Makalipas ang ilang araw matapos ang aking kakaibang karanasan sa Parola ng Nawawalang Alaala, hindi pa rin mawala sa isip ko ang mga larawan, mga bulong, at ang matandang gabay na may dalang lampara. Kahit sinikap kong bumalik sa aking normal na gawi, tila ba may nagbago—nasa isip ko pa rin ang mga librong nawawala sa kasaysayan.
Isang Sabado, naisip kong bumalik sa National Library. Gaya ng dati, sinalubong ako ng masiglang pagbati ng mga pamilyar na mukha roon, kabilang si Sarge sa entrance at si Miss Ada na laging abala sa pag-aayos ng mga bagong dating na libro. Sa kabila ng kaguluhan ng umaga, ramdam ko ang pagyakap ng katahimikan ng library sa akin.
Pagdating ko sa aking paboritong pwesto, agad kong kinuha ang malaking librong iniuwi ko mula sa Parola—ang aklat na nagdadala ng mga kwento ng nawawalang alaala. Tahimik akong umupo, hinimas ang makintab na pabalat, at bumuntong-hininga bago buksan ang unang pahina. Ang kabuuan ng library ay tila nagsimulang magbago sa aking paningin—parang naririnig ko ang mga bulong ng nakaraan, tila sinasabayan ang bawat pahina ng libro.
Nang buksan ko ang unang pahina, bumungad ang pamagat ng isang kwento: *"Ang Lihim ng Bahaghari at ang Batang Naghahanap."* Tumigil ako at tumitig sa mga titik. Naisip ko kung anong uri ng kwento ang nasa likod ng pamagat na iyon. May kasama bang kalungkutan o kasiyahan? Ngunit isang bagay lang ang sigurado ko—ito ay isang kwento na nangangailangan ng makikinig upang muli itong mabuhay.
Habang binabasa ko ang unang linya, unti-unting dumilim ang paligid ko. Ang tahimik na silid ay tila bumalot sa isang malambot na liwanag, at naramdaman ko ang malamig na hangin na dumampi sa aking balat. Nang dumilat ako, nasa ibang lugar na ako—isang malawak na parang na may kumikislap na bahaghari sa kalangitan. Parang sinisilip nito ang buong tanawin, nagbibigay liwanag sa isang batang naglalakad sa gitna ng parang.
Nilapitan ko ang bata. Payat siya, may bitbit na maliit na bag sa balikat, at may mga butil ng luha sa kanyang mga mata. Hindi niya ako pinansin kahit nakatayo na ako sa tabi niya, at patuloy siyang naglakad habang nakatingin sa bahaghari. Napansin kong may mga bulong sa paligid, mga tinig na tila nagmumula sa hangin, mga tinig na puno ng kalungkutan at pag-asa.
"Anong hinahanap mo?" tanong ko sa kanya, hindi sigurado kung maririnig niya ako.
Hindi siya tumingin sa akin ngunit narinig ko siyang bumuntong-hininga. “Ang aking mga alaala,” sagot niya sa mahina at may lungkot na tinig. “Ang mga alaala ng mga panahon na masaya pa ang aming pamilya, na sama-sama kami sa ilalim ng bahaghari.”
Natigilan ako. Napagtanto ko na ang batang ito ay isang bahagi ng kwentong kailangan kong malaman, kailangan kong ibalik sa kasaysayan. Tinanong ko siya kung paano niya nalaman na naroon ang kanyang mga alaala sa ilalim ng bahaghari, at ikinuwento niya ang kanyang nakaraan: isang pamilyang laging masaya, ngunit biglang naputol ang lahat nang sila ay maghiwalay dahil sa isang malakas na bagyo.
“Sinabi sa akin ni Inay, na kapag nakita ko ang bahaghari, matatagpuan ko ang kanilang alaala,” aniya habang tinatanaw ang dulo ng bahaghari. “Kaya tuwing umuulan at nagkakaroon ng bahaghari, hinahanap ko ito. Umaasa akong matutunton ko ang aming mga alaala at mababalik ang lahat ng kasiyahan.”
Ramdam ko ang bigat ng kanyang kwento, ngunit alam ko rin na isang bahagi ng kanyang kwento ang maaaring makatulong sa mga taong nawawala rin ang kanilang alaala. Habang nakikinig ako sa kanya, unti-unti niyang itinuro ang lugar kung saan huling nakita ang kanyang mga magulang—isang lumang bahay na itinaboy ng mga alon.
Sinamahan ko siya sa mahabang paglalakbay, sa gitna ng mga patak ng ulan at sa ilalim ng sinag ng bahaghari, at sa wakas natagpuan namin ang lumang bahay na tinutukoy niya. Ito ay wasak na at nababalot ng damo, ngunit nang tumapak kami sa lupa, nagdulot ito ng kakaibang liwanag.
Naroon, sa gitna ng lumang bahay, nakakita kami ng isang lumang larawan ng kanyang pamilya—masaya at magkakasama sa ilalim ng bahaghari. Sa sandaling iyon, nakita kong muling lumiwanag ang mukha ng bata, at sa kanyang mga mata ay mababanaag ang ligaya ng muling pagkilala sa kanyang pamilya.
Biglang bumalik ang lahat ng bagay sa normal. Nasa library na muli ako, nakaupo pa rin sa harap ng librong mula sa Parola. Ngunit sa puso ko, alam kong may isang kwentong muli kong naibalik sa kasaysayan.
