Redemption (Greek Translation)

Κεφάλαιο 18

Evelyn's P.O.V.

Ο Harry ανοιγόκλεισε τα μάτια του και τα δάκρυα είχαν φύγει τόσο γρήγορα όσο είχαν έρθει. Περιστράφηκε λίγο γύρω και κοίταξε την αδερφή του για ένα λεπτό. Με ένα αναστέναγμα, ήρθε μαζί μας, στέκοντας δίπλα μου.

"Πάμε." είπε απλά, πιάνοντας το χέρι μου, δένοντας τα δάχτυλα μας μαζί. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει λίγο γρηγορότερα αλλά το αγνόησα, και πάλεψα να συμβαδίσω με τον Harry. Τα πόδια του ήταν μακρύτερα, και ήταν λίγο ανυπόμονος όπως με οδήγησε στο μεγάλο του αμάξι.

Άκουσα βήματα από πίσω μας και ήξερα ότι η Eleanor και ο Louis πήγαιναν προς το αμάξι του Lou. Δεν μπορούσα καν να κάνω γεια επειδή ο Harry με πήγε  πίσω από το αμάξι. Ο Harry άφησε το χέρι μου και τράβηξε το χερούλι για να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου. Όταν δεν κουνήθηκα για να μπω μέσα όπως και αυτός γύρισε προς εμένα. "Θα έρθεις ή όχι;" είπε με ένα ενοχλητικό τόνο.

Αντιστάθηκα στην προτροπή να στριφογυρίσω τα μάτια μου στην τσαντισμένη του διάθεση και έκατσα στην θέση του συνοδηγού. Όταν έκλεισα την πόρτα, άκουσα ένα κλικ που σήμαινε ότι το αμάξι ήταν στην παιδική ασφάλεια και μόνο η πόρτα του Harry μπορούσε να ανοίξει.

Εντελώς σπαστικός.

-

Ο Harry σκόνταψε στην πόρτα του σπιτιού, μουγκρίζοντας. Έπιασα το χέρι του πριν γείρει ενάντια στον τοίχο. "Τι είναι;" ρώτησα, προσπαθώντας να πιάσω το βλέμμα του.

"Τίποτα." είπε εγωιστικά και προσπάθησε να σταθεί όρθια. "Είμαι καλά." παρατήρησα μερικές σταγόνες ιδρώτα να εμφανίζονται στο κούτελο του και μερικές μπούκλες να καλύπτουν τα μάτια του.

"Δεν είσαι καλά." είπε. "Είναι αυτός ο πονοκέφαλος που έχεις;" μάλλον δεν έπρεπε να έπινε τόσο πολύ, εννοώ, ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος--δεν θυμόταν καν το όνομα μου! Παραλίγο να με πυροβολήσει.

Η ανάσα του Harry σταμάτησε, και έβηξε άβολα. "Μείνε μακριά από τις δουλειές μου." είπε και έπεσε στον καναπέ, ξαπλώνοντας πίσω , η ανάσα του τραχιά και βαριά όπως μπήκε μέσα στα μαξιλάρια--το κεφάλι του σκυμμένο πίσω.

Στάθηκα μπροστά του, περιμένοντας κάτι να πει. Όταν συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσε να ξεκουραστεί, είπα: "Χρειάζεσαι κάτι;" με κούνημα των ώμων, νιώθοντας πολύ άβολα.

"Όχι."

Ένωσα τα χείλη μου και περπάτησα αργά μακριά, ψάχνοντας για κάτι να κάνω. Κατέληξα να ξαπλώνω στον άλλο καναπέ.