"Hope, promise me—when the time is right, and your heart belongs to no one else—promise me you'll come back here, to our place, on the seventh of January." Sambit ni Adler habang hawak and mga kamay ni Hope.
Umaasang pagtagpuin ulit sila ng panahon na sasang ayon sa bawat pitlag ng kanilang puso.
"If the seventh of January comes and I'm not there, please erase my existence—even the ghost of me—from your mind." Bulong ni Hope na ikinagulat ni Adler.
Dahang-dahang bumitaw sa pagkakahawak ni Adler ang mga kamay ni Hope na marahan namang hinigpitan ang kapit na tila ba ayaw pakawalan sa kanyang mga palad ang mga ala-ala ng dalaga.
"Have a safe trip, Adler. I wish you all the best" Nakangiting sabi ni Hope na halatang pinipigilan ang paghikbi sa bawat salitang binitawan. Bago ito sumakay sa sasakyan paalis sa lugar na tinuring niyang dapit-hapon.
Tanging katahimikan ang namutawi sa kapaligiran ni Adler habang sinusundan ng kanyang mga mata ang sasakyan ng dalaga.
"I should be the one saying goodbye, Hope... I love you" natatawang iyak na bulong ni Adler sa kanyang sarili na tila ba may bahid ng pagsisisi at sakit sa kanyang boses.
"Till then meet me under this Canopy, my Sol"
YOU ARE READING
Heartbeat Under the Canopy
Short StoryIt's peaceful, isn't it? When you remove your glasses, it feels like everything turns blurry. You stare at strangers-having fun, arguing, or falling in love. They wear their emotions openly, but deep inside, everyone is someone longing to be seen. I...
