KARA MURAT | Mahalle Serisi

32.BÖLÜM."MERHABA, KARDEŞİM"

Hepinize merhaba!

Öncelikle nasıl olduğunuzu sormadan sizden koca bir özür dilemek istiyorum. Evet biliyorum bölümler çok uzadı ve hiçbirini atmadım ama tatilde olduğum için bölümleri ard Arda atacağım. Neredeyse beş ya da altı bölüm bu tatil boyunca sizlerin eline geçmiş olacak. Merak etmeyin! Bu Yazar sözü!

Nasılsınız? Hayat nasıl gidiyor? Biraz sohbetleşelim istedim. Uzun zamandır sizlerin ne halde olduğunu bilemiyorum. Türkiye'de yaşanan olayların hepsini okudum, gördüm. Gerçekten çok kötü oldum ve inanılmaz derecede sarsıldım. İkbal Uzuner olayı, sonrasında şehit haberleri gerçekten beni üzdü. Umarım bir daha aynı acı tekrar yaşanmaz. Baş sağlığını dilemek isterim tüm herkese!

Beni soracak olursanız haberiniz olduğu sürece nişanlandım. Evet bazı okurlarım daha çok erken olduğunu, 19 yaşındayken biraz zorluk yaşayabileceğimi söylediler ama nasip kısmet işlerine her zaman inanmışımdır. Hayalini yıllardır kurduğum, tüm içtenliğimle dilediğim dileğim sonunda ayaklarıma kadar gelmişken onu kaybetmek istemedim. Ve gerçekten aşkın aslında nasıl bir duygu olduğunu tattım. İlk önce garipti onu düşünmek, onu özlemek ve onu istemek... Sonrasında daha benin için kutsal bir hazza dönüştü tüm bunlar ve şu an aslında benim hayatımda herşeyin yolunda olması ve geçmişime nazaran şu anım fevkalade! Umarım sizinde hayatınıza renk katacak insanlar en güzel zamanda en doğru şekilde girer.

Sizleri sevdiğimi unutmayın.

İyi okumalar.

BU YAZAR SİZİ ÇOK SEVİYOR! 🤍🦋

32.Bölüm."Merhaba, kardeşim"

"Hikayenin sonunda koca adam kız çocuğunu öldürdü."

Mutlu olmak istiyorsa ilk önce kendini sevmekle başlamalı insanoğlu derdi hep dedem. Hep haklı olduğu gibi bu konuda da haklıydı. Geriye dönüp baktığımda aslında hiçbir zaman kendimi sevdiğimi ya da sevmeye çalıştığımı hatırlamıyorum. Sanki hep birilerini düşünüp, problemleri yerine koymaya çalışmalıymışım gibi bu dünyaya gelmişim...

Kendini sevmek bencillik deyildi. Ama ben kendimi sevmeye bile mahçuptum. Yılların üzerinde bıraktığı hasarların yaraları bir türlü geçemiyorken yeniden elime kalemi alıp yeni bir sayfa açıp başlasam faydası dokunur mu acılarıma?

Boyuma kadar battığım düşünce bataklığından beni kim kurtarabilirdi? Bunu hep düşünmüşümdür. Bir gün... Gerçekten bir gün mutluluk bana uğrar mıydı? Ben bir gün kendimi sever miydim? Ya da insanlar sadece beni ben olduğum için sever miydi? Çıkarsız şekilde.

İçimde enkaz altında kalmış yardıma muhtaç kız çocuğunu görür müydü? Ona yardım eder miydi? Keşke etse. Çünkü o kız çocuğu karanlığın içinde aydınlık arıyor. Sadece küçük bir ışık. Ve...

Ve sonunda buldu sanırım. Artık kız çocuğu karanlık enkazın altında kalmaktan kurtulabilirdi. Bir el uzandı ona. O eli tutması gerekiyordu sadece.

Karanlık sonunda bitecekti.

Düğüne artık son iki-üç dakika kalmıştı. Trabzon'da çok lüks bir otelde düğünümüz gerçekleşecekti. Otelin sahipleri Karasu ailesi olduklarını öğrendiğimde ağzım açık kaldı. Gerçekten artık garibime gitmeye
başlamıştı. Bu kadar zenginliğe sahip insanların çok sıradan bir mahallede sıradan insanlarla birlikte yaşaması garip değil miydi?