KARA MURAT | Mahalle Serisi

KESİT-1

"Benim kaderim doğduğum günden beri bana küstü. Çocukluğum bir harabenin altında mahsur kalmıştı. Hayallerim, isteklerim, dileklerim hepsi tek tek olmayacaklarını bildikleri için beni terketmişti. Hep ağladım. İnsanlar görmemiş olsa bile ben ağladım. Sevgisizlik kanıma öyle işlemiştiki ben hep ağladım. Düştüğümde bile saçımı okşayıp, yaramdan öpen birileri olmadığı için yine ağladım. Diğer kızlar gibi oyuncak bebeklerim olmadığı için çok ağladım. Babama bir kez olsun sarılamadığım için çok ağladım. Anneme hayatımda olup bitenleri anlatamadığım için çok ağladım. Ablamın evlendikten sonra bizi hiç umursamayışını izlediğim için de çok ağladım. Kalbimde binden çok yara olmasına rağmen bir tane yarabandım olmadığı için çok ağladım.

İçimde bir kız çocuğu vardı. Enkaz altında kalmış ve kurtarılmayı bekleyen. Gözleri sürekli bir yerlerde geziniyordu belki bir umut... Biri beni bulur diye. Karanlıkta, ıssızlık ve sevgisizlik dolu bir enkazın altında...

Sonra bir ses duyuldu.

"Gül!"

Adımı bağırıyordu kimse. Sonra ise sesin ardından bir adım sesi...

"Gül!"

Sendin. O kız çocuğunu sonunda biri bulmuştu. Artık yalnız ölmeyecekti. Karanlıktan çıkacaktı ve kurtulacaktı o enkazdan!

Kalbindeki yaralar iyileşecekti ve yarabandına ihtiyaç duymayacaktı. Yaraları sevgi ile iyileşecekti. Sevildiğini hissederek.

Gözlerinin içi parlayacaktı ve gülümseyecekti. Yorgundu çünkü çok ağlamıştı. Artık ağlamak yoktu... Çünkü kız çocuğu Koca adam tarafından bulunmuştu. Artık kahramanı yanındaydı. Korkmasına gerek yoktu.

Beni bul, Koca adam."

******

Uzun zaman sonra KARA MURAT kaldığı yerden devam edecek!

Bir takım olaylar yüzünden yaşanan tatsız durumların üstesinden geldik ve gelmeye devam ediyoruz. Umarım bir sonraki zaman diliminde aynı şeyleri yaşamak nasip olmaz.

Sizleri bu kadar süre beklettiğim için hepinizden özür diliyorum.

Saygılarımla.

T.N

Instagram: bu.yazar