Matapos ang ilang linggong pag-aalala para sa aking lola, unti-unti na siyang bumabalik sa kanyang normal na kalagayan. Naging masigla siya, at patuloy na nagbahagi ng mga kwento mula sa kanyang kabataan. Sa bawat kwentong kanyang ikinuwento, naisip ko kung gaano kahalaga ang mga alaala, hindi lamang sa kanya kundi sa akin din. Ang bawat kwento niya ay parang isang butil ng kayamanan na dapat ipasa sa susunod na henerasyon.
Isang araw, habang nagkukuwentuhan kami, sinabi niya, “Macu, nais kong ipaalam sa iyo na ang mga kwentong ito ay hindi lamang para sa ating pamilya. Mahalaga ang mga ito sa mas nakararami. Sa mga kwento ng ating buhay, nandoon ang aral na dapat matutunan ng mga tao.”
“Lola, kaya nga po nagtatayo kami ng blog. Gusto naming ibahagi ang mga kwento ng mga tao sa ating komunidad,” sagot ko. “Gusto naming ipakita ang halaga ng mga karanasan at alaala.”
“Magandang ideya iyon. Ipagpatuloy mo ang iyong misyon. Balang araw, makikita mong maraming tao ang matutulungan ng mga kwento,” sagot niya, puno ng pagmamalaki.
Sa mga susunod na linggo, lumakas ang aming proyekto. Patuloy kaming nakatanggap ng mga kwento mula sa iba’t ibang tao—mga kwento ng pag-ibig, pakikibaka, at mga aral na natutunan sa buhay. Ang aming online platform, “Kwento ng Pag-ibig at Pag-asa,” ay unti-unting umuusbong. Sa mga kwentong ito, natutunan namin ang mga saloobin ng bawat tao sa likod ng kanilang mga kwento, at kung paano nila nalampasan ang mga pagsubok sa buhay.
Ngunit sa kabila ng aming tagumpay, may mga pagkakataong dumating ang mga hamon. Nakatanggap kami ng balita na ang aming pondo para sa susunod na exhibit ay hindi sapat. Nagdesisyon kaming magdaos ng fundraising event upang makalikom ng sapat na pondo. Sa tulong ni Andrei at ng mga kaibigan, nag-organisa kami ng isang concert sa aming barangay.
“Gagawa tayo ng iba’t ibang performances, mula sa mga lokal na artista at mga kabataan,” mungkahi ni Andrei. “Maaari rin tayong magbenta ng mga pagkain at inumin.”
“Nakakatuwa! Maraming tao ang makikilahok,” sagot ko, puno ng excitement. “Ito na ang pagkakataon natin na ipakita ang ating mga kwento at mga talento.”
Nag-umpisa kami sa mga paghahanda. Nagkaroon kami ng mga meeting kasama ang mga lokal na artista at mga kabataan na interesado. Pinagsama-sama ang mga talento ng aming komunidad—may mga nagtatanghal ng mga awit, sayaw, at ilang mga pagtatanghal na nakakaaliw. Habang ang lahat ay abala sa paghahanda, naisip ko na hindi lamang ito tungkol sa fundraising, kundi tungkol din sa pagbuo ng samahan sa komunidad.
Ang araw ng fundraising event ay dumating, puno ng sigla at ngiti. Ang mga tao mula sa aming barangay ay nagtipon-tipon, masaya at sabik na makilahok. Nagsimula ang programa, at ang bawat pagtatanghal ay nagbigay ng ngiti sa mga tao. Ang musika, sayawan, at mga kwento ay umagos sa aming paligid, at unti-unting bumubuo ng mas maliwanag na kinabukasan.
Habang nakaupo ako sa gilid ng entablado, pinagmamasdan ang bawat ngiti ng mga tao, naramdaman ko ang init ng pagmamahal at suporta ng aming komunidad. Sa mga ganitong pagkakataon, natutunan kong ang mga kwento at alaala ay nagbubuklod sa mga tao, at ang mga tao ay nagiging bahagi ng isang mas malawak na kwento.
Matapos ang mga pagtatanghal, nagkaroon kami ng maikling programa kung saan ibinahagi ko ang layunin ng aming proyekto. Habang nagsasalita, naramdaman ko ang damdamin ng determinasyon. “Ang mga kwentong ito ay mahalaga, hindi lamang para sa atin kundi para sa mga susunod na henerasyon. Ipinaglalaban natin ang ating mga kwento, at sa paggawa nito, nagbibigay tayo ng boses sa bawat tao na naghangad na maipahayag ang kanilang kwento.”
Ang mga tao ay pumalakpak at sumigaw ng suporta. Nakita ko sa mga mata nila ang pag-asa at inspirasyon. Sa mga oras na iyon, naramdaman kong nagkakaisa ang aming komunidad, hindi lamang bilang mga indibidwal kundi bilang isang pamilya na may iisang layunin.
Sa pagtatapos ng event, nagawa naming makalikom ng sapat na pondo para sa aming susunod na exhibit. Ang saya sa aking puso ay hindi matutumbasan. Sa aking pag-uwi, tinawagan ko si lola upang ibahagi ang magandang balita. “Lola, nagtagumpay kami! Nakalikom kami ng pondo para sa susunod na exhibit!”
“Napakaganda ng balita, Macu! Ipagpatuloy mo ang iyong misyon. Ang iyong mga kwento ay mahalaga, at alam kong marami pang tao ang magiging inspirasyon ng mga ito,” sagot niya na puno ng pagmamalaki.
Nangako akong ipagpapatuloy ang aming proyekto, hindi lamang para sa aming mga kwento kundi para sa lahat ng mga tao na naghangad na maipahayag ang kanilang damdamin. Sa bawat kwento na aming ibabahagi, unti-unti naming pinapanday ang bagong simula—isang simula ng pag-asa, pagkakaisa, at pagmamahal.
Sa mga susunod na araw, nagpatuloy kami sa aming mga paghahanda para sa susunod na exhibit. Pinagsikapan naming gawing mas makulay at mas makahulugan ang aming proyekto. Sa bawat kwentong aming natanggap, napagtanto ko na sa kabila ng mga pagsubok, ang mga alaala ay nagbibigay liwanag sa ating daan.
Bawat araw ay nagiging pagkakataon upang matuto at lumago. At sa bawat kwentong aming ibinabahagi, muling umuusbong ang pag-asa at pagmamahal na nag-uugnay sa aming lahat. Sa paglipas ng panahon, magiging mas malawak ang aming boses—ang boses ng mga kwento, ng mga alaala, at ng mga pangarap.
