Królowa Elfów《 Bunt Lasu 》

Prolog

Według dawnych baśni i legend – Trolle, istoty zamieszkujące wysokie szczyty gór na granicy elfiego kontynentu – schodziły w głębiach nocy, by błądzić po mrocznych i tajemniczych lasach w poszukiwaniu skarbów. Składników na swoje wywary, mikstury i eliksiry, warzone w blasku księżyca który raz w swym cyklu widniał w pełni. Wędrowały między drzewami, a czasem, zwabione zapachem elfich osad, zbliżały się do drewnianych chat w poszukiwaniu przysmaków.

Legenda mówiła, że trolle pragnęły czegoś więcej niż zwykłych roślin i owoców lasu. Największą ich perwersją były elfie uszy. W ramionach nocy, ukryte za peleryną z ciemności, porywały więc nieostrożne elfie dzieci, odbierając im ich delikatne, szpiczaste uszy, by w blasku okrągłego księżyca pożerać je łakomie, wraz z krzykami cierpienia, strachu i bólu.

Przerażone elfy zamykały się z rodzinami za solidnymi, drewnianymi drzwiami, ukrywając się w nadziei, że w tą jedną, powtarzającą się cyklicznie noc nie padną ofiarą krwiożerczych gości z gór.

Lata jednak uciekały, pokolenia przemijały, a te historie oraz mity odeszły w zapomnienie. Powtarzane przez starsze elfy po cichu do poduszki, by nastraszyć młodych, przekonać do nie biegania nocami po lasach. Rzucane w formie śmiechu czy żartu na pijackich wieczorkach, straciły moc lęku i przerażenia.

A ja... ja lubiłam wrócić do tych opowieści, wydumanych legend, gdy wścibskie dzieci pytały mnie „Deizee, a gdzie są twoje uszy?". Odpowiadałam im wtedy szeptem, tajemniczo, że zabrały je trolle.

Prawda jednak była nieco inna...