Polaroid

Hoofdstuk 1

Meredith doet de deur van de wasmachine open. Ze haalt alle kleren eruit en gooit het in een wasmand. Met tranen op haar wangen en rode ogen loopt ze door het kleine halletje naar de woonkamer maar net als ze de deur door wil gaan naar de woonkamer, gaat de bel. Ze zucht en loopt terug. Ze hoeft niet meer te doen dan de klink naar beneden te doen want de deur zwaait hard open. In de deuropening staat haar stiefzus, Olive. Sinds het ongeluk, dat in middels al 3,5 week geleden is, past zij op haar. Ze werkt als Duits docent op het voorgezet onderwijs en moet over 2 weken naar Duitsland voor haar studie. Ze moet daar dan 6 weken blijven en omdat het wisselen van huis nogal irritant is, heeft iedereen in haar omgeving besloten dat ze bij dat adres blijft tot het zeker is waar ze de rest van haar jeugd moet opgroeien. ''Ik ga wel mee naar Duitsland! Het is goed voor me Duits en de scholen daar zijn echt niet verkeerd!'', riep ze die ochtend toen ze het nieuws hoorde. ''Moppie, luister, ik wil dat je jeugd perfect is en dat je gelukkig bent. Ik weet dat het bijna onmogelijk is om dat doel nog te halen na wat er is gebeurd maar ik ga er alles aan doen om het zo goed mogelijk voor je te maken. In Duitsland ben ik heel erg druk en ontstaat er een ontzettend erge spanning... Ik wil niet dat jij daar slachtoffer van wordt'', was haar reactie. Meredith loopt zonder om te kijken de woonkamer in en ze de wasmand op de bank. Daarna pakt ze het was rek en begint alles uit te hangen. Olive staat even stil in de gang maar gooit dan de deur dicht en loopt zwijgend naar de eettafel waar ze haar tas op laat vallen. Daarna loopt ze naar de keuken en gooit een grote boodschappentas op het keukenblad. Ze kijkt heel even naar Meredith en begint dan met uitpakken. Als Meredith klaar is loopt ze naar de keuken. Ze pakt een glas sinaasappelsap en is even stil. Dan zegt ze: ''es tut mir leid''. Olive kijkt op. "Het maakt niet uit. Ik snap je reactie, echt! Het idee is voor mij ook even wennen...'', Zegt ze snel. ''Laten we het maar gewoon vergeten. Wil jij je kamer even opruimen? Dan ga ik koken! Deal?'', Voegt ze toe. Meredith omhelst haar kort en loopt dan naar boven. Als ze boven is doet ze haar deur open en ziet de troep. Deze bestaat vooral uit spullen voor haar camera's. Ze begint met de snoeren uit elkaar te halen. Ze begint met op haar hurken te zitten. Haar benen worden moe dus ze trekt alle snoeren omhoog en gaat staan. Haar oog valt op een groot boek dat verstopt zat onder de kabels. Ze herkent het boek, laat de kabels vallen en pakt het boek op. Er staan heel groot op 'familiefoto boek'. Ze heeft dit boek al niet meer gezien sinds het ongeluk en weet dus ook dus ook echt niet hoe deze hier beland is... Ze bladert naar de eerst bladzijde. 'Dit is ons fotoboek! Alle mooie momenten delen we hierin. Ik weet dat je dit wil lezen en bent ook van harte welkom! Kijk snel veder en je komt alles te weten over de mooiste dingen die wij samen hebben mogen meemaken! Veel kijkplezier! Veel liefs van de familie Muclins' staat er in sierlijke letters. Ze herkent het handschrift, het is van haar moeder. Snel bladert ze veder. Ze ziet een paar foto's en begint bij de eerste; een donkere kamer met een houten tafel en een lamp zonder kap in het midden. Er zitten ongeveer 6 mensen rond de tafel waaronder een jong meisje, haar ouders, 2 baby's, een tiener en 2 volwassenen. Ze merkt dat de foto heel lang geleden is genomen omdat haar ouders,  zolang ze zich kan herinneren, er heel anders uit zien maar toch herkent ze hun aan hun gezichten. Ze kijkt goed naar het meisje en ziet dat ze dat zelf is. Dan kijkt ze naar de 2 baby's. Ze gokt dat dat haar broertjes zijn en dan is dat grote meisje vast wel haar zus. Ze heeft geen idee wie die 2 volwassenen zijn maar op dat moment boeit het haar gek genoeg niet. Wat haar wel boeit is dat ze ziet hoeveel geluk ze toen hadden. Ze voelt tranen. Ze weet waarom maar negeert ze. Ze kijkt veder. Bij de laatste foto staat ze stil. Ze herkent de foto. Ze heeft hem er zelf ingestopt net voor het ongeluk. Ze loop naar haar bed en begint te hyperventileren. Ze gaat liggen en ze ademt steeds harder. En harder. En harder en stopt dan opeens. Maar ook echt alles stopt. Behalve haar hart, dat blijft kloppen. Ze ademt zachtjes. In haar hoofd gaat er van alles rond. In het begin vooral vage vlekken maar dan herkend ze al snel wat het moet voorstellen. Ze ziet scherper en het filmpje speelt zich af. Ze komen net thuis aan en Meredith pakt haar laptop en loopt naar buiten. Ze heeft een korte broek aan en heeft nog bruine benen van haar vakantie op Lanzarote. Olive komt naast haar zitten en geeft haar een glas limonade. Ze opent haar laptop en komt op een site met het actiefste nieuws. 'Vliegtuig vermist' staat er in grote letters. Snel klikt ze erop. Bla bla bla bla... 'Het toestel was op weg van Lanzarote naar Eindhoven toen het opeens boven zee van de radar verdween'. ''Kut!'', hoort ze zichzelf roepen. Olive kijkt op en leest het artikel snel. Dan rent ze naar de mail waar de mail met de vluchtnummers ergens in staat. Ineens word het zwart. Ze ziet in de verte een klein lampje en rent ernaar toe. Nog voor ze er is word gaat het filmpje veder. Ze ziet zichzelf huilend aan de telefoon. In de hoop dat ze opnemen. Geen gehoor. Ze gooit haar telefoon naar de muur. Kapot... Ze stort neer op de grond en Olive komt naast haar zitten. ''Het zijn pap en mam''.