Her Nefeste Sen (SurvivorAllStar)

16- Karanlık

"Sen benim dişi aslanımsın"

"Sen benim kardeşim değilsin"

"Sen hep güzelsin"

Aklımda bunlar yankılanırken, keyifle yolda yürüyordum. Hilmicem buraya geleli yaklaşık 2 ay olmuştu ve, elimde bunlar vardı. Önceden elimde bir hiç olduğunu hesap edersek,bunlar benim için oldukça tatmin ediciydi.

Bugün biz de toplanacaktık. Ben de marketten abur cubur felan almıştım. Şarkı söylemeye başladığım da, kulaklığım olmadığı için sesim iğrenç geldiğinden, sustum.

Mahallenin başına geldiğim de, biri arkamdan seslenmişti.

"Serenay !"

Kim olduğunu anlamak için arkamı döndüğüm de, gördüğüm kişiyle yüzümü buruşturdum.

"Ne var Doğukan ?"

Hızla yanıma geldi. Hayır anlamıyorum, bu çocuğun götünde radar mı vardı ? Niye her gittiğim yerden sivilce gibi çıkıyordu ki ?

"Biraz konuşabilir miyiz ?"

Bıkkınlıkla gözlerimi devirdim. O beni satmıştı ve, ben de bundan sonra onunla muhattap olmayacaktım. Bu kadardı. Bunu devlet meselesi haline getirmesine gerek yoktu.

"Seninle konuşacak hiçbir şeyim yok."

Yolda tekrar yürümeye başladığımda, birkaç adım da beni yakalayıp, kolumdan tutup çevirdi.

"Bir halt bildiğim yok. Susta beni dinle."

Kolumu ondan kurtarmaya çalışırken sinirlenmiştim. Kendini ne sanıyordu ki ?

"Anlamıyor musun ? Seninle muhattap olmak istemiyorum."

Kolumu iyice sıkmaya başlayınca, elimde ki poşetler yere düştü.

"Neden her şeyi anlattığımı bilmiyorsun !"

Sinirle homurdandım.

"Bunun ne gibi bir mantıklı açıklaması olabilir ki !"

Ellerine tırnaklarımı geçirdiğim de, acıyla elini çekti. Fırsattan yararlanarak koşmaya başladığım da, kısa bir sürede beni yakaladı.

"Çünkü..."

Ben ise cırlamaya başlamıştım. "Kolumu bıraksana hayvan herif !"

İki kolumu da sabitledikten sonra beni duymazlıktan geldi.

"Çünkü seni seviyordum gerizekalı."

Duyduğum cümleyle donup kaldığım da, gözlerimi irice açmıştım. Bu... ne saçmalıyordu ?

"Hilmicem'i kıskandım ve ondan kurtulmak istedim. Çünkü tek düşündüğün oydu. Öyle kördün ki, gerçeği fark etmiyordun."

Ağzından dökülen cümlelerle kendime geldiğim de, tiksintiyle yüzüne baktım.

"Sen psikopatsın."

Tekrar yürümek için hamle yaptığım da, yeniden kolumu kavradı. Kolumdan ne istiyordu ki ?

"Bıraksana kolumu !"

Yüzünü benimkine yaklaştırdı.

"Eninde sonunda benim olacaksın."

Çaresizlikle bağırmaya başladığım da, aynı zaman da ona tekme atmaya çalışıyordum.

Birden yanımdan geçen hızlı bir şey, okkalı bir yumruğu Doğukan'a indirdiğin de, hızla kolumu çekip kurtardım. Beni kurtaran kişi, Doğukan'ın üstüne çıkıp onu yumruklamaya başladığı zaman, üstümde ki şoku atıp, o kişinin... Hilmicem olduğunu anladım.