Hayallerin Ötesi

Tanıtım

Birinci bölüm pek ilgi çekici ve heyecanlı değil lütfen birinci bölümü okuyup ikinci bölümede bakın.
Bence en güzel bölüm "karşılaşmaydı"

Tarih: 2017.10.21

Kayra yersiz

Her insan koruma duygusuna sahiptir.
Hatta her canlı.....benim koruma duygum bir yere kadardı hatta yengeç burcu olduğum için fazlasıyla korumacıydım.
Ben hayatı yaşamak için değil hayatımı çalanları yaşatmak için yaşıyordum.
Bana sorarsanız yaşamasamda olurdu.
Çünkü hayat benim için yaşanılacak birşey değildi. Belki ölürsem Annemin yanına gidebilirdim . Belki orda onun kokusuyla yatabilirdim.
Nerden bilebilirdimki hayatın beni ölüme sürükleyeceğini hatta ölümüme aşık olacağımı.

"Kayra,mutfaktan meyve getir" babamın sesini duyunca derin bir nefes alarak bulaşıkları tezgahın üstüne bıraktım.
"Tamam baba" çok yorulmuştum,yengem hamile olduğu için elini hiçbirşeye sürmüyordu. İkidebir bahane üretip kendini yataklara atıyordu ve bu oldukça canımı sıkıyordu. Meyveleri dolaptan çıkartıp, sirke suyuyla yıkayıp meyve tabağına koydum. Mutfaktan çıkıp
İçeri girdiğimde üvey annemle beraber herkesin düşmanca bakışlarını aldım tabi babam hariç.

Babam ailemde beni seven tek kişiydi.
Annem ben doğar doğmaz ölmüş.
Fotoğraflarına baktığımda çok benzerliğimiz vardı ,tabi o daha güzeldi onun tenine nazaran ben daha esmerdim. Bu yüzden babam beni çok severdi anneme benzerliğim yüzünden.
Doğduğumdan beri beni hiç suçlamadı çünkü suçlanılacak birşey yapmamıştım.
"Bulaşıkları yıkadınmı?" Halime anne hergünki kötücül bakışları ile beni süzüyordu. "Hayır ama şimd-" lafımı kesen yengeme bakıp dinlemeye başladım.

"Üffff Kayra" Büşra yengemde beni baştan aşağı süzerek "zaten bir işe yaramıyorsun, Allah'tan hamile kaldım ya" ona bu beş ayda her işi sen yaptın değilmi? Demek istiyordum ama diyemiyordum çünkü kamar benim odama gelip beni vurabilirdi. Annem öldükten sonra abimde beni suçluyordu,ve doğduğumdan beri bana katil muamelesi yapıyordu. Babama söylemiyordum çünkü babam öğrenirse büyük kavga çıkabilir ve abim ona karşılık verir diye sesimi etmiyordum. Ama istediğim mesleği alınca herkese gerekeni yaşatıcam. Derin bir nefes alıp yengeme cevap verecektimki "Ne burda dikiliyorsu-"

"Kızım odana geçip dersine çalış sonra diğer işleri halime annen yapar" bu cümleleri söylerken halime anneye bakarak söylemişti ve annen kelimesinide basarak söylemişti babam.
Babama teşekkür edercesine gözlerinin içine baktım oda bana tebessüm ederek gitmemi işaret etti. Halime anneye korkudan bakamıyordum ama nefret dolu bakışlarını sırtımda hissedebiliyordum . Neyseki oturma odasından çıkıp odama doğru yürüdüm ki elimi tutup beni duvara sıkıştırıp bağırmayayım diye ağzımı kapatan abimi gördüm.
"Sana üniversite yok biliyorsun değilmi"
Abimi görünce hiç şaşırmadım ama korktum her zamanki hareketleriydi ama ben alışmamıştım. Kolumu sıkıp nefretle gözlerimin içine baktı . Uzaktan bile gözlerindeki nefreti okuyabilirdim.
Yanaklarımdaki ıslaklıklığı yeni fark ediyordum. Ağladığımın farkında bile değildim.

Abimin elini çekmeden önce "sakın ağlama yoksa...."
Başımı onaylarak salladım .
Elini ağzımdan çekerken hıçkırığıma engel olamadım. "A-abi ben bi-bişey yapm..." Daha fazla konuşamadım.
"Kes sesini kayra,halen nasıl konuşabiliyorsun şaşırıyorum"
Fısıltılar la konuşuyordu ama sesi çok sertti.

Beni baştan aşağı süzüp gözlerini gözlerime sabitledi."katil olmana rahmen" o bana katil demişti evet.
Evet ben bir katildim, ama benim suçum yoktu ki. Hangi çocuk annesinin sebebi olmak ister ki.

Daha fazla ağlamaya başladım.
"Sakın içeri gelme gözüme bile görünme, senin yüzünden babamla yüz göz olmak istemiyorum."
Durup gözlerime bakıp"anladınmı!"deyince.
Başımı evet anlamında onaylarak salladım.
"İyi"