LEGENDS: Unleashing (Season, #2) ✔️

Infinite Dimension

"It's your choice, take the pain, get immune and be unstoppable. Or give up and die."

***

For the whole fucking month, she experienced hell.

Nasisiguro niyang panibagong buwan na naman. Binilang niya ang araw ng kaniyang paghihirap mula nang ilagay siya sa basement. At nakakamanghang nakatagal siya, isang buwan na siyang ganoon, isang buwan niyang dinamdam, tiniis lahat ng hirap at sakit. Isang buwan, at punong-puno na siya. Kung hindi pa siya dito makakatakas, siya na mismo ang pupugot ng kaniyang ulo.

Nitong mga nagdaang araw ay madalang na siyang bisitahin ng kaniyang guro. Hindi nga siya nito pinapahirapan, nilalapa naman siya ng mga dagang mas malaki pa sa matabang pusa. Nawalan na daw ito ng gana dahil kahit ano'ng gawin nito'y hindi na umuubra sa kaniya.

Yes, she got used to everything. For the fucking whole month, with those terminations... hindi pa ba niya maisasaulo lahat ng sakit na pinagdaanan niya? No, she don't scream anymore. She don't cry anymore, not even a single tear forms from her eyes when her master does something to her again.

For the whole month, she totally forgot what it's like to live peacefully. She totally forgot... how she lived back then. All those days were full of negativity, walang oras na hindi siya naghirap, walang segundo na hindi siyang humiling na sana'y mamatay nalang siya. Nawala sa isip niya kung paano mabuhay ng normal.

Paano nga ba siya nakarating sa ganito? She was just a simple girl in Peakbrook, she was discovered because of her healing abilities. She got into the Academy... and there, her hell began. Hanggang sa nakarating na s'ya sa kasalukuyang sitwasyon kung saan wala ng kulay ang kaniyang utak. She was brainwashed, and she doesn't even know if she can be healed again.

Gusto niya na lang mamatay... o kung hindi ay pumatay.

"Haahh, nakakakulo ng dugo. Hindi ka na nasasaktan," saad ni inihanda ang latigo habang siya'y nakatalikod, "Hindi na talaga..." Aniya at nilatigo ng buong lakas ang kaniyang likod.

Hindi siya kumibo, hindi siya nagsalita, wala siyang ginawa kundi ang yumuko. Buong-buo na naman ang kaniyang katawan, kagabi lang nang hiniwa siya nito ng walang kupas. Ngayon, bumalik na naman siya sa dati. Sa unang araw ng ikaapat na buwan, hindi niya alam kung may bago na namang pakulo ang kaniyang guro o mananatili na lamang siya sa ganoong sitwasyon.

Well, she doesn't feel pain at all anymore. What's there to be feared? Lahat ginawa ng kaniyang guro maliban sa paghugot ng kaniyang mata, masyado raw iyong maganda. Ang hindi pantay nitong kulay, kaya hindi iyon ginalaw ng baliw niyang guro.

"Ahhhh~ pang isang daang latigo na iyon. Hindi mo na ba naramdaman?"

Hindi siya kumibo, ramdam niya na lang na may tumatama sa kaniyang likod. Wala na siyang alam kung ano iyon, kung ikakamatay niya ba iyon. She's so done.

"Boring..." Humikab pa ito bago huminto sa paglatigo sa kaniya, "Babalik ulit ako mamaya. Ika-apat na buwan mo na ngayon, pagbalik ko'y may bago ka nang gagawin. Bakit hindi ka pa namamatay? Gutom na gutom na ako!" Saad nito at ibinalik siya sa dating pwesto. He cuffed and tied her again before going out.

"Wala kang sasabihin?" Saad nito nang marating ang pinto, nanahimik na lamang siya at piniling yumuko, "Sige, alis na muna ko. Hindi na muna kita babawasan, may bago ka ng pagsusulit mamaya."

And there he left her just like what he always do. Huminga siya ng malalim atsaka tumitig sa madilim na kisame. Hindi niya nga matukoy kung kisame ba ang naroroon o ano, masyadong madilim, wala siyang makita. Sa loob ng buwan na iyon na puro itim lang ang nakikita, tila nawala na sa isip niya ang iba't-ibang kulay. Hindi niya na alam kung ano'ng kulay sa labas, hindi niya na alam kung anong buhay ng walang paghihirap.

She cursed in her mind and did her secret routine. Yes, she has this secret routine... that she always do when the psycho is out. Sinubukan lang niya naman ito noon, at ngayong nagagawa niya na ng walang hirap, humantong na siya sa isang desisyon. Her routine... was escaping that hellish chair.

She escapes, and she escaped that chair of termination. Simply, wala na siyang sakit na nararamdaman. Kaya naman pinuputol niya na mismo ang bahaging pumipigil ng kaniyang pagiging malaya. She was cuffed and tied like hell, binali niya ang sariling kamay atsaka pinutol na parang wala lang. Ganoon din ang ginawa niya sa kaniyang mga paa, pinutol niya iyon saka siya naglakad ng paluhod patungo sa gilid upang hintaying muling bumalik ang kaniyang sarili.

"Here we go again..." she whispered cockily with a grin.

Lingid sa kaalaman ng kaniyang guro na ilang beses niya na itong ginagawa, ibinabalik niya na lang ang kaniyang sarili kapag oras na ng pagbisita nito. Yes, she is so fucking used to everything like hell... so she lived in it, she lived it. Ngunit ngayon ay wala na siyang balak bumalik sa upuan ng pagsakit, lalabas na siya ng basement anuman ang mangyari.

At...papatayin niya ang lalaking iyon.

She closed her eyes and smirked, "Sorry... mama," Mukhang nahawaan na siya ng baliw na iyon, Runcho's mannerisms of smirking like a devil, laughing like a psycho and spilling that his blood boils, she began adapting those things.

Sorry to her Mom, she have this fucking grudge to end that man and it's killing her. She needed to kill that bastard before her grudge kills her. That psycho is no human anyway, he's a monster.

Masyado nang malakas ang immunity niya, kung noon ay inaabot ng araw ang pagbalik ng kaniyang katawan, ngayon ay sapat na ang oras. Isang oras lamang ay bumalik na ang kaniyang mga paa at kamay.

She stretched at her finest. Finally, the feeling of being free. How's the world, how's the color of the world? What are the different colors anyway? Ang tanging kulay lamang sa basement na iyon ay itim dahil sa dilim at pula dahil sa kaniyang sariling dugo.

Luray luray ang kaniyang damit, ngunit wala siyang pakialam. Masyado na siyang mabaho at madungis, malayong-malayo sa inosenteng batang sinasamba ng mga villagers noon. She can't even imagine how those villager's goddess turned out like this, she did not live a life of a goddess, impyerno ang naranasan niya.

Pasimple niyang kinuha ang kutsilyo na ginamit ni Runcho na panghiwa sakaniya. Saka siya naglakad paalis sa basement, patungo sa lugar na akala niya'y ituturing niya bilang tahanan.

"That fucking psycho..." Paulit-ulit niyang bulong.

Right, her master is a psychopath. Hindi kaya nagkamali ang Akademya? Pero hindi rin siguro dahil effective ang pinapagawa sa kaniya ni Runcho, unti-unti na siyang nasanay sa gubat. Sinadya ba ng kastilyo na ipadala siya sa baliw na ito?

"That fucking Academy..."

Yeah, she don't swear, she never swore before. Well, maybe one time when she was harassed to death but not like this, puro na lamang negativity ang sumasagi sa isip niya. Punong-puno na siya ng galit at gusto niya na lamang manumpa at magmura.

"This fucking world..."

Tumama ang ilaw sa kaniyang mga mata, para siyang bampira na napaatras dahil sa silaw nitong nakakapanibago. Ngunit di niya iyon pinansin, nakapikit siyang lumabas. Hindi niya na kailangan ang mga mata niya. She doesn't fucking need her eyes anymore, she trained, and she lived without her fucking sight under that basement.