Matapos ang aming pag-uusap sa matandang babae, tila ang buong mundo ay nagbukas ng bagong pinto para sa akin at kay Andrei. Sa bawat hakbang namin pauwi mula sa library, punung-puno ng pag-asa ang aming mga puso. Para bang may mga bagong pangarap na nag-uumapaw at handang sumibol mula sa mga alaala ng nakaraan.
Naging inspirasyon sa akin ang kwento ni Lolo Roberto at ng kanyang mahal sa buhay. Naalala ko ang mga panaginip na tila naghintay ng tamang pagkakataon para maisakatuparan. Tila nga ang parolang iyon ay hindi lamang isang silid; ito ay tahanan ng mga pangarap, mga alaala, at mga kwentong dapat ipagpatuloy.
Pagdating sa bahay, hindi ko na mapigilang i-record ang mga naiisip ko sa aking journal. Isinulat ko ang mga saloobin ko tungkol sa kwento ng pag-ibig na naipasa kay Lolo Roberto at kung paano ito nagbigay liwanag sa aking sariling damdamin. Paano kaya kung ang mga alaala ng mga nagmahal sa atin ay hindi lamang dapat itago kundi dapat ipagmalaki?
“Bakit hindi natin ipagpatuloy ang kwento ng pag-ibig na ito?” tanong ko kay Andrei sa susunod na pagkikita namin sa library. “Marahil ay maaari tayong magsimula ng isang proyekto—isang koleksyon ng mga kwento mula sa mga tao sa komunidad, mga kwentong pagmamahal na tulad ng kay Lolo Roberto.”
Nakita ko sa mata ni Andrei ang apoy ng inspirasyon. “Tama ka! Ipadama natin ang halaga ng mga alaala at kwento ng pag-ibig sa mga tao. Sigurado akong maraming may mga kwento na handang ibahagi.”
Agad kaming nagplano at nag-isip ng mga paraan kung paano maisasagawa ang aming proyekto. Nagpasya kaming magsimula sa pagbisita sa mga lokal na bahay at mga komunidad, at anyayahan ang mga tao na ibahagi ang kanilang mga kwento. Mahirap, pero alam naming kaya naming ito dahil sa liwanag na dala ng kwento ni Lolo Roberto.
Ilang linggo ang lumipas, punung-puno kami ng mga kwentong naipon mula sa iba’t ibang tao. Nakakatuwang isipin na sa bawat kwento, nagiging mas makulay ang aming proyekto. Isang kwento ang tumatak sa isip ko—isang kwento ng isang lola na nagmahal sa isang sundalo na umalis upang lumaban sa digmaan. Paano siya naghintay ng maraming taon sa kanyang pagbabalik, at paano siya lumaban sa mga pangarap na hindi naglaho kahit na puno ng takot at pangungulila ang kanyang puso.
Dahil dito, nagdesisyon kaming magsagawa ng isang exhibit sa National Library kung saan maipapakita namin ang mga kwentong ito sa mas malawak na publiko. Nakipag-ugnayan kami sa mga lokal na artist upang gawing mga visual representation ng mga kwento at mag-set up ng isang display ng mga litrato, sulat, at iba pang memorabilia mula sa mga kwentong aming nalikom.
Sa araw ng exhibit, dinagsa ng mga tao ang National Library. Ang mga kwentong naipon namin ay naging inspirasyon hindi lamang sa amin kundi sa lahat ng dumalo. Nakita kong muling bumalik ang liwanag sa mata ng mga tao habang binabasa nila ang mga kwento. Narinig ko ang mga tawanan, ang mga hikbi ng emosyon, at ang mga pangakong muling ipagpapatuloy ang mga kwento ng pag-ibig na ito.
“Macu, Andrei,” tawag ni Miss Ada sa amin habang nag-iikot kami sa paligid ng exhibit. “Ang ginawa ninyo ay hindi lamang tungkol sa mga kwento. Ipinakita ninyo na ang mga alaala ay may kapangyarihang magdala ng liwanag at inspirasyon sa buhay ng tao.”
“Salamat po, Miss Ada,” sagot ko. “Nais lang naming ipagpatuloy ang mga kwento ng pag-ibig na naging bahagi ng komunidad na ito.”
“Alam mo, may mga tao pa ring nag-uusap tungkol kay Lolo Roberto,” aniya, may ngiti. “Maraming nagtanong kung paano nila maibabahagi ang kanilang kwento sa hinaharap. Kaya’t nag-iisip ako na maaaring maging regular itong aktibidad ng library.”
Nang lumingon ako kay Andrei, nakitang puno siya ng saya at saya. “Tama si Miss Ada! Bakit hindi natin gawing tradisyon ito? Isang pagdiriwang ng mga kwento at pag-ibig bawat taon?”
Umiling ako, puno ng saya. “Tama! Hindi na lang ito tungkol sa isang proyekto. Ito ay tungkol sa paglikha ng isang komunidad na nakakaalam sa halaga ng kanilang kwento.”
Sa mga araw na iyon, habang nakatanim ang aming mga kwento sa mga puso ng mga tao, natutunan ko rin na ang bawat isa sa atin ay may kwento ng pag-ibig, pakikibaka, at pag-asa. Sa simpleng paraan, nagbigay kami ng liwanag sa isa’t isa, at nagpatuloy ang kwento na nagsimula sa isang lumang parola.
Ang mga alaala ni Lolo Roberto ay hindi na naiwang nakatago. Ang mga ito ay naging gabay sa aming landas, nagsisilbing inspirasyon para sa mga susunod na henerasyon na patuloy na mangarap, umibig, at magsikap—sa kabila ng mga pagsubok ng buhay.
