Matapos ang di malilimutang karanasan ko sa kwentong aking natuklasan sa lumang aklat ng Parola ng Nawawalang Alaala, bumalik ako sa library na may kasamang kaba at pananabik. Sa bawat pahina, naramdaman ko ang pagyakap ng mga lihim at misteryo na tila nag-aanyaya sa akin na ipagpatuloy ang pagtuklas.
Sa araw na iyon, lumapit sa akin si Miss Ada habang inaayos ko ang mga aklat na ipinahiram sa akin. Napansin niya siguro ang kakaibang ningning sa aking mga mata.
"Macu," tawag niya sa akin, "parang may natuklasan ka na namang espesyal, hindi ba?" Tanong niya na may ngiting may halong pagtataka.
Tumango ako at ngumiti rin sa kanya. "Oo, Miss Ada. Parang may iba’t ibang kwento ang librong ito. Parang bawat kwento ay humihila sa akin para malaman ang mas malalim na istorya ng bawat tauhan."
Napangiti rin si Miss Ada, na tila ba alam na alam ang nararamdaman ko. "Alam mo, hindi lahat ng bumibisita rito ay nakakapansin sa mga kwentong nakatago sa mga aklat na iyon. May espesyal na koneksyon ang ilan sa atin sa mga kwentong nawawala. Siguro ay dahil ikaw ang nararapat na magbigay buhay muli sa mga ito."
Tumahimik ako at napaisip. Totoo kaya na ako ang hinahanap ng mga kwentong ito? Habang naguguluhan sa sarili kong mga tanong, hindi ko mapigilang makaramdam ng pananabik. Gusto kong tuklasin ang susunod na kwento. Kaya’t muli kong binuksan ang lumang libro sa pahinang tila nag-aanyaya sa akin.
Ang pamagat ng kwento ay *"Ang Halakhak sa Dilim."* Sa mismong pamagat pa lang ay ramdam ko na ang kabigatan ng istorya. Parang may bahagi ng dilim na humihila sa akin upang malaman ang mga misteryo ng kwentong ito.
Habang binabasa ko ang unang linya, nagbago ang lahat sa paligid ko. Narinig ko ang tunog ng mga yapak sa basang kalsada, ang halakhak ng mga taong tila masaya ngunit may lungkot na nakatago. Naglakad ako sa makipot na daan, at sa harapan ko, nakita ko ang isang grupo ng mga batang naglalaro sa ilalim ng lampara ng kalye. Ang kanilang mga halakhak ay masaya sa una, ngunit unti-unti kong naramdaman ang kalungkutan sa kanilang mga tawa.
Sa gitna ng mga bata ay ang isang batang lalaki na nakatayo sa tabi ng lampara, malayo sa mga kasamahan niya, nakatanaw lamang habang pinagmamasdan ang kanilang kasiyahan. Lumapit ako sa kanya at napansin ko ang kanyang mga matang puno ng lungkot. Hindi siya nagsasalita, ngunit sa kanyang mga mata ay nakita ko ang damdaming nagkukubli ng malalim na pangungulila.
"Ano ang nangyari?" tanong ko sa kanya, kahit hindi ko alam kung sasagutin niya ako.
Sumulyap siya sa akin. "Hindi na ako makalaro sa kanila. Sila ay masaya, ngunit ako’y naiwan sa dilim."
"Sa dilim?" tanong ko, hindi tiyak kung ano ang ibig niyang sabihin.
Tumingin siya sa akin, at doon ko napansin ang mga pasa sa kanyang mukha at mga sugat sa kanyang mga kamay. "Ang aking mga alaala, nawala sila sa dilim. Natatakot ako sa mga anino, kaya't hindi ko magawang makipaglaro sa kanila nang tulad ng dati."
Habang kinakausap ko siya, unti-unti kong nalaman ang masakit na kwento ng batang ito. Isang gabi, nawalan siya ng pamilya sa gitna ng isang malagim na aksidente. Simula noon, ang dilim ay naging bahagi ng kanyang buhay, at kahit anong pilit niyang maging masaya, ang mga alaala ng gabi ng aksidente ay bumabalik, dala ang takot at kalungkutan.
"Pero," sabi niya sa mahinang boses, "ang halakhak nila ang nagiging ilaw sa dilim ko. Kaya kahit hindi ako makasama sa kanila, nagpapasalamat ako sa kanilang tawanan."
Napalunok ako. Nakita ko ang malalim na sakit sa kanyang kwento, ngunit ramdam ko rin ang tibay ng kanyang puso. Naisip ko kung paano niya nagagawang ngumiti sa kabila ng dilim na bumabalot sa kanyang alaala.
Habang kinakausap ko siya, biglang bumalik ako sa kasalukuyan. Nasa National Library na ulit ako, hawak pa rin ang libro ng Parola ng Nawawalang Alaala. Nakapikit ako, hawak ang dibdib ko, at ramdam ko pa rin ang bigat ng kwento ng batang nasa dilim.
Nilapitan ako ni Miss Ada, na tila alam ang aking nararamdaman. "Ang bawat kwento sa librong iyan ay may lihim. Bawat kwento ay may bahagi ng mga alaala ng mga taong tila nawawala at naghihintay na muling matagpuan."
Nagpasalamat ako kay Miss Ada at dahan-dahang isinara ang libro. Alam kong hindi pa tapos ang aking paglalakbay. Bawat pahina ay may kwentong maghahatid sa akin sa iba’t ibang lugar at damdamin. Ngunit sa puso ko, alam ko rin na ang bawat kwento ay nagdadala ng liwanag na makakapagbukas ng daan sa mga alaala ng nakaraan.
At sa muling pagbubukas ko ng susunod na pahina, handa akong humakbang patungo sa mas malalalim na lihim ng Parola ng Nawawalang Alaala.
