KARA MURAT | Mahalle Serisi

KESİT-2

"Herşeyi biliyordun!" Diye bağırdım. Bana bunu nasıl yapmıştı? Beni nasıl kandırmıştı?

Gözümden akan yaşı hızlıca sildim ama yerine yenisi eklendi. Sinirlerim alt üst olmuştu. Canın yanıyordu. Kandırılmıştım. Beni kandırmıştı.

"Evet." Çok sakin ve umursamaz ses tınımını duyduğum vakit kanım dondu. Gözlerim büyük bir şok etkisiyle açıldı. Hiç çekinmeden bana cevabımı vermişti. Kırılacağımı hiç düşünmeden hem de...

"Yalan söylüyorsun! Sen çok büyük bir yalancısın!" İşaret parmağımı kalbinin üstüne, sol göğsüne çarptım.

"Gerçekleri zaten biliyorsun beni neden uğraştırıyorsunki, Gül?" Dedi tek kaşını kaldırıp soğuk duruşuyla yüzüme bakarak. Hayır! Hayır bu o değildi!

O böyle olamazdı.

Bedeni karşımda duruyordu. Gözü, kaşı, dudakları, vücudu hepsi oydu ama ruhu? Söyledikleri? Şu tavırları?

Benim tanıdığım Murat böyle bir değildi. Beni incitemezdi. Karşısında böyle ağlayarak ona bakmama müsade edemezdi. Tek bir gözyaşıma kıyamazdı... Bu o olamazdı!

"Sen kimsin?"

"Artık gerçek yüzünü görmen gereken kişi"

"Beni kandırdın"

"Hayır"

"Evet!" Gözyaşlarım ard Arda akmaya devam etti. Boğazım düğümlenmişti. Konuşmakta zorluk çekiyordum.

"Sen sadece merhametle aşkı karıştırdın kız çocuğu."

Bazen acının en dibe vurduğu yerdesinidir. Ne ileri ne geri tek bi adım atamazsın. Tüm hayallerin, uğruna vazgeçtiğin her şey tek bi cümleyle yok olup gider ve kalakalırsın. Çok ağlamak da fayda etmez çok içmek de. Ya sonsuza kadar uyumaktır isteğin ki buna en basit yolla ölüm denir, ya da hissizleşmek. İkisi de aynı şeydir nasıl olsa. O acı tekrar yakana yapışmıştır. Ve aynı filmi aynı acıyla, hayal kırıklığıyla ve ıslanmış gözlerle izlersin. Hayattır işte bu. Kessen kan akmaz denecek kadar acır canın. Ve ağzından tek bir cümle dökülmez artık. Çünkü bu sefer her şey bitmiştir.