Isang Sabado ng umaga, maaga kaming nagkita ni Andrei sa library, tulad ng napag-usapan namin. Para kaming may lihim na misyon na tila isang kayamanang dapat naming tuklasin. Dumiretso kami sa paborito naming sulok, at muli naming binuksan ang librong Parola ng Nawawalang Alaala.
Sa bawat pahina, nadarama ko ang lalim ng bawat kwento na para bang may sariling damdamin. Habang nagbabasa kami ni Andrei, napansin kong tila lalo niyang nauunawaan ang bawat linya at talata—na para bang ang bawat pangungusap ay may personal na kahulugan sa kanya.
“Macu, pansin mo ba ang koneksyon ng bawat kwento?” tanong ni Andrei habang nakatingin sa isa sa mga pahina. “Lahat sila, kahit magkakaibang panahon at sitwasyon, ay parang nagtatagpo sa iisang punto—isang lugar na malapit sa dagat, isang parola.”
Tumango ako, “Oo nga, parang may isang lugar na pinag-uugatan ang lahat ng kwentong ito. Pero bakit kaya? At bakit lahat ng kwento ay tila nauuwi sa pagkawala ng alaala ng mga tauhan?”
Habang pinag-uusapan namin ito, nagdesisyon kaming hanapin ang lugar na tinutukoy sa libro. Nasa likod ng isip ko ang ideya ng parola sa isang tabi ng dagat, na parang nagtatago ng misteryo ng nakaraan. Walang mapuntahang eksaktong lugar sa mga pahina ng libro, ngunit batid kong may alam si Andrei, lalo’t parang kabisado niya ang bawat bahagi ng kwento na may kinalaman sa parola.
“May alam akong lugar,” sabi ni Andrei na parang napapaisip. “May isang bayan sa malapit na may lumang parola sa tabi ng dagat. Dati ko nang napuntahan iyon kasama ang pamilya ko.”
Napangiti ako sa sinabi niya. “Mukhang maganda iyon, Andrei. Kailan tayo pupunta?”
“Sabay tayong pumunta doon sa susunod na Sabado,” sagot niya. “Gusto kong ipakita iyon sa iyo. At baka… baka may mahukay tayong mga alaala roon.”
Mabilis na lumipas ang mga araw sa paghihintay. Para akong nagbibilang ng bawat segundo, sabik sa kung ano ang maaaring makita at maranasan namin ni Andrei sa lugar na iyon. Hanggang sa dumating ang Sabado at nakarating kami sa bayang tinutukoy niya. Mula sa malayo, tanaw namin ang isang lumang parola sa dulo ng mabatong baybayin.
Paglapit namin, nakita ko ang matandang istruktura na tila naglalaman ng mga lihim ng nakaraan. Ang katahimikan ng paligid ay halos nagsusumigaw sa akin na may mga kwentong nais magpakilala. Dahan-dahan kaming lumapit at sa bawat hakbang ay tila may bumabalot sa akin na hindi ko maipaliwanag—isang kakaibang pakiramdam na para bang matagal na akong narito.
Nang marating namin ang paanan ng parola, napansin kong matindi ang tingin ni Andrei sa mga ukit at bakas sa bato. “Ito ang lugar, Macu,” bulong niya. “Ito ang parolang matagal ko nang gustong balikan… hindi ko maintindihan, pero parang may bahagi ng sarili ko na naiwan dito.”
Tumango ako, halos hindi rin nakapagsalita. Para kaming nasa gitna ng isang kwento na hinihintay na mabasa, isang kwento na sa tingin ko ay may kaugnayan sa amin pareho.
“Alam mo, Macu,” wika ni Andrei, “sa bawat pagbasa ko ng libro, pakiramdam ko ay may bumabalik sa aking alaala—mga alaalang hindi ko maalala kung kanino galing.”
Dumating ang hapon, at habang nakatanaw kami sa paglubog ng araw, naramdaman ko ang lalim ng koneksyon naming dalawa. Ang bawat paghinga, bawat bulong ng hangin, tila nagbibigay ng bagong liwanag sa kwento ng Parola ng Nawawalang Alaala at sa aming mga sariling buhay.
Habang unti-unting lumubog ang araw, alam kong ito pa lamang ang simula. Marami pang kwentong nais mabigyang liwanag, marami pang alaala ang naghihintay na mahukay—sa libro, sa aming pagkakaibigan, at marahil sa aming puso.
