Makaraan ang araw ng pagbisita namin sa parola, hindi pa rin ako makatulog nang maayos. Paulit-ulit na bumabalik sa aking isipan ang lugar na iyon, at ang mga hindi ko maipaliwanag na pakiramdam habang nakatayo kami ni Andrei sa paanan nito. Ang kwento ng Parola ng Nawawalang Alaala ay tila hindi na lamang tungkol sa nakalipas na mga tao sa libro; para bang bahagi rin kami nito ni Andrei.
Isang gabi, nagising ako mula sa isang panaginip—isang kakaibang panaginip. Nasa parola ako, mag-isa. Madilim at malamig ang paligid, ngunit alam kong may isang bagay na mahalaga ang naghihintay doon. Nakarinig ako ng mahihinang bulong na tila tinatawag ang pangalan ko, at sa bawat hakbang ko palapit sa parola, mas lalong lumalakas ang tawag.
“Macu… Macu…”
Nagising ako ng humihingal, at sa pagmulat ng aking mga mata, nakita ko ang buwan sa labas ng bintana, maliwanag at tila nag-aanyaya. Wala akong magawa kundi bumangon at pumunta sa aking mesa, at binuksan ang libro ng Parola ng Nawawalang Alaala. Pakiramdam ko’y may mga pahinang hindi ko pa nababasa, mga lihim na naghihintay na matuklasan.
Sa pagkakabukas ng libro, nahulog ang isang lumang sulat sa gitna ng mga pahina—isang bagay na ngayon ko lang nakita. Isa itong maliit na piraso ng papel, may sulat-kamay na tila nag-aanyaya: “Hanapin ang simula, at makikita mo ang katotohanan.” May mga pamilyar na salita ang nakasulat doon na tila tumutukoy sa eksaktong lugar kung saan naroon ang parola.
Kinaumagahan, agad kong pinuntahan si Andrei. Nakita niya agad ang kaba at pananabik sa aking mukha. Agad kong ipinakita sa kanya ang sulat na nakita ko sa libro. Tila ba parehong-pareho kami ng naiisip.
“Kailangang bumalik tayo doon,” sambit niya na may matinding pagkasabik.
Nang dumating kami sa parola, ang lugar ay tila mas tahimik at mas misteryoso kaysa sa una naming pagpunta. Ang hangin ay malamig, at ang dagat ay maingay na bumabagsak sa mga bato. Nagsimula kaming maghanap ng anumang maaaring magbigay-linaw sa kakaibang lihim ng lugar na ito.
Habang iniikot namin ang paligid ng parola, napansin ko ang isang nakatagong bahagi sa likod nito—isang maliit na pintuan, natatakpan ng lumot at halaman. Kabadong tinulungan ako ni Andrei buksan ang pintuan, at sa loob nito ay bumungad sa amin ang isang matandang hagdan na pababa, patungo sa ilalim ng parola.
“Ito kaya ang tinutukoy sa sulat?” tanong ko kay Andrei na halatang kinakabahan din ngunit puno ng pananabik.
“Isa lang ang paraan para malaman natin, Macu,” sagot niya habang unti-unti niyang sinisindihan ang flashlight mula sa kanyang telepono.
Nagsimula kaming bumaba sa makipot na hagdan, dahan-dahan at puno ng ingat. Sa bawat hakbang ay para bang bumabalot sa amin ang mga alaala ng nakaraan, mga alaalang tila handang magpakita sa amin ng kanilang tunay na kwento.
Nang marating namin ang dulo ng hagdan, nakita namin ang isang maliit na silid, puno ng lumang mga kasulatan at larawan. Iba’t ibang mukha, iba’t ibang panahon, ngunit lahat sila ay tila nagkakaugnay. Isang litrato ang nakatawag ng pansin ko—isang babae na may malungkot na mga mata, na tila may dinadalang lihim.
Siya kaya ang may-akda ng Parola ng Nawawalang Alaala?
Habang tinititigan ko ang larawan, nakaramdam ako ng kakaibang koneksyon sa kanya. Si Andrei naman ay nakatayo sa tabi ko, tahimik na nakamasid sa bawat detalye. Nakita rin niya ang isang sulat na nakaipit sa isang lumang libro sa sulok ng silid. Nang buksan namin ito, ang nakasulat ay isang mensahe na tila iniwang paalala: “Ang bawat alaala ay may dahilan; ang bawat pagkawala ay may katumbas na pagkatagpo.”
Halos hindi namin mapigilan ang kilig at takot na dulot ng aming natuklasan. Sa bawat pagbasa namin ng sulat, lalong lumilinaw na ang kwento ng Parola ng Nawawalang Alaala ay hindi lamang kathang-isip. Ito ay may pinagmulan, at marahil ay hindi pa natatapos ang kwento nito.
Lumabas kami mula sa silid ng parola na may bitbit na bagong pag-unawa. Ang libro ay isa palang piraso ng mga alaala ng mga taong tulad namin, na humahanap ng kasagutan sa mga tanong ng kanilang puso. Habang naglalakad kami palayo, hindi na lamang misteryo ang bumabalot sa amin, kundi ang katotohanang maaaring kami mismo ay may bahagi sa kwento ng parola.
Habang pinagmamasdan ko ang dagat sa aming likuran, naramdaman kong isang kabanata pa lamang ang natatapos. Marami pang misteryo ang naghihintay na mabuksan, at alam kong sa bawat hakbang, may panibagong lihim kaming matutuklasan.
