Through the Eyes of the Abyss

chapter five

The moment the guard's body hit the floor, the others rushed in, three more guards diving to restrain the kid whose teeth were still red with blood. Pinuno ng sigawan ang buong bus, kasabay ang palakas na palakas na pagpa-panic ng lahat.

"Hawakan niyo nang maayos!" sigaw ng isang guwardiya, pilit kinakawit ang mga kamay ng bata. "Punyeta, anong ginagawa niyo, hawakan niyo sabi nang maayos!"

Nakatitig si River sa duguang guwardiya sa sahig, umaagos ang dugo sa leeg nito. At sa hindi inaasahang sandali, kumilos ito, parang may humila sa katawan niya mula sa pagkakahiga. Isang segundo lang at tumayo na siya, gumalaw na parang makina at nanlalagkit ang bibig - hanggang sa bigla siyang bumaling sa isa pang guwardiya, sinking his teeth into his shoulder with a sickening crunch.

"AAAHHH K-KINAKAGAT NIYA KO, KINAKAGAT NIYA KO! PUNYETA, ELMER BITAW! BITAAAAW!" sigaw ng guwardiya, pilit na itinutulak ang sarili, nanginginig ang boses sa takot.

A wave of panic ripped through the bus. Those shackled to their seats began to thrash and pull at their restraints, desperate to get as far away as possible.

"Palabasin niyo kami! Ayokong mamatay dito!" sigaw ng isang boses mula sa likod, halos wasakin ang metal cuffs kakapilit kumawala.

Isang bata pa ang pumihit sa kaniyang upuan, dilat na dilat ang mga mata sa takot. "Sh*t! Get them away from us! They're... they're all turning!"

Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ni River habang pinagmamasdan ang kaguluhan. Her mind raced, piecing together the nightmare - whatever this was, it was contagious and moving too fast. Too fast.

"Bilisan mo!" sigaw ng isa pang guwardiya sa driver, "Bilisan mong magpaandar! Kailangan nating makarating sa—"

But the bus suddenly jerked hard to the left, wheels screeching as the driver, eyes wide with panic, struggled to control the vehicle. Sigawan at iyakan ang pumailanlang habang nagpapa-zigzag ang bus, halos tumilapon ang lahat sa bawat gilid.

Sumubsob si River sa bintana, lumabo ang paningin niya habang pinapanatili ang balanse niya. Umiikot ang mundo sa paligid niya, at ramdam niya ang sariling dumudulas pababa, mga daliri'y nakakapit sa kung ano mang mahawakan para hindi bumagsak. Her wrists throbbed in the metal cuffs, but she couldn't feel it - fear had numbed everything else.

The bus swerved again, hitting an uneven stretch of road, and her stomach dropped as the force of the movement sent her and everyone else jostling forward. Ang ingay ng bakal, sigawan ng mga guwardiya, at ang mga hiyawan ay nagsama-sama, amplifying the feeling of impending doom.

'Yung guwardiya na nakagat, hindi na parang tao - parang bangkay na humahakbang pabalik sa kanila, dilat ang mga mata at puno ng dugo ang ngipin, na waring gutom na gutom sa kaniyang biktima. Sumunod ang bata na parang hayok rin na gustong manakit.

"What the f*ck..." mahina at halos hindi marinig ni River ang sarili sa sobrang ingay. Umiikot ang isip niya, every instinct pushing her to break free, to get out, but the cuffs held her fast.

She glanced around, locking eyes with the girl next to her, who looked equally terrified. "We have to get out of here," the girl muttered, her face pale and eyes wide with realization. "They're - they're gonna kill us all."

Tahimik lang na tumango si River, mababaw ang hininga at nagmamadali ang tibok ng puso habang patuloy na pinapanood ang kaguluhan sa paligid. At sa sandaling iyon, nang muling umalog ang bus, nabuo sa isip niya ang isang nakakakilabot na katotohanan: kung ano man 'ito,' hindi ito titigil.

Nagngangalit ang buong bus, halo-halo na ang mga sigaw at ang mababangis na ungol ng mga infected. Sa gitna ng kaguluhan, nakita ni River ang isang binatilyo na pasuray-suray papalapit, maputla ang mga mata at nanginginig ang bibig habang nakatingin sa kanya. Doon niya naramdaman ang nakakapangilabot na takot - pati siya, nahawa na rin.

He moved toward her and her seatmate with jerky steps, his eyes empty but hungry, his movements frenzied and unsettling.

"Stay back!" River's seatmate hissed, panic flaring in her eyes. But there was nowhere to run.

Instinct took over. Itinaas ni River ang mga nakaposas niyang kamay bilang depensa, nagmamadaling yumuko para kahit papaano magkaroon ng distansya sa infected. Her wrists strained against the cuffs as she pushed, managing to hold him at bay just long enough for her seatmate to kick hard against his shin, sending him off-balance.

Huminga sila ng malalim, naghahabol ng hininga habang sumisiksik sa pagitan ng mga upuan para makalayo sa kamay ng infected. Bawat hininga'y mabigat, pakiramdam nila'y nakakulong sila sa makitid na pasilyo ng bus.

They scrambled back, breathing heavily, weaving between seats in a desperate attempt to avoid the infected's reach. Every breath felt labored, the narrow aisles feeling like a trap.

"Go, go!" sigaw ng katabi ni River, takot na takot ang boses.

Pagkalampas nila sa mga upuan, isang nakakabinging putok ng baril ang umalingawngaw, parang bumasag sa kaguluhan at saglit na tumigil ang lahat bago muling sumiklab ang mas malakas na kaguluhan. Muling lumingon si River at sumilip sa isang guwardiyang nakataas ang kanyang baril, nagpapaputok sa hanay ng mga infected.

More gunshots followed, ringing out in rapid succession, adding a fresh layer of terror to the suffocating scene.

Malakas ang pintig ng puso ni River, at saglit na tumigil ang putukan, pero panandalian lang ang ginhawa. Biglang umindayog ang bus, malakas silang bumagsak sa kani-kanilang mga upuan. Mahigpit ang kapit ni River sa upuan, halos hindi makatayo nang maayos. She glanced sideways, locking eyes with her seatmate, both of them sharing the same look of helpless terror.

"This can't be happening..." her seatmate whispered, her voice trembling, the bravado from earlier gone.

River swallowed hard, her thoughts spinning. Ramdam niya ang panlalabo ng kaniyang paningin. Tila nagsisigawan ang pulso niya sa kaniyang tenga, her body tense with the dread that this was only the beginning.

Then, a final, jarring swerve as the bus lost all control.

Sa isang iglap, biglang bumaliktad ang mundo, the bus slammed into something solid, the impact rattling her entire body. Umabante ang ulo niya, bumangga sa upuan sa harapan. She gasped as the air was knocked from her lungs, every muscle in her body clenching against the pain. Nagsimulang dumilim ang paningin ni River, ang mga sigaw at daing ng iba'y nagiging parang malalayong echo.

Just as her senses dulled, she felt the weight of everything slipping away, darkness creeping in at the edges of her mind until, at last, it swallowed her whole.