කොච්චර ඇවිද්දත් බෝමියට නම් තාමත් ඇති වීමක් නෑ. අම්ම කෝල් ගද්දි පාඩම් කරනවා කියලා බොරුත් කියලයි මේකා මේ දැන් හිනා වෙවී ඉන්නෙ.
එයාගෙ ආච්චි අම්මා නැති උන එක දැන ගත්තත් යුකී කිව්ව නිසා අනිත් අය බෝමිගෙන් ඒක අහලා මතක් කරන්න ගියෙත් නෑ.
"කේනු අනේ අපි මෙහෙම්ම නේහගෙ ගෙදරත් යමුකො හලෝ.ඔයාලගේ ගෙදරත් එන්න ආසයි. මට ආයෙත් මෙහෙම ඇවිදින්න පුළුවන් වෙන දවසක් එයිද දන්නෙත් නෑනෙ හලෝ"
අනේ ඉතින් මූණත් බෙරි කරගෙන කටත් හද හදා අතේ එල්ලී ගෙන කියවද්දි ඕන එකෙක්ට දුක හිතෙනවනෙ. කේනුටත් යාළුවා ගැන දුකයි. බෝමියට ඉතින් යුකීට කියන්න බෑනෙ ඔය විස්තරේ, ඇයි ඉතින් තියෙන විසේට දඟලන්න ගිහින් ඒ යකාගෙන් බැනුම් අහලා ටොක්කකුත් කාලනෙ ඉන්නෙ.
ආයුටයි යුකීටයි හති...... මේ යක්ෂ පැටව් දෙන්නව ආම්බාන් කරන්න එහෙට මෙහෙට පැනලයි කෑ ගහලයි.කේනුගෙයි, බෝමිගෙයි දඟ වැඩ අතරේ ආන්ශ් බලන් හිටියෙ නේහ දිහා. එයා යාළුවෝ දෙන්නගේ පුංචි පුංචි සිඟිති වැඩ වලට හවුල් උනා තමයි. ඒත් වැඩිපුරම කරේ පැත්තකට වෙලා හිනා වෙවී යාළුවො දෙන්න දිහා බලන් හිටිය එක.
ආන්ශ් දන්නවා වොලිබෝල් කෝඩ් එකට උඩ කන්දෙ තියෙන පොඩි පැළේ හිටිය ළමයට පොඩි කාලේ ඉඳන්ම යාළුවෝ හිටියෙ නෑ කියලා. ඉතින් ඒ ළමයට හරි හමන් ළමා කාලයක් වත් තිබ්බෙ නෑ. ඒ නිසාම එයාට මේ දඟ වැඩ නුහුරු ඇති.
හිතේ කිසිම කහටක් නැතුව හරි පිරිසිදු හිනාවකින් බලන් ඉන්න අහිංසක කොල්ල ආන්ශ්ගෙ නපුරු දරදඬු හිතේ ලොකු පෙරළියක් ඇති කරල තිබ්බෙ ආන්ශ්ට වත් හිතා ගන්න බැරි විදියට. ඇත්තම කිව්වොත් ආන්ශ්ගෙ හිත හෙළෙව්වේ නේහගේ අහිංසක කම, තමන්ගේ නපුරු බැල්මට පොඩි එකා බය වෙනවා දකිද්දී ආන්ශ් ඒකටත් කැමති උනා. ඒ ඇයි කියල එයාවත් දන්නෙ නෑ.
"මේ නේහගේ ගෙදරටත් ගිහින්ම යමු හොදේ"
කේනු කෑ ගහල කියද්දි කවුරුත් ඒකට අකමැති උනේ නම් නෑ.
"වාහ් මෙතන පට්ට ලස්සනයිනෙ"
"මල්ලි උඹ නම් මාර වාසනාවන්තයි. මේ වගේ තැනක නිදහසේ ජීවත් වෙන්න තියෙනවා නම් කොච්චර දෙයක්ද"
