The Gods Of Atlantis (ON-GOING) Book 5 Of TLI Series

Chapter 1: HMS Victory 1765

Chapter 1: HMS Victory 1765

The short story is dedicated to JoanMcKnight475. JoanMcknight475.

Thank you for commenting on my story! Highly Appreciated!

Kalayaan

Suot ang aking malambot sa mata kung titignan na yukatang isinayaw lang naman ng katabatikong hangin. Na sa bawat indayog nitong kapangyarihan tila'y maging ang malagintong buhok ko'y tinatawag ng kidlat. At nang tinanaw ko ang nagbabagong ulap, biglang bumagal ang paligid ko.

Ang hanging mabilis na isinasayaw ang mga nagtatayogang puno ay unti-unting bumagal kasabay ng ilang pirasong mga dahon na nalalagas.

Kasabay nito'y nawalan ako ng lakas sa mga kamay dahilan upang mabitawan ko ang payong.

At nang yumuko ako't akma itong abutin ay biglang nanghina ang mga tuhod ko. Habang ang payong ko'y patuloy na tinangay.

Napaupo ako sa gitna ng mga minkang pinoprotektahan ng mga nagtatayugang puno habang unti-unti na akong nababasa sa mumunting tubig galing sa langit.

Gustohin ko mang tumindig at takbuhin iyong payong na natangay na ng tuloyan subalit ay wala na akong natitirang lakas sa katawan.

Nang may maaninag akong anino sa malabong kalayuan... Isang anino ng matangkad na lalaki.

Nang tuloyan ko na siyang maaninag, maputi, maitim ang buhok, matangkad, at labis ang kagandahan ng kanyang mukha. Damn, handsome. But how can I go back to a handsome man like him if he is a fuck boy and a play boy.

Naglakad ito na parang sinusundo na ako sa aking kamatayan. Habang pinapaligiran siya ng makakapal na ulap. A man in the midst of a foggy nature. Bitbit ang aking payong na winawagayway niya sa ere. Papalapit na ito't tanging kahihiyan lang ang aking maipagmamalaki.

Nang tuloyan na niya akong nalapitan, kaagad siyang nagtanong. Wala ako sa magandang estado para tanungin!

"This must be Joan's umbrella, is this yours?" Tinignan ko ang nakatiklop kong payong na inilapag niya ng marahan sa gilid niya at lumapit pa siya para makasilong ako.

Tumingin lang ako sa kanya na kahit ang pagsagot ng oo o hindi ay wala. Pinapakinggan ko lang siya.

"How has life been, Joan?" Binawi niya iyong isang tuhod na nakaluhod kanina't para na siyang batang nakaupo ngayon.

Kahit wala akong sagot. He did not give up asking me questions.

Napadako ang kanyang mga nagkukuminang na tsokolateng mga mata sa luntiang tanawin habang hinihintay ang sagot ko.

At nang magsalubong ang aming mga mata'y pinakawalan ko ang luha sa kalungkutan at pangungulila.

"Hindi ko pala kaya... Hindi ko na kaya..." Bagsak na ang braso ko kasabay ng mga luhang dumadaloy.

Kinuha ko ang kamay niyang nakahawak sa payong at pilit itong ibaba.

"Can you close the umbrella for me or ilapag mo lang iyan sa gilid mo."

"Sure." Agad naman siyang sumang-ayon sa request ko.

At nang mababa niya ito'y ipinikit ko ang aking mga mata. Dinadama ang nagpapatakang ulan na kami'y binabasa na.

Ayokong magsalita.

Pagod na ako. Pagod na pagod. Palagi nalang.

"I felt alive. Whenever the sky's tears rained on me." With my eyes closed, hindi ko na inalintana kung anong masasabi ni Ted.

"Just like how you rained on me. Sa sandaling nalaman mong may babae ako. Sa sandaling nalaman mong may mga anak ako sa iba't-ibang babae. I am sorry, Joan. Alam kong pinag-iisipan mo na akong kadiri. Name it all the disgusting words. Pero hinding-hindi mababago ang pagmamahal ko sa'yo. I left them for their cheating behavior."

"Pero hindi mo naisip na, unti-unti mo na ding nakukuha ang kanilang ugali. Ever since your first wife cheated on you, nagloko kana sa iba't-ibang babae. Worse, iniwanan mo pa sila ng mga anak. Nasaan ang katinuan mo, Ted? Wala ka bang utak?"

Saglit siyang nag-isip at tsaka niya ako sinagot.

"Pero sa'yo, iba. Sa ilang taon nating pagsasama, hindi kailanman nagloko ako sa iyo. Naging totoo ako. Naibalik mo ako sa tunay na ako. Iyong napakatapat sa kanyang asawa..." Inilapat niya ang kanyang kamay sa kamay kong nakasupporta na sa tuhod ko.

"Kung tinatawag mo iyang paghihiganti, sa akin hindi. Naaawa ako sa'yo. Ngunit sa kabila ng awa ko, ayoko na sa iyo. Gusto ko ng lumisan. Gusto ko ng magpakalayo-layo. Sa takot na baka pati ako bubuntisin mo din at iiwanan katulad ng mga babae mo. Iiwanan mo kami ng mga anak mo kung sakaling mahulog ako sa bitag mo. Ayoko non, Ted."

Instead of defending himself. He reached for my hair strands dangling in freedom and he tucked it on my ears. Ang gaan ng kamay niya. Hindi ko naramdaman ang bigat. Sa kanyang mga palad tila masasabi kong nakauwi na ako.

"It's still you, Joan." Saglit kong ipinikit ang aking mga mata at dinama iyon. Totoo ngang minahal niya ako pero hindi ko nagustohan ang kanyang ginawang pag-iwan sa mga babae niya ng mga anak. Inakan pagkatapos iiwan agad.

Nang marinig ko iyon, minulat ko na ang aking mga mata at mas diniin ko pa ang palad niya sa nabasa kong pisngi.

"Gustong-gusto kong parati kang nasa tabi ko, Ted. Ngunit hayaan mo na muna ako. Bigyan mo pa ako ng panahon. Huwag kang mag-alala, kalayaan lang ang kaagaw mo sa puso ko."

"Mahal na mahal kita, Ted."

"Totoo ba?" Tanging tingin ko nalang ang isinagot ko sa kanya.

Kahit hindi ako sigurado kung babalik pa ba ako. Hindi ko na siya kayang harapin.

For he was the reflection of my ex-boyfriend na inakala kong matino.

My ex-boyfriend na harap-harapang sinabi sa akin ang ginawa ng kanyang kaibigan. Pagkatapos daw na mabalitaang buntis ang kanyang girlfriend ay kaagad nawala.

Sa kabila non, naging sila pa din sa huli. Dahil pinilit ng magulang ng babae. Paano nalang kung ang lalaki ang mismong aayaw? O hindi kaya'y ayaw ng pamilya ng lalaki na panagutan ang nabuntis niya?

Tinatakasan niya ang kanyang responsibilidad bilang isang Ama!

Look at what the world have become. That even our role models, Parents are afraid of such responsibility. Panagutan niyo! Ginawa iyan ng anak niyo! Tumindig siya! Wag siyang duwag! Mga hangal!

For when I look at him, I see the past man of my life begging me to have a baby with him. Just like how Ted begged me to stay. Para magawa niya ang kanyang plano. Para sa kanya'y isa itong achievement katulad sa kung iilang babae na ang kanyang nakasta.

For when I look at him, I see the children he left with those women.

How could he be so cruel. That he made them widowed.

-
VentralCord