Pagkadating ko sa airport ay nakita ko na si Airish nag-iintay para sa 'kin, I was two minutes late according to what I said. Dadating sana ako ng 5:50, pero nakadating ako ng 5:52. She doesn't like being late, she's alright with one minute but mas mataas pa sa isang minuto? Just accept your fate nalang.
Lumapit ako sa kanya at tinapik ang balikat n'ya, "Airish Miñao." Tinawag ko ang buong pangalan n'ya.
Tumingin s'ya sa akin at saka naiinis, "Late ka nalang palagi," bumuntong hininga s'ya.
Napangiti ako sa narinig kong sinabi n'ya, syempre sanay na s'ya na halos lahat ng oras ay huli na ako kung may event o okasyon na dadaluhan.
*** AIRPLANE
Noong nakasakay na kami sa eroplano, tinulungan kami ng flight attendant magbuhat ng mga gamit namin na mabibigat. Since he noticed that we were struggling to carry the heavy bags that we brought.
Umupo kami sa upuan namin, at tumingin sa 'kin si Airish.
"It feels suspicious in here, doesn't it?" Bulong n'ya sa tenga ko. Wala naman akong naramdaman, I feel safe.
"Kakanood mo kasi 'yan ng romance at nakakatakot na palabas, yan tuloy may mga nararamdaman ka na." Sagot ko sa tanong n'ya sa akin.
Nang marinig n'ya ang sinabi ko, napaatras s'ya at nilibot ang paningin sa akin. Ang pagdating ay aabutin ng ilang oras bago makarating sa destinasyon sa italy.
Lumipas ang isang oras, at nakaramdam na ako ng pagod. Nagsimulang pumikit ang mga mata ko dahil nakaramdam ako ng antok. Hinding-hindi ko kaya pigilin antok ko, may oras pa naman 'di ba?
Kaya, pinagisipan ko muna na magi-iglip lang ako ng kunti.
Nakatulog ako, pero hindi talaga nakatulog. Naririnig ko kasi ang mga bagay kahit wala akong malay. Naririnig ko ang iyak ng sanggol habang natutulog ako, at naririnig ko ang ina na sinusubukang patahimikin ang sanggol ng marahan. Iyon lang ang narinig ko bago ako totoong nakatulog.
Pagkatapos nun, naramdaman ko na niyugyog ako ni Airish para magising na'ko.
"Hoy babae!"
"Shaun!"
"Hoy! Babaeng 'di pinili!"
'Yan ang mga salitang ibinulong n'ya sa akin habang ginigising ako. Damn, masyadong masakit yung huli a.
Sa wakas nagising ako, humikab ako at hinarap si Airish.
"Ano ba 'yon? Pasabi-sabi ka pang 'di pinili.." Sabi ko habang minamasahe ang noo ko.
"Nandito na tayo, kinukuha na ng mga tao ang kanilang mga gamit ngayon. Dapat din tayo, nakakahiya kung hindi."
Airish stood up beside me, gathering her belongings first. She had a stack of bags while I only carried my expensive purse. I didn't feel sorry for her. Every time we packed up, I ended up carrying everything. Just because I'm strong doesn't mean I'm obligated to be a pack mule! I watched her struggle with the four heavy bags, remembering they were actually mine, and she was just helping. I sighed, feeling a pang of guilt. She wasn't built like me, strong in the upper body. Her strength was in her legs.
"Ako na nga magbubuhat ng dalawa, sa'yo na yung iba pang dalawa para 'di ka na mahirapan," Sabi ko sabay kuha ng mabigat na bag sa mga kamay n'ya. Malamang na malakas ako sa aking itaas at ibabang katawan, salamat sa mahigpit na pagsasanay na aking tiniis, kalunus-lunos, noong ako ay pitong taong gulang. Ito ay isang lakas na nanatili sa akin mula noon. Gosh! Praise the lord always.
Dali-dali kong dinala ang bag, halos hindi ito mabigat. Halos hindi napuno ng laman ang bag, kaya nakakagulat itong magaan. Sabay kaming bumaba ng hagdan, sumabay sa iba na bumababa na.
