**Chapter 5: Ang Aking Lihim na Kaibigan**
Pagbalik ko sa library kinabukasan, dala ko ang kaba at pananabik. Para bang unti-unti nang nagiging mas malapit ang mga kwento sa akin, na tila ako mismo ang bahagi ng kanilang mundo. At sa bawat pahina ng librong Parola ng Nawawalang Alaala, ramdam ko ang mainit na pagyakap ng mga alaala at ang malamig na ihip ng mga lihim.
Pagsapit ko sa paborito kong sulok, nakita kong may taong nakaupo sa mesa. Isang bagong mukha—isang binata, siguro ay kaedad ko, na abala sa pagbasa ng libro. Bahagya siyang nakatalikod sa akin, ngunit agad kong napansin ang kanyang maamong mukha at ang malalim niyang pagkaka-focus sa librong hawak niya.
Umupo ako sa mesa sa kabilang gilid, tahimik at pilit na hindi nagpapansin, ngunit ramdam ko ang isang kakaibang enerhiya na tila humihila sa akin para makipagkilala. Ilang minuto ang lumipas bago ko napansin na pareho kami ng librong hawak—*Parola ng Nawawalang Alaala.*
Bigla siyang ngumiti at napatingin sa akin. “Mukhang pareho tayo ng interes sa aklat na ito,” sabi niya na may malumanay na boses.
Napatango ako, ngunit medyo nagulat sa kanyang pagiging palakaibigan. “Oo, mukhang ganoon nga. Napaka-espesyal ng librong ito, hindi ba?”
Ngumiti siya at tumango rin. "Ako nga pala si Andrei," pagpapakilala niya habang iniabot ang kanyang kamay.
“Macu,” sagot ko habang tinanggap ang kanyang kamay. Ramdam ko ang init ng kanyang palad at tila may kakaibang pakiramdam na dumaloy sa akin sa sandaling iyon, na para bang may ugnayan kami na hindi ko maipaliwanag.
Nagsimula kaming magkwentuhan tungkol sa mga pahina ng Parola ng Nawawalang Alaala. Paborito rin pala ni Andrei ang librong ito at tulad ko, nahahalina rin siya sa bawat kwento sa loob nito. Tila napakaraming kwento ang naglalaman ng pag-ibig, kalungkutan, at paghahanap ng sarili, mga kwentong naglalaman ng mga buhay na tila nawawala na at naghihintay lamang na muling magbalik.
Habang patuloy kaming nag-uusap, tila may isang bagay na bumabagabag kay Andrei. Napansin ko kung paano lumilim ang kanyang mga mata kapag napupunta kami sa mga kwentong may mga alaala ng masakit na pangyayari.
“Minsan, parang ang bawat kwento ng libro ay may sariling buhay,” ani Andrei, medyo malungkot ang tono ng kanyang boses. “Parang… may mga alaala na natutulog sa libro, naghihintay na muling magising.”
Naguluhan ako sa kanyang mga sinabi ngunit sa kabila nito ay ramdam ko rin ang kanyang emosyon. “Ano ba ang ibig mong sabihin, Andrei?” tanong ko, hindi maitago ang aking pag-usisa.
Huminga siya ng malalim at ngumiti ng payapa, pero mababanaag ang bigat ng kanyang damdamin. “May mga bagay kasi na hindi natin kayang kalimutan, kahit anong pilit natin. Para silang mga lihim na hindi kayang ibaon sa limot—mga alaala na sumusunod sa atin, kahit saan tayo magpunta.”
Tahimik akong nakinig. Sa puntong iyon, tila ramdam kong ang bawat sinasabi niya ay may kahulugan at nakatagong kwento.
“Macu,” patuloy niya, “kung sakaling may bahagi ka ng nakaraan na gusto mong balikan, gagawin mo ba? Kahit gaano pa ito kasakit?”
Hindi agad ako nakasagot. Naisip ko ang mga kwento sa librong ito—mga kwentong puno ng hinagpis at pag-asa. “Siguro… oo. Gusto ko pa ring malaman kung ano ang mga nawawalang bahagi ng buhay ko, kahit pa masakit. Siguro dahil ang bawat alaala, kahit gaano pa ito kahirap, ay bahagi pa rin ng ating pagkatao.”
Tumango si Andrei, at sa tingin niya ay tila may natagpuan siyang kapareho ng damdamin. “Alam mo ba, minsan ang sakit ng nakaraan ay nagiging gabay natin para hanapin ang mga bagay na talagang mahalaga sa atin.”
Muling bumalik ang katahimikan, ngunit sa sandaling iyon ay tila naramdaman ko ang pagkakaroon ng isang kaibigan na nauunawaan ang lahat ng aking tanong at pagdududa sa mundo ng mga alaala.
“Macu,” biglang sabi niya, “sa susunod na pagbalik natin dito, bakit hindi natin tuklasin ang bawat kwento sa librong ito? Siguro ay may mga sagot sa ating mga tanong na nasa bawat pahina.”
Napangiti ako at tumango. “Oo, Andrei. Sabay natin itong gagawin.”
At sa simpleng pangakong iyon, nagsimula ang aming pagkakaibigan—isang ugnayang tila pinagtibay ng misteryo ng mga kwentong nakapaloob sa Parola ng Nawawalang Alaala.
