayan. Ngunit kailangan ko ng isang katuwang upang matulungan akong hanapin ang mga nawawalang piraso."
At doon ko napagtanto ang halaga ng misyon niya—ang mga kwentong ito ay bahagi ng mas malaking kabuuan, ang kabuuan ng mundo, at sa bawat kwentong nawawala, may bahagi ng kasaysayan at karanasan na hindi naririnig, hindi napapansin, at hindi natututo ang kasalukuyang henerasyon.
"Ano ang kailangan kong gawin?" tanong ko, handa nang sumali sa kanya sa misyon.
Tumitig siya sa akin, tila sinisipat kung handa nga ba ako sa tungkuling nakaatang sa akin. "Sundan mo ang gabay ng iyong puso at ang bawat pahina ng librong ito," aniya, iniaabot ang libro. "Ang bawat pahina ay magdadala sa iyo sa kwentong kinakailangang buhaying muli."
Hinawakan ko ang aklat, at pakiramdam ko ay may kapangyarihan itong ipinapasa sa akin. Agad kong naramdaman ang init ng mga pahina, at tila lumitaw sa aking isip ang isang malinaw na imahe ng isang lugar—isang bukirin na mayroong lumang punongkahoy na nakatayo sa gitna.
"Unang hintayan ng kwento," sabi ng Tagapag-ingat. "Sundan mo ang iyong pakiramdam, Macu. Bawat lugar na pupuntahan mo ay may kwentong kailangan mong paghilumin."
Sa isang iglap, parang huminto ang oras. Nang ipikit ko ang aking mga mata at muling idilat, bumalik ako sa loob ng National Library. Ngunit sa aking kamay, ang librong binigay sa akin ng Tagapag-ingat ng Hardin ay nasa aking palad pa rin, at nakabukas ito sa pahina kung saan makikita ang isang larawan ng bukirin at ang lumang punongkahoy.
Alam kong ito na ang simula ng aking paglalakbay.
